Κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή» το βιβλίο της Εύας Νικολαΐδου, με τίτλο: «Εκμυστηρεύσεις της Ελλης Αλεξίου». Πρόκειται για ένα βιβλίο που «σφύζει» από τη σκέψη της δασκάλας του λαού και διαβάζεται με αμείωτο ενδιαφέρον.

Ουσιαστικά, στο βιβλίο καταγράφονται οι συζητήσεις που έκαναν οι δύο γυναίκες και αποτελεί ένα μάθημα ζωής από μια ξεχωριστή μορφή των ελληνικών Γραμμάτων. «Η αφήγησή της μιλά στην ψυχή του αναγνώστη, καθώς μεταλαμπαδεύει την πίστη της σε αξίες και μεγάλα ιδανικά. Είναι η προσωπογραφία μιας κομμουνίστριας, που σα δάδα αναμμένη θυσίασε τη ζωή της για τον άνθρωπο», διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο του βιβλίου.

Μεγάλο μέρος του βιβλίου καταπιάνεται με τις παιδαγωγικές απόψεις της Ελ. Αλεξίου, καθώς καταθέτει βιώματα και μνήμες από τη σπουδαία διαδρομή της στην εκπαίδευση, την οποία υπηρέτησε σαράντα χρόνια με αγάπη, ευαισθησία και συνέπεια (19 ως καθηγήτρια μέσης εκπαίδευσης και από το 1949 έως το 1962 ήταν διορισμένη εκπαιδευτικός σύμβουλος για τα ελληνικά σχολεία των σοσιαλιστικών χωρών).

Παραδίδεται, λοιπόν, το καταστάλαγμα μιας πλούσιας παιδαγωγικής πείρας με ιδιαίτερη φροντίδα και έγνοια στο «αδύναμο» παιδί. Οπως διαβάζουμε και στο βιβλίο της Εύας Νικολαΐδου, η συμβουλή της στον νέο δάσκαλο είναι «να αγαπήσει τα παιδιά του. Θα γίνει καλός δάσκαλος μόνο εάν αγαπήσει τα παιδιά, όχι όμως από καθήκον. Πρέπει να τ' αγαπήσει με αληθινή, με γνήσια στοργή, να εκπηγάζει από μέσα του η στοργή».

Μέσα από το βιβλίο, ο αναγνώστης γίνεται κοινωνός των βιωμάτων της Ελ. Αλεξίου, εκτός από την πορεία της στην εκπαίδευση, συνολικά στη στάση και τον τρόπο ζωής της. Μιλά για την οικογένειά της, τα παιδικά της χρόνια, τη σχέση που είχε με την μεγάλη της αδερφή, την Γαλάτεια Καζαντζάκη. Εκφράζει τις απόψεις της για τη φιλία και τον έρωτα.

Το βιβλίο, λοιπόν, πλουτίζει τη γνώση μας τόσο για την προσωπικότητά της όσο και για άλλες μορφές της λογοτεχνίας μας, όπως ο Κώστας Βάρναλης, ο Νίκος Καζαντζάκης και ο Βάσος Δασκαλάκης, που η Ελλη Αλεξίου γνωρίζοντάς τους πολύ καλά, μας παρουσιάζει εύστοχα, λιτά και διακριτικά.

Φυσικά, δεν θα μπορούσε να απουσιάζει και η μεγάλη της αγάπη στο ΚΚΕ, το Κόμμα που επέλεξε να στρατευτεί από το 1928, παραμένοντας πιστή σε αυτό έως το τέλος της ζωής της, χωρίς να λυγίσει από τις διώξεις και την αναγκαστική προσφυγιά στις σοσιαλιστικές χώρες. Χαρακτηριστικό του μεγάλου σεβασμού της στο Κόμμα ήταν η φράση της «στο λόγο της κομματικής μου τιμής», όπως καταγράφεται και στο βιβλίο.

Το βιβλίο, ακόμα, συνοδεύεται από παράρτημα με φωτογραφίες της Ελ. Αλεξίου, αλλά και με αναφορά στο πρόσφατο Επιστημονικό Συνέδριο που διοργάνωσε η ΚΕ του ΚΚΕ για τη Λογοτεχνία, όπου παρουσιάζονται δύο στιγμές που είχαν σχέση με την Ελ. Αλεξίου: Η παράδοση στο Αρχείο του Κόμματος του κομματικού της βιβλιαρίου και της ταυτότητας μέλους της Πανελλήνιας Ενωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης από την Ισμήνη Σιδηροπούλου, ανιψιά της Ελ. Αλεξίου, και μιας αδημοσίευτης επιστολής με χειρόγραφες σημειώσεις της Ελ. Αλεξίου στην Ελένη Καζαντζάκη, από την Εύα Νικολαΐδου.