«Ενα φιλί πυροδοτεί τη ζωή /Με αστραπές και κεραυνούς /Και με μια μεταμόρφωση /Το σώμα μου δεν είναι πια το σώμα μου /σαν να εισβάλω στο κέντρο του σύμπαντος». Ο Ραμόν Σαμπέρδο, ο άνθρωπος που έγραψε τον παραπάνω στίχο, ήθελε να πεθάνει! Οχι από απελπισία, αλλά από επιθυμία για αξιοπρέπεια. Είκοσι οχτώ ολόκληρα χρόνια ξαπλωμένος στο κρεβάτι, με ολοκληρωτική παράλυση από το λαιμό και κάτω, επιθυμούσε να φύγει από τη ζωή, αφού δεν μπορούσε, πια, να συμμετέχει κανονικά στις λειτουργίες της. Ηθελε να πεθάνει πριν κουρελιαστεί, από το χρόνο, και ο εσωτερικός του κόσμος. Πριν γίνει και εσωτερικά, όπως ήταν εξωτερικά, ένα ολοκληρωτικά ανίκανο άτομο! Πριν η αναπηρία τον εκμηδενίσει τελείως! Ο Ραμόν...