«Είμαι του ήλιου η θυγατέρα/ Η πιο απ' όλες χαϊδευτή/ Χρόνια η αγάπη του πατέρα/ Σ' αυτόν τον κόσμο με κρατεί./ Οσο να πέσω νεκρωμένη,/ Αυτόν το μάτι μου ζητεί./Είμ' η ελιά η τιμημένη./ Οπου κι αν λάχω κατοικία/ Δε μ' απολείπουν οι καρποί./ Ως τα βαθειά μου γηρατεία/ Δε βρίσκω τη δουλειά ντροπή (...)». Με αυτούς και άλλους στίχους ύμνησε ο Κωστής Παλαμάς το πανάρχαιο δέντρο - σύμβολο του πολιτισμού μας, της ειρήνης και της ευγενικής αθλητικής άμιλλας. Την ελιά.

Η αυτοφυής ελιά, καλλιεργούμενη πλατιά από τον 8ο π.Χ. αιώνα στην Ελλάδα, τραγουδισμένη από τον Ομηρο και άλλους μεγάλους ποιητές ανά τους αιώνες, και την οποία στην Ιωνία την έλεγαν ελαίη και στην Αττική ελάα (λέξη η οποία μάλλον προέρχεται από τα σανσκριτικά), είναι το θεματικό αντικείμενο του καλαίσθητου, πλούσια εικονογραφημένου, δίγλωσσου (ελληνικά, αγγλικά) λευκώματος «Ελαία η καλλιστέφανος», το οποίο παρουσιάστηκε χτες από τη «Βιβλιοθήκη της Τράπεζας Αττικής», σε συνεργασία με τις εκδόσεις «Εφεσος». Τα ενδιαφέροντα, πολύ κατατοπιστικά, ποικίλου περιεχομένου κείμενα του βιβλίου έγραψαν οι Βασίλης Σημανταράκης και Μαρία Λυκούδη, οι οποίοι και ανθολόγισαν και χαρακτηριστικά αποσπάσματα κειμένων και ποιημάτων (αρχαίων, νεότερων και σύγχρονων δημιουργών).

Το βιβλίο διαρθρώνεται σε τέσσερα μεγάλα κεφάλαια - Μύθος, Ιστορία, Λογοτεχνία, Τέχνη - και αρκετά υποκεφάλαια. Ενδεικτικά αναφέρουμε μερικά υποκεφάλαια: Ετυμολογικά της ελιάς και του λαδιού. Η θέση της στον ομηρικό κόσμο. Από το μύθο στην πραγματικότητα. Η ελιά στον πολιτισμό του Αιγαίου. Η εξάπλωση της ελαιοκαλλιέργειας στη Μεσόγειο. Η θέση της στις μονοθεϊστικές θρησκείες και στον αρχαίο κόσμο. Από τον ελαιόκαρπο στο ελαιόλαδο. Η ελιά ως έμπνευση (στη λογοτεχνία και σε διάφορες μορφές τέχνης).