Οι διεργασίες στο αστικό πολιτικό σύστημα στην Ισπανία συνεχίζονται με αναδιάταξη δυνάμεων και σε τοπικό επίπεδο, με δεδομένο πάντα ότι ο λαός εγκλωβίζεται σε ανώδυνα για το σύστημα κανάλια. Οπως για παράδειγμα η μεγάλη απώλεια επιρροής των σοσιαλδημοκρατών του κυβερνώντος Σοσιαλιστικού Κόμματος (PSOE) και του φιλελεύθερου Λαϊκού (PP) στις εκλογές για το τοπικό κοινοβούλιο της Ανδαλουσίας την Κυριακή 2 Δεκέμβρη, που διοχετεύτηκε σε εναλλακτικά για το σύστημα κόμματα. Η αποχή έφτασε στο 41% και ξεχώρισε η είσοδος του ακροδεξιού κόμματος VOX - που δημιουργήθηκε το 2013 - στη Βουλή των 109 εδρών.

Τα αποτελέσματα έχουν ως εξής: Το PSOE συγκέντρωσε 28,10% και 33 έδρες (το 2015 είχε 35,28% και 47 έδρες, ενώ πέφτει κάτω από 30% για πρώτη φορά από το 1982 που κυριαρχεί στην εν λόγω επαρχία), το PP 20,75% και 26 έδρες (26,65% και 33 το 2015), και ακολουθούν το νεοφιλελεύθερο συνονθύλευμα «Πολίτες» (τύπου ελληνικού Ποταμιού) 18,19% και 21 έδρες (9,24% και 9 το 2015), η συμμαχία της νέας σοσιαλδημοκρατίας των «Ποδέμος» με την «Ενωμένη Αριστερά» (όπου συμμετέχει και το μεταλλαγμένο ΚΚ Ισπανίας), Πράσινους και «αριστερούς εθνικιστές» με 16,16% και 17 έδρες (14,80% και 15 το 2015) και το ακροδεξιό VOX με 10,92% και 12 έδρες.

Το αποτέλεσμα αξιοποιείται τόσο από τις συντηρητικές δυνάμεις όσο και από τις «αριστερές», για να προωθούν το ψευτοδίλημμα περί «προόδου και συντήρησης», χρήσιμο πάντα για την ενδοαστική εναλλαγή. Η αντιλαϊκή πολιτική, που συνεχίζεται αδιάλειπτα με σοσιαλδημοκρατική ή νεοφιλελεύθερη διαχείριση, τροφοδοτεί και την προώθηση εθνικιστικών - αντιμεταναστευτικών δυνάμεων, όπως το VOX (που προέρχεται από το PP), όταν το κεφάλαιο θέλει νέα εργαλεία χειραγώγησης των εργαζομένων. Επίσης, είναι ψευδεπίγραφο το μέτωπο «ενάντια στην ακροδεξιά και τον φασισμό» από σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις, που εξωραΐζουν τον καπιταλισμό, την ίδια μήτρα όπου γεννιέται ο φασισμός.

Είναι χαρακτηριστικό ότι το VOX είναι εθνικιστικό και ταυτόχρονα υπέρ της ενότητας της Ισπανίας, στηρίζει την αναβάθμιση του ισπανικού κεφαλαίου σε σχέση με άλλους ανταγωνιστές στην ΕΕ, συμμετέχει σε διάφορες ευρωσκεπτικιστικές συναντήσεις με την Λεπέν και Σκανδιναβούς εθνικιστές, στο ζήτημα της μετανάστευσης στηρίζει τη γραμμή της λεγόμενης Ομάδας του Βίσεγκραντ (Ουγγαρία, Αυστρία, Σλοβακία, Πολωνία), ενώ κάνει λόγο για «στήριξη της εθνικής παραγωγής» και προστατευτικά μέτρα, εκφράζοντας μερίδα του ισπανικού κεφαλαίου. Από τα πρώτα στοιχεία φαίνεται ότι στηρίζεται κυρίως από μεσαία και ανώτερα στρώματα.

Χαρακτηριστικό είναι και ότι το Σάββατο οργανώθηκε από ένα συνονθύλευμα δυνάμεων συγκέντρωση στη Μαδρίτη υπέρ της ενότητας της Ισπανίας και κατά των κινήσεων απόσχισης της Καταλονίας.

Την ίδια μέρα, απεργία πείνας ξεκίνησαν δύο Καταλανοί πολιτικοί της αυτονομιστικής παράταξης, οι οποίοι βρίσκονται στη φυλακή, όπως και 7 πρώην υπουργοί - σύμβουλοι του φυγά αυτονομιστή προέδρου Κάρλες Πουιτζντεμόντ. Πρόκειται για τους Ζόρντι Σάντσεζ και Ζόρντι Τουρούλ, 411 και 284 μέρες αντίστοιχα στη φυλακή, που δεν έχουν ακόμη δικαστεί ως υποκινητές του δημοψηφίσματος απόσχισης την 1η Οκτώβρη του 2017. Τώρα διαμαρτύρονται γιατί το Συνταγματικό Δικαστήριο της Ισπανίας μπλοκάρει την προσφυγή τους ενώπιον του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.