Νέα πεδία κερδοφορίας για το μεγάλο κεφάλαιο προσπαθεί να εξασφαλίσει η κυβέρνηση, σε μια εκτεταμένη γεωγραφική ζώνη που πιάνει Μεσόγειο, Βαλκάνια και Μαύρη Θάλασσα, μαζί με χαμηλότοκη χρηματοδότηση, κρατικά κονδύλια, φτηνή Ενέργεια και υποταγή του λαού στα κελεύσματα του ευρωμονόδρομου.

Χαρακτηριστικά όσα είπε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Εξωτερικών, Ευ. Βενιζέλος, στο συνέδριο του Economist στη Θεσσαλονίκη με τίτλο «Η θάλασσα της Ευρώπης: Διαμορφώνοντας το χάρτη για την οικονομική ανάπτυξη», κλείνοντας το μάτι σε κατασκευαστές, εφοπλιστές επιχειρήσεις μεταφορών και άλλους επιχειρηματίες, παρουσιάζοντάς τους ...επενδυτικές ευκαιρίες σε Ενέργεια, ναυτιλία, δίκτυα, υποδομές, επιδιώκοντας ταυτόχρονα τη φιλόδοξη, για την αστική τάξη, γεωστρατηγική αναβάθμιση της Ελλάδας από τα Βαλκάνια και πιο βόρεια, ως τη Μεσόγειο.

Ταυτόχρονα περιέγραψε ως επιδίωξη της Ελληνικής Προεδρίας την προσπάθεια για ένα άλλο μείγμα διαχείρισης της κρίσης, ζήτημα που ήδη έχει ανοίξει στην ΕΕ, ενώ απασχολεί μεγάλα τμήματα του κεφαλαίου σε όλα τα κράτη- μέλη: «Εχουμε την υποχρέωση το εξάμηνο αυτό ν' αναπτύξουμε μια νέα αφήγηση για την Ευρώπη. Μπορεί άλλος να τη βλέπει με πιο προοδευτικό και άλλος με πιο συντηρητικό ή πιο φιλελεύθερο πρόσημο, αλλά σίγουρα χρειάζεται μια νέα αφήγηση, που να πείθει κυρίως τους νέους Ευρωπαίους πολίτες ότι η Ευρώπη δεν είναι ταυτισμένη με τις πολιτικές λιτότητας, με την ανεργία, με την κρίση, με τη μείωση του επιπέδου ζωής, με τη διακινδύνευση του ευρωπαϊκού κεκτημένου».

Αναφερόμενος στη «θαλάσσια πολιτική» της ΕΕ όρισε στόχο να δοθούν «ευκαιρίες για δικτυώσεις, που νομίζω ότι είναι το μεγάλο ζητούμενο και για την Ελλάδα και για την Ευρώπη και για την ειδικότερη περιοχή μας, την περιοχή των Δυτικών Βαλκανίων (...) Από την αλιεία και τις ανανεώσιμες πηγές Ενέργειας μέχρι το χωροταξικό σχεδιασμό στο θαλάσσιο χώρο και από τη ναυτιλία μέχρι την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου της θάλασσας, στην οριοθέτηση και αξιοποίηση των θαλασσίων ζωνών, όπως είναι η υφαλοκρηπίδα και η αποκλειστική οικονομική ζώνη». Ολοι τους χρυσοφόροι τομείς για τα μονοπώλια.

«Συζητώντας γι' αυτήν την εκδοχή της Ευρώπης, των μεγάλων δικτύων, των συνεργειών, του ενιαίου οικονομικού αυτού χώρου (...) είμαστε υποχρεωμένοι να θυμηθούμε ότι εδώ δεν εφαπτόμεθα μόνο με τα Βαλκάνια ή με τη Μαύρη Θάλασσα ή με τη Μεσόγειο, αλλά πρέπει να ανοίξουμε το βλέμμα μας πολύ περισσότερο», είπε και αναφέρθηκε συγκεκριμένα σε περιοχές όπως Ουκρανία και Μολδαβία, τη ζώνη από Συρία μέχρι Τυνησία, και ακόμα «εάν σκεφτεί κανείς πως ο ελληνισμός έχει την ιστορική και εθνική και φυσική σχέση με την Κύπρο, αντιλαμβάνεστε πόσο σημαντικό είναι για μας να έχουμε την εικόνα όλου αυτού του χώρου, για να καταλάβουμε τη δυναμική που έχουν οι υποδομές, σε όλους τους τομείς, τα δίκτυα σε όλους τους τομείς, στις μεταφορές, στην Ενέργεια, στην επικοινωνία, παντού». Μια αποτύπωση βλέψεων της εγχώριας αστικής τάξης να παίξει ρόλο και να αναζητήσει κέρδη σε μια πολύ ευρύτερη περιοχή.

Εξάλλου, παρείχε διαβεβαιώσεις στο μεγάλο κεφάλαιο ότι η ελληνική κυβέρνηση είναι εδώ για να το στηρίξει με κάθε τρόπο: «Εμείς αντιλαμβανόμαστε, ως κυβέρνηση και ως Ελληνική Προεδρία, το ρόλο μας ως ένα ρόλο εμψυχωτή μεγάλων σχεδίων, που από τη φύση τους είναι διακυβερνητικά αλλά και ιδιωτικά. Ενδιαφερόμαστε πάρα πολύ να ενισχύσουμε ιδιωτικές πρωτοβουλίες, που έρχονται και διασταυρώνονται με πολιτικές πρωτοβουλίες, θεσμικές πρωτοβουλίες, οι οποίες μπορούν να διασφαλίσουν ένα σημαντικό μέρος της χρηματοδότησης αλλά και την αναγκαία πολιτική υποστήριξη».

Αναφερόμενος συγκεκριμένα στον αγωγό ΤΑP (προμήθεια αζέρικου αερίου στην Ευρώπη μέσω Τουρκίας, Ελλάδας, Αλβανίας, Ιταλίας) προϊδέασε και για άλλες μπίζνες που μπορεί να γίνουν με «την επέκταση του αγωγού αυτού από την Αλβανία προς τα Δυτικά Βαλκάνια, το Μαυροβούνιο, τη Βοσνία Ερζεγοβίνη, την Κροατία».

Είπε επίσης: «Είμαστε, ούτως ή άλλως, αναγκασμένοι να ξαναδούμε και πολιτικά, με τη διορατικότητα που πρέπει, τη συζήτηση για τον South Stream, να εκτιμήσουμε με τους νέους όρους που υπάρχουν πια στην Παγκόσμια Ενεργειακή Οικονομία τη σχέση των αγωγών με άλλες μορφές φυσικού αερίου που δε μεταφέρονται μέσω αγωγών, αλλά ενδιαφέρουν πάρα πολύ την παγκόσμια ναυτιλία και άρα και την ελληνική ναυτιλία». Το υγροποιημένο φυσικό αέριο ή το συμπυκνωμένο που μεταφέρονται με ειδικά πλοία, στην κατασκευή ή αγορά των οποίων έχουν ήδη προβεί Ελληνες εφοπλιστές.

Παραπέρα, εκφράζοντας την αγωνία ελληνικών μονοπωλίων να εξασφαλίσουν φτηνότερο καύσιμο τόνισε «την ανάγκη για μια ενιαία (σ.σ. στο πλαίσιο της ΕΕ) διαπραγμάτευση τιμών από τρίτους προμηθευτές (βλ. Ρωσία), κάτι που δε γίνεται». Στάθηκε και σε ένα άλλο ζήτημα που καίει τα μονοπώλια: «Αντιλαμβάνεστε ότι το ερώτημα πάντα σε όλες αυτές τις περιπτώσεις - αντιλαμβάνεστε πολύ καλύτερα από μένα -, όσοι προέρχεστε από τον ιδιωτικό τομέα και από την αγορά, είναι τι δυνατότητες χρηματοδότησης υπάρχουν, πού είναι τα κονδύλια και πώς μπορούν ν' αξιοποιηθούν». Παρέπεμψε στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, την Ευρωπαϊκή Τράπεζας για την Ανασυγκρότηση και την Ανάπτυξη, την Τράπεζα για την Ανάπτυξη της Μαύρης Θάλασσας, μηχανισμούς που έστησαν οι αστικές κυβερνήσεις ακριβώς για να εξασφαλίζουν χρηματοδότηση στα μονοπώλια.

Τέλος, τους υπέδειξε κι άλλους τομείς δραστηριοποίησης για να βγάλουν στο πολλαπλάσιο την όποια αρχική τους επένδυση: «Υπάρχουν και στην άλλη πλευρά του λόφου ελλείψεις στις υποδομές. Οσο κι αν φαίνεται περίεργο, παρόλα όσα έχουν γίνει τις δεκαετίες από το '50 έως τώρα, επί τόσα χρόνια, στην πορεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, η ήπειρος η ίδια, ο χώρος, η γη, έχει πολύ μεγάλες ανάγκες. Ανάγκες για επενδύσεις, για υποδομές, για δίκτυα σε όλους αυτούς τους τομείς που είδαμε προηγουμένως».