Σε αυτό το ζήτημα ακριβώς, όπως και σε άλλα, πρέπει να αξιολογήσουμε κριτικά τη δράση μας ως κομμουνιστές. Επειδή δεν μπορούμε να έχουμε μια μονόπλευρη θεώρηση της πολιτικής του 7ου Συνεδρίου της Διεθνούς: Την εντυπωσιακή πρόοδο της κομμουνιστικής επιρροής, την προετοιμασία των συνθηκών της Αντίστασης, τη νίκη ενάντια στον φασισμό και τις συνθήκες για τη δημιουργία του σοσιαλιστικού στρατοπέδου. Δεν πρόκειται για μια υποβάθμιση αυτής της θετικής πλευράς. Αλλά πρέπει να θυμόμαστε ότι ο ρόλος των κομμουνιστών είναι πρώτα απ' όλα να επιτρέψουν στην εργατική τάξη να ανατρέψει την αστική, να πραγματοποιήσει την επανάσταση και να οικοδομήσει τον κομμουνισμό. Είναι αυτό, από το οποίο τελικά εξαρτάται η αξιολόγηση της δράσης τους. Είναι όμως σαφές ότι αυτό που δίκαια παρουσιάστηκε ως η εφαρμογή της τακτικής ανταπόκρισης σε μια συγκεκριμένη κατάσταση - την πολιτική εξόντωσης του Κομμουνιστικού Κόμματος και απειλής πολέμου κατά της Σοβιετικής Ενωσης - υπό την πίεση των γεγονότων μετατράπηκε σε πολιτική στρατηγική. Η εμπειρία δείχνει ότι όταν η τακτική μετατρέπεται σε στρατηγική, αυτό είναι ένα σημάδι του οπορτουνισμού! Αυτό πρέπει να διορθωθεί.

Δεν μπορεί να αγνοηθεί ότι εδώ και πολλά χρόνια ο ευρωκομμουνισμός δικαιολογούσε τα οπορτουνιστικά λάθη του με την εμπειρία της πολιτικής του Λαϊκού Μετώπου. (...) Η προηγμένη δημοκρατία στη Γαλλία, το "βήμα" προς τον σοσιαλισμό, το οποίο στην πράξη τον έθετε όλο και πιο πίσω στο χρονοδιάγραμμα, η συμμαχία με τους σοσιαλιστές σε ένα γενικό πρόγραμμα διακυβέρνησης, τέτοιο όπως ο "ιστορικός συμβιβασμός" του Μπερλίνγκουερ στην Ιταλία ή η πολιτική του Καρίγιο στην Ισπανία, αποτελούν μέρος της συνέχειας αυτής της πολιτικής κληρονομιάς ή, πιο συγκεκριμένα, των οπορτουνιστικών αντιλήψεων που προκάλεσε.

Σε ένα άλλο πλαίσιο, το ίδιο ισχύει σήμερα και για την πολιτική κάποιων Κομμουνιστικών Κομμάτων στη Λατινική Αμερική, που συμμετέχουν άκριτα ή υποστηρίζουν "προοδευτικές" κυβερνήσεις, έξω από το μαζικό κίνημα και την κινητοποίηση της εργατικής τάξης για τη σοσιαλιστική επανάσταση.

Αλλά το αποτέλεσμα είναι μπροστά στα μάτια μας: Η αποτυχία είναι προφανής παντού! Στη χειρότερη περίπτωση, το κόμμα "αυτοκτόνησε" (Γαλλία - Ιταλία - Ισπανία). Στην καλύτερη περίπτωση, οι ίδιες οι λαϊκές μάζες μπόρεσαν να βιώσουν μια προσωρινή βελτίωση στη θέση τους (Αργεντινή - Βραζιλία - Βολιβία - Νικαράγουα - Ελ Σαλβαδόρ...). Αλλά το μονοπωλιακό κεφάλαιο παραμένει και τελικά παίρνει το φόρο του, ακόμα και εκεί που φάνηκε να έχει ηττηθεί».