Η «Δημοκρατική Ενότητα Ηθοποιών» εξέδωσε ανακοίνωση σχετικά με την ψήφιση, την περασμένη βδομάδα, του νομοσχεδίου για το «Ακροπόλ», που προβλέπει τη δημιουργία ενός Νομικού Προσώπου Ιδιωτικού Δικαίου με την επωνυμία «Κέντρο Πολιτισμού και Δημιουργίας Ακροπόλ», το οποίο θα αναλάβει τη διαχείριση του ακινήτου του πρώην ξενοδοχείου «Acropole Palace».

Οπως σημειώνει η «Δημοκρατική Ενότητα Ηθοποιών»:

«Πρόκειται για τη δημιουργία ενός κέντρου που κατά τα λεγόμενα της κυβέρνησης θα ενισχύσει την ανταγωνιστικότητα και εξωστρέφεια του σύγχρονου πολιτισμού, θα προωθήσει την επιχειρηματικότητα, τον ψηφιακό μετασχηματισμό, τη σύμπραξη μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. "Ο πολιτιστικός και δημιουργικός τομέας στηρίζει την οικονομική ανάπτυξη, χαρακτηρίζεται από υψηλής έντασης εργασία, προσφέρει θέσεις εργασίας σε ένα ευρύ φάσμα επαγγελματιών και συμβάλλει ουσιαστικά τόσο στην καθημερινή ζωή των πολιτών, όσο και στην επιδραστικότητα της χώρας διεθνώς, καθώς αποδεδειγμένα αποτελεί πηγή ήπιας ισχύος", αναφέρει χαρακτηριστικά η αιτιολογική έκθεση.

Με λίγα λόγια, ο πολιτισμός δεν αντιμετωπίζεται ως αγαθό, που διαπαιδαγωγεί, που πλάθει, που ψυχαγωγεί, αλλά ως ένα περισσότερο ή λιγότερο επικερδές εμπόρευμα. Μέσα από το νομοσχέδιο της κυβέρνησης οι καλλιτέχνες καλούνται να αναπτύξουν τα χαρακτηριστικά ενός καλού μάνατζερ, ενός οικονομικού διευθυντή, ενός διαφημιστή. Και η τέχνη μας; Πού βρίσκει θέση η τέχνη μας μέσα σε όλη αυτήν την υπόθεση;

Μήπως στο γεγονός ότι μέσα από αυτήν τη διαδικασία στόχος είναι να ασπαστούμε τη λογική της εμπορευματοποίησης της τέχνης, τη λογική της ανταγωνιστικότητας, της ζούγκλας του συστήματος, ξεχνώντας αξίες όπως η συνεργασία, η συναδελφικότητα, η πρόοδος; Στο γεγονός ότι μέσα και από αυτήν την προσπάθεια της κυβέρνησης (που της έστρωσε το δρόμο η προηγούμενη, μιας και το νομοσχέδιο βρίσκεται στα συρτάρια του υπουργείου ήδη από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ), θα πρέπει να φαγωθούμε μεταξύ μας, ώστε να μείνει ο πιο ανθεκτικός, με όρους φυσικά στενά οικονομίστικους; Στο γεγονός ότι θα πρέπει πια να αποδεχτούμε ότι ο πολιτισμός και η ενίσχυσή του από το κράτος πάει χέρι χέρι με την ιδιωτική πρωτοβουλία; Να αποδεχτούμε δηλαδή ότι το εθνικό θέατρο δεν μπορεί να λειτουργεί χωρίς τη σύμπραξή του με το Ιδρυμα Ωνάση, το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης χωρίς την "Google", η Αρχαία Ολυμπία χωρίς τη "Microsoft".

Σήμερα είναι όλο και μεγαλύτερη ανάγκη να ενισχυθούν οι ίδιοι οι καλλιτέχνες, οι δημιουργοί. Να ενισχυθεί ο πολιτισμός που θα εκπαιδεύει, που θα προβληματίζει, που θα ψυχαγωγεί. Αυτό δεν έρχεται γενικόλογα με χρηματοδότηση, όταν αυτή διοχετεύεται εξ ορισμού, με προδιαγεγραμμένη πορεία, σε ένα κέντρο πολιτισμού που τυπικά θα ανήκει στο "Δημόσιο", στην "κοινωνία". Τυπικά, γιατί στην ουσία του θα είναι αλυσοδεμένο οικονομικά, και συνεπώς και στο περιεχόμενο της λειτουργίας του, σε μεγάλες χορηγίες, σε κολοσσούς, που μετρούν κέρδη, ζυγίζουν επενδύσεις, διαλέγουν περιεχόμενο, επιχορηγούν ή αποκλείουν.

Η τοποθέτηση των καλλιτεχνών απέναντι και σε αυτές τις εξελίξεις μπορεί και πρέπει να είναι μαχητική, αγωνιστική, διεκδικητική. Ειδικά το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών σε καμία συζήτηση δεν μπορεί να μπλεχτεί για το πώς θα διορίζονται το Διοικητικό Συμβούλιο και ο οικονομικός διευθυντής, για το πώς θα "διορθωθεί" ένα τέτοιο νομοσχέδιο. Γιατί κάποια πράγματα, όπως η αντιμετώπιση του πολιτισμού ως εμπορεύματος, δεν παίρνουν διορθώσεις. 'Η το αρνείσαι και παλεύεις ώστε να μπορεί ο καλλιτέχνης να ζει και να δημιουργεί ελεύθερα, ή προσπαθείς να το φτιασιδώσεις, να το μπαλώσεις, καταλήγοντας σε "βολικές" συμβάσεις, σε "βολικά" δικαιώματα, σε "βολικό" εν γένει πολιτισμό.

Ζητάμε:

- Να αποσυρθεί το συγκεκριμένο νομοσχέδιο και να παρθούν ουσιαστικά μέτρα για την ενίσχυση των καλλιτεχνών, των Αστικών Μη Κερδοσκοπικών Εταιρειών (ΑΜΚΕ), του πολιτισμού συνολικά.

- Να εξασφαλιστεί η επιβίωση των εργαζομένων στο Θέαμα - Ακρόαμα για όσο καιρό διαρκεί αυτή η κατάσταση και μέχρι να επέλθει ο χώρος σε κανονικούς ρυθμούς.

- Να εξασφαλιστούν τα πνευματικά και συγγενικά μας δικαιώματα.

- Να επιδοτηθούν οι ΑΜΚΕ».