(Του απεσταλμένου μας ΝΙΚΟΥ ΑΝΤΩΝΑΚΟΥ).--

Είναι γνωστό πως η τέχνη δε φυτρώνει μόνη της στα λιβάδια, όπως οι παπαρούνες, ας πούμε. Κι οι καλλιτέχνες, επίσης. Αποτέλεσμα της κοινωνικής πραγματικότητας είναι όλα αυτά. Και η σημερινή πραγματικότητα είναι για κάποιους, δυστυχώς, περιπλεγμένη. Ετσι, καμία έκπληξη για κάποιες από τις ταινίες που παρακολουθούμε στο Φεστιβάλ:

«ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΣ»

Ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης, ένας νέος σκηνοθέτης, με αναγνωρισμένο ταλέντο και πολύ πάθος, με τη δεύτερη ταινία έκανε βήματα... προς τα πίσω. Πιάνοντας ένα «απλό» θέμα, τους μικροαστούς και τη συμπεριφορά τους, το έμπλεξε με τα τάματα της Παναγίας της Σουμελά, με τουριστικά στιγμιότυπα και «άγριους» πυρριχίους χορούς για να ικανοποιηθεί, ίσως, η διεθνή αγορά που ζητάει τοπικά φολκλόρ...

Και από την ταινία μένουν οι θαυμάσιοι ηθοποιοί, οι μοναδικές «φάτσες» και η άριστη διδαχή τους από το σκηνοθέτη. Και μένει, κυρίως στο πρώτο μέρος - το «φυσιολογικό» και οι σκηνοθετικές αρετές του σκηνοθέτη. Θαυμάσιες κινηματογραφικές στιγμές...

Αν ο Γιάνναρης απαλλαγεί από τις παρεμβάσεις και πει τη δική του μοναδική εσωτερική αλήθεια, τότε θα κάνει αυτό που λέμε «μεγάλο» κινηματογράφο.

«Η ΚΟΙΛΙΑ ΤΗΣ ΜΕΛΙΣΣΑΣ»

Η ταινία κάνει ένα θαυμάσιο ξεκίνημα. Και λες εδώ θα δούμε εξαιρετικά πράγματα. Ομως, όλα τα όμορφα πράγματα, ως γνωστόν, κρατάνε πολύ λίγο. Πολύ λίγο κράτησε και το «θαυμάσιο» και στην ταινία του Βασίλη Ελευθερίου. Μέχρι να βγει το πλοίο από τον Ισθμό, για όσους είδαν ή θα δουν την ταινία. Μετά δεν πίστευες στα μάτια σου.

Και, όμως, ο σκηνοθέτης υποστηρίζοντας ένα «τίποτα», μια υπόθεση χωρίς κανένα περιεχόμενο, κάτι για κάποια καταραμένα διαμάντια που αναζητάει η Ιντερπόλ (!), αν κατάλαβα καλά, κατόρθωσε σε κάποιες στιγμές να δηλώσει «παρών». Ενα «παρών», όμως, που πρέπει να ακουμπήσει πάνω σε θέματα που γεννάει η πραγματικότητα και όχι στα βουνά των... Καρπαθίων.

«Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ»

Η ταινία της Δήμητρας Αράπογλου, ίσως είναι η πιο «ειλικρινής» ταινία της φετινής χρονιάς. Στο τελευταίο της πλάνο, έβαλε μια τεράστια ταμπέλα της αυτοκινητοβιομηχανίας που τη χρηματοδότησε και από έργο τέχνης, με τις δικές του ηθικές αξίες, έγινε ένα εμπορικό διαφημιστικό. Ανεπίτρεπτο.

Αρνούμαι να πέσω θύμα - και γω - της λογικής ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Οχι, ο σκοπός της τέχνης είναι και πρέπει να παραμείνει ιερός. Ο «Παράδεισος» μπορεί να είναι προσωπική υπόθεση, όμως δεν καταχτιέται με φιλολογίζουσες τραγελαφικές καταστάσεις, που καταλήγουν, μάλιστα, σε διαφημιστικά σποτ.