Πολλοί αναλυτές επέμειναν ότι αυτό το ταξίδι Μακρόν στην Κίνα είχε κυρίως «οικονομική διάσταση». Σχολίασαν αρκετά την ανησυχία του Παρισιού για το πώς θα «αντιμετωπίσει» το αυξημένο εμπορικό έλλειμμα που έχει με την Κίνα (γύρω στα 30 δισ. ευρώ), αλλά και το πώς θα «προλάβει» (έναντι π.χ. των γερμανικών ή άλλων ομίλων) να ενισχύσει τη διμερή οικονομική συνεργασία, διασφαλίζοντας καλύτερους όρους δραστηριοποίησης στην αχανή κινεζική αγορά για τα γαλλικά μονοπώλια.

Στο ίδιο το «Σχέδιο Δράσης» δεν ήταν καθόλου τυχαίες οι αναφορές στην ανάγκη «προώθησης της διασύνδεσης» Ευρώπης - Ασίας, αλλά και οι εκκλήσεις για ανάπτυξη πρωτοβουλιών, συνδυάζοντας τη «Στρατηγική της ΕΕ για την ευρασιατική σύνδεση» με την «κινεζική πρωτοβουλία "Μία Ζώνη - Ενας Δρόμος"».

Ομως, οι συνεργασίες - όπως φυσικά και οι αντιπαλότητες - των εκπροσώπων των μονοπωλίων δεν έχουν ποτέ αυστηρά... επενδυτική διάσταση. Οι οικονομικές σχέσεις αναπτύσσονται σε ένα πλαίσιο ευρύτερων γεωπολιτικών διεργασιών.

Στις δικές του δηλώσεις, ο Πρόεδρος της Κίνας Σι Τζινπίνγκ στάθηκε ευρύτερα στο χαρακτήρα που αποκτούν (ή που το Πεκίνο θα ήθελε να αποκτήσουν) οι γαλλοκινεζικές σχέσεις. «Κίνα και Γαλλία πρέπει να μοιραστούν περισσότερες ευθύνες και να εξασκήσουν τους ρόλους που τους αναλογούν ως δύο από τις ισχυρότερες δυνάμεις παγκοσμίως, με δεδομένο ότι ο κόσμος σήμερα είναι μάρτυρας αλλαγών που συναντά κανείς πολύ λίγες φορές μέσα σε έναν αιώνα», είπε ο Σι ανάμεσα σε άλλα. Αλλωστε, τόσο το νέο «Σχέδιο Δράσης» που υπογράφτηκε αυτήν τη βδομάδα, όσο και η «Κοινή Δήλωση» που δημοσιεύτηκε τον περασμένο Μάρτη «για τη διατήρηση της πολυμέρειας και τη βελτίωση της παγκόσμιας διακυβέρνησης», θίγουν ζητήματα με πολύ ευρύτερες προεκτάσεις για τις διεθνείς ισορροπίες. Η λεγόμενη «υπεράσπιση της πολυμέρειας» επανέρχεται με φόντο τις αντιδράσεις που προκαλεί η λεγόμενη «μονομέρεια» της κυβέρνησης Τραμπ και μια σειρά μέτρα που προκρίνει το αμερικανικό κεφάλαιο όσον αφορά την τρέχουσα τακτική του για την υπεράσπιση της θέσης του, όχι απλά σε μια σειρά αγορές του πλανήτη, αλλά στους όρους συνεργασίας.

Επίσης, δεν είναι τυχαίο ότι το «Σχέδιο Δράσης» ξεχωρίζει και την ανάγκη κοινής δράσης για τη «μεταρρύθμιση του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου» (ΠΟΕ) με στόχο την υπεράσπισή του, σε μια περίοδο που οι ΗΠΑ έχουν διαμηνύσει ότι «αν χρειαστεί» μπορεί και να αποχωρήσουν από τον ΠΟΕ. Τέλος, τόσο το «Σχέδιο Δράσης» όσο και οι κοινές δηλώσεις Μακρόν - Σι ξεχώρισαν και τομείς όπως η «αντιμετώπιση του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος», στους οποίους οι δύο πλευρές βρίσκουν κοινά σημεία.

Ενόψει της επίσκεψης Μακρόν, το πρακτορείο «Σινχουά» τόνιζε στις 4 Νοέμβρη ότι οι δύο χώρες «ως δύο από τους σημαντικότερους παίκτες της παγκόσμιας διακυβέρνησης, χαίρουν μιας ευρείας συναίνεσης για την ενίσχυση της συνεργασίας όσον αφορά τη διατήρηση της ειρήνης, της σταθερότητας του κόσμου και της διατήρησης της πολυμέρειας και της ελεύθερης ανταλλαγής (σ.σ. αγαθών)...».

Ενώ και η κινεζική «Λαϊκή Ημερησία» στις 5 Νοέμβρη φιλοξενούσε ανάλυση σύμφωνα με την οποία υπογράμμιζε ότι «η κοινή θέση Παρισιού και Πεκίνου για πολλά από τα παγκόσμια προβλήματα και το κοινό τους συμφέρον για την παγκόσμια διακυβέρνηση και την οικονομική ανάπτυξη αποτελούν παράγοντες ικανούς για τη ρεαλιστική προώθηση της μεταξύ τους συνεργασίας...».

Αλλωστε, στο «Σχέδιο Δράσης» οι δύο πλευρές ιεραρχούν και τη στρατιωτική συνεργασία τους, καθορίζοντας ως στόχο την «ενίσχυση των ανταλλαγών επισκέψεων σε ανώτατο επίπεδο», όπως και «το διάλογο και την ανταλλαγή εμπειριών ειδικά στις (σ.σ. στρατιωτικές) επιχειρήσεις για τη διατήρηση της ειρήνης».

Πάντως, στις διαθέσεις περαιτέρω συνεργασίας επιδρούν φυσικά και αντιθέσεις που παραμένουν ισχυρές. Η γαλλική αρθρογραφία ασχολήθηκε αρκετά τις τελευταίες μέρες με τον προβληματισμό που δημιουργεί στο Παρίσι η «βιασύνη» π.χ. της Ελλάδας ή της Ιταλίας να «αγκαλιάσουν» τους κινεζικούς «Δρόμους του Μεταξιού». Εκφράζοντας την ανησυχία για την ταχύτητα με την οποία η Κίνα διεισδύει στην Ευρώπη και για «αναταράξεις» που αυτή ίσως προκαλέσει, ο Μακρόν ανέφερε μεταξύ άλλων: «Πιστεύω ότι η Κίνα αντελήφθη τώρα ότι η Ευρώπη είναι οργανωμένη, ότι έχουμε μία ατζέντα ανοίγματος και κυριαρχίας και ότι έχουμε τη βούληση να προχωρήσουμε από κοινού οργανωμένοι ως αξιόπιστος και αποτελεσματικός εταίρος». Πρόσθεσε ότι πρέπει «να διορθωθούν τα λάθη του παρελθόντος» και θίγοντας και την περίπτωση της Ελλάδας (όπου οι κινεζικές επενδύσεις διευρύνονται σε βάρος ευρωπαϊκών και άλλων) σημείωσε ότι «ωθήσαμε πολλές χώρες προς πολύ σκληρές, ταχείες μεταρρυθμίσεις και σε αναγκαστικές ιδιωτικοποιήσεις χωρίς να υπάρχουν Ευρωπαίοι επενδυτές». Και κατέληξε: «Οσο περισσότερο καταφέρνουμε να δείξουμε ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση γνωρίζει να υπερασπιστεί τα στρατηγικά της συμφέροντα, έχει συντονισμένη ατζέντα επιθετική και αμυντική, τόσο περισσότερο θα αντιμετωπίζεται αξιόπιστα από την Κίνα...».