Η κρατική τηλεόραση και διάφορα άλλα ΜΜΕ, με αφορμή την ανάληψη, την Πρωτοχρονιά, της προεδρίας στη Βραζιλία από τον ακροδεξιό Ζαΐρ Μπολσονάρο, «φούσκωσαν» τα κάλπικα δίπολα περί «προόδου και συντήρησης», «φασισμού και δημοκρατίας». Αυτό που με πολλή φροντίδα αποσιωπούν, είναι ότι τον Μπολσόναρο στήριξαν και στηρίζουν ισχυροί μονοπωλιακοί όμιλοι, που τον επέλεξαν αφού εξάντλησαν το ρόλο τους οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις, οι συμμαχίες του Κόμματος Εργατών του Λούλα με άλλα αστικά κόμματα, πριν ανοίξει ο δρόμος στον επονομαζόμενο «Τραμπ της Βραζιλίας». Ο αντικομμουνισμός, η ένταση της καταστολής του λαϊκού κινήματος, που διακηρύττει ο Μπολσονάρο, εκμεταλλεύτηκαν πλήρως τη λαϊκή δυσαρέσκεια που σωρεύτηκε κατά τη διάρκεια της σχεδόν 20ετούς σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης του καπιταλισμού, σε μια χώρα - μέλος του G20 και των BRICS, με υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης τα προηγούμενα χρόνια, όπου το μόνο που είδαν τα λαϊκά στρώματα ήταν - στα πρώτα χρόνια - κάποια μέτρα διαχείρισης της ακραίας φτώχειας, η οποία και σήμερα «ζει και βασιλεύει». Το «λατινοαμερικάνικο μοντέλο» του «σοσιαλισμού του 21ου αιώνα», που είχε κάνει «σημαία» του και ο ΣΥΡΙΖΑ, αποδείχτηκε ότι ήταν μια μορφή αστικής διαχείρισης της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, που προετοίμασε το έδαφος για την περαιτέρω συντηρητικοποίηση της λαϊκής συνείδησης.