Οι ηθοποιοί του ΚΘΒΕ εδώ και ένα μήνα είναι σε κινητοποιήσεις διεκδικώντας το αυτονόητο δικαίωμά τους, την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, κόντρα στην αδιάλλακτη στάση που κρατούν κυβέρνηση και διοίκηση, οι οποίες καλούν τους ηθοποιούς να υπογράψουν μια σύμβαση κομμένη και ραμμένη στους μνημονιακούς νόμους, μια σύμβαση που θα κατοχυρώνει την απεμπόληση των δικαιωμάτων τους.

Για όλα τα παραπάνω πραγματοποιήθηκε την περασμένη Δευτέρα συνέντευξη Τύπου του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών. Την κύρια ομιλία πραγματοποίησε ο πρόεδρος του ΣΕΗ, Δημήτρης Αντωνιάδης. Το λόγο ακόμα πήραν εκ μέρους του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου, που παλεύει από κοινού με το ΣΕΗ, ο πρόεδρός του, Βασίλης Παρασκευόπουλος, και ο ηθοποιός Δημήτρης Καταλειφός.

Η υπογραφή Σύμβασης για το ΣΕΗ δεν είναι στενά εργασιακό, «αλλά αφορά στο σύνολο του παραγόμενου καλλιτεχνικού αποτελέσματος, στην ίδια την ύπαρξη και την εξέλιξή μας ως ερμηνευτών», σημείωσε ο Δ. Αντωνιάδης. Για να εξηγήσει τα παραπάνω έκανε μια σύντομη αναδρομή στην κατάσταση που επικρατεί συνολικά στο χώρο του θεάτρου. «Οταν πριν από κάποια χρόνια αναλάβαμε, με την εμπιστοσύνη που μας έδειξε ο κλάδος, στη διοίκηση του σωματείου, και αφού είχαν προηγηθεί δύο μνημόνια και μια σειρά εφαρμοστικών νόμων, δεν είχαμε στα χέρια μας τίποτα. Μια υπογεγραμμένη Συλλογική Σύμβαση στο Εθνικό Θέατρο, χωρίς καν μισθολογικούς όρους και μια στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.

Στα ΔΗΠΕΘΕ, τα οποία μαράζωναν και μαραζώνουν από την έλλειψη κρατικής χρηματοδότησης και την αντιμετώπισή τους από το υπουργείο Πολιτισμού με όρους ανταποδοτικούς, όχι μόνο δεν υπήρχε και δεν υπάρχει Συλλογική Σύμβαση, αλλά τα περισσότερα δεν κάνουν παραγωγές, ή οδηγούνται σε συμπαραγωγές, προκειμένου να καλύψουν τα έξοδά τους, οι ηθοποιοί αναγκάζονται να αλλάξουν πόλη, χωρίς, τις περισσότερες φορές, να μπορούν να καλύψουν τα βασικά έξοδα διαβίωσης.

Στο "ελεύθερο θέατρο", από την άλλη, είχαμε να αντιμετωπίσουμε και δυστυχώς συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε την ανυπαρξία οποιουδήποτε εργασιακού όρου, που οδηγεί στην απλήρωτη εργασία, ειδικά την περίοδο των προβών, που δεν υπάρχουν, όπως ισχυρίζονται, έσοδα για την παραγωγή, τα ποσοστά, το ωρομίσθιο ένσημο, τις συμβάσεις έργου, την πληρωμή με βάση το ωρομίσθιο της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης, την πανσπερμία των εργασιακών σχέσεων».

Ολα τα παραπάνω, σύμφωνα με τον Δ. Αντωνιάδη, «πέρα από την εξάντληση του ηθοποιού οδηγούν σε μείωση της απόδοσής του και φυσικά σε έκπτωση στην ίδια την Τέχνη.

Αυτός είναι ο πολιτισμός που έχουμε ανάγκη σήμερα;

Με έναν ηθοποιό, που δεν μπορεί να αποδώσει γιατί σκέφτεται ότι αν κρατήσει λίγο παραπάνω η παράσταση θα αργήσει στη βραδινή του δουλειά; Πόσο αφοσιωμένος μπορεί να είναι αυτός ο άνθρωπος;

Οταν τα ΔΗΠΕΘΕ υπολειτουργούν και τα Κρατικά Θέατρα παζαρεύουν το πόσους εργαζόμενους θα έχουν, πώς είναι δυνατόν να μην εκτοξεύεται η ανεργία στον κλάδο; Πώς γίνεται ένας ηθοποιός αν έχει μείνει άνεργος για ένα μακρύ χρονικό διάστημα, να συνεχίζει να εξασκεί τα σωματικά και ψυχικά του εργαλεία, ώστε να μπορεί να αποδώσει έναν ρόλο;

Ολα τα παραπάνω αφορούν μια Συλλογική Σύμβαση. Τα διασφαλίζει η Συλλογική Σύμβαση που προτείνουμε».

Απέναντι σε όλα αυτά, το ΣΕΗ μπήκε μπροστά. «Δραστηριοποιηθήκαμε μέσα στους θιάσους, βαθύναμε την ουσιαστική επαφή μας και την εμπιστοσύνη με τους συναδέλφους, κλιμακώσαμε τις δράσεις μας και τον αγώνα μας, ενημερώσαμε το κοινό μας, στριμώξαμε την εργοδοσία και όλη αυτή η δραστηριότητα κορυφώθηκε σε μια κλαδική απεργία την περασμένη χρονιά μαζί με τον Πανελλήνιο Μουσικό Σύλλογο, αφού οι συνάδελφοι μουσικοί αντιμετωπίζουν αντίστοιχα προβλήματα και στα θέατρα.

Μέσα απ' όλα αυτά καταφέραμε να μαζικοποιήσουμε το Σωματείο μας. Με αυτόν τον τρόπο καταφέραμε να υπογράψουμε Συλλογικές Συμβάσεις στο Εθνικό Θέατρο και μάλιστα με αυξήσεις, στο ΔΗΠΕΘΕ της Πάτρας, παρακάμπτοντας μια σειρά δυσκολιών που μπαίνουν από την Περιφέρεια, αλλά και στο ΚΘΒΕ, χωρίς μνημονιακούς όρους».

Οσον αφορά το ζήτημα ότι αυτά που ζητούν οι ηθοποιοί είναι πολλά, ή... «παντεσπάνι», όπως τα χαρακτήρισε η υπουργός Πολιτισμού στη συνάντηση που είχε με το ΣΕΗ, ο Δ. Αντωνιάδης σημειώνει:

«Είναι μαξιμαλιστικό να ζητάμε ένα Κρατικό Θέατρο να παράγει Τέχνη αξιώσεων που να φτάνει σε κάθε γωνιά της Ελλάδας; Είναι μαξιμαλιστικό να ζητάς από μεγάλους κερδοφόρους επιχειρηματικούς ομίλους, που απασχολούνται εκτός του θεάτρου και στις τράπεζες, στα ΜΜΕ, στον Τουρισμό, να υπογράψουν όρους εργασίας;

Η απάντηση του κλάδου, μέσα από τη διοίκηση του Σωματείου μας, αλλά και τις συνεχείς Γενικές Συνελεύσεις των ηθοποιών του ΚΘΒΕ είναι σαφής. Οχι μόνο δεν είναι μαξιμαλιστικό, αλλά είναι αναγκαίο, είναι απλούστατα ένα κατώτατο όριο, σε ένα εποχικό επάγγελμα, που ο ηθοποιός στην καλύτερη των περιπτώσεων δουλεύει 6 μήνες το χρόνο.

Δυστυχώς, κάποιο διάστημα τώρα, βρίσκουμε τοίχο στις αξιώσεις μας απέναντι στους εργοδότες. Και βρίσκουμε τοίχο γιατί η κυβέρνηση, μέσω του υπουργείου Εργασίας, αλλά και των συνδικαλιστών της σε επίπεδο Ομοσπονδίας, τους διευκολύνει ώστε να μην υπογράφουν Συμβάσεις. Τους διευκολύνει καθώς η πληρωμή των ηθοποιών με την Εθνική Συλλογική Σύμβαση είναι καθ' όλα νόμιμη. Τους διευκολύνει καθώς όταν τα βρίσκουν σκούρα με το Σωματείο και τον κλάδο, έχουν έτοιμο συνομιλητή, την ΠΟΘΑ, που χαμηλώνει τις απαιτήσεις».

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχαν και τα λόγια από καρδιάς του μεγάλου και αγαπημένου μας ηθοποιού Δημήτρη Καταλειφού.

«Βρίσκομαι εδώ από την αγωνία που νιώθω για τα νέα παιδιά.

Επειδή είμαι πολλά χρόνια δάσκαλος και έχω παρακολουθήσει, 25 χρόνια τώρα, γενιές παιδιών με όνειρα, δυνατότητες και επιθυμίες, όλα αυτά που συγκροτούν έναν μέλλοντα ηθοποιό... Βλέπω με μεγάλη λύπη, αυτά τα νέα παιδιά που ξεκινάνε πληρώνοντας με το υστέρημά τους μια δραματική σχολή, για να γίνουν ηθοποιοί, να έχουν καταλήξει εξαιτίας όλης αυτής της κατάστασης που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, ή να είναι άνεργοι ή αυτοί που έχουν την τύχη να δουλεύουν, να δουλεύουν ταυτόχρονα σε τρία και τέσσερα έργα. Και αυτή είναι η καλύτερη κατάσταση και να αμείβονται με 600 - 700 ευρώ.

Επειδή προέρχομαι από μια εποχή λίγο παλιότερη, που το κύριο χαρακτηριστικό αυτής της τέχνης, τουλάχιστον γι' αυτούς που την εξασκούν, είναι η αφοσίωση, βλέπω με μεγάλη μου θλίψη παιδιά που αδυνατούν να συγκεντρωθούν, γιατί τους έχουν καταντήσει αλλοπρόσαλλα όντα. Από το "παιδικό" στο "μεγάλο" και στο "μουσικοχορευτικό"...

Αυτό με θλίβει πάρα πολύ και ενώ ποτέ δεν ήμουν στο Σωματείο, έχω τόσο ευαισθητοποιηθεί από αυτά τα νέα παιδιά, που έρχονται στο θέατρο κάθε τόσο, μας λένε τα προβλήματα με τη Σύμβαση και αποφάσισα έστω και πολύ αργά να δηλώσω τη συμπαράστασή μου και την παρουσία μου. Γι' αυτό είμαι και εδώ σήμερα».