Οταν ένα αρχαίο θέατρο, στην προκειμένη περίπτωση το Ηρώδειο, παραχωρείται για επίδειξη μόδας, δηλαδή για πλασάρισμα συγκεκριμένου βιομηχανικού προϊόντος και, μάλιστα, με εξευτελιστική αντιπαροχή, τότε πραγματικά το θέμα έχει πολύ μεγαλύτερες και περισσότερες διαστάσεις από τη συζήτηση περί χρήσης των αρχαίων θεάτρων, όρια και κριτήρια αυτής. Κατ' αρχήν, πρόκειται για την ίδια κυβέρνηση που δε διστάζει να ανοίξει τις πύλες των μνημείων στους εργολάβους, έχοντας ως άλλοθι την αδύναμη Αρχαιολογική Υπηρεσία, που ηθελημένα εγκαταλείπεται στη μοίρα της. Είναι η ίδια κυβέρνηση που καταδικάζει το έργο του ΥΠΠΟ στα μνημεία, διότι η πολιτιστική κληρονομιά οικονομικά κρίνεται μάλλον μη ανταποδοτική...