Τέλος Αυγούστου και το θερινό σινεμά εξακολουθεί να αποτελεί μια σταθερά ελκυστική πρόταση για ψυχαγωγία. Μόνο που αυτή τη βδομάδα, αν και βγαίνουν καινούργιες ταινίες μετά την αργία του Δεκαπενταύγουστου, θα προτιμήσουμε να απολαύσουμε τις σπουδαίες επανεκδόσεις των ημερών παρά τη νέα σοδειά των στούντιο.

Η ταινία διαδραματίζεται την περίοδο της εισβολής των Γερμανών στην Πολωνία και αναφέρεται σε μια ομάδα ηθοποιών που εκμεταλλεύονται τις ικανότητες της μεταμφίεσης και της υποκριτικής προκειμένου να σταματήσουν έναν προδότη, ο οποίος προτίθεται να καταδώσει τα ονόματα των αντιστασιακών στον εχθρό.

Ο Λιούμπιτς το 1942, καταμεσής του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, έχει το θάρρος να σκηνοθετήσει μια υπεροχή κομεντί - σάτιρα, κλασική στο είδος της, που δικαιούται να φέρει ατόφιους τους τίτλους αντιπολεμική και αντιναζιστική, διότι καταφέρνει με πολύ χιούμορ να εξευτελίσει το Γ' Ράιχ μέσα στην ακμή του, χωρίς να σε κάνει να αναρωτηθείς για τις προθέσεις της.

Τραυματισμένος από έναν αστυνομικό επιθεωρητή, στη διάρκεια μιας ανάκρισης, ο Αμπντέλ βρίσκεται στο νοσοκομείο σε κώμα. Τη νύχτα στα προάστια του Παρισιού, όπου εκείνος κατοικεί, γίνονται επεισόδια και ένας αστυνομικός χάνει το όπλο του. Τρεις νεαροί από τα γκέτο του Παρισιού, μετά την είδηση ότι ο φίλος τους χαροπαλεύει στο νοσοκομείο, περιφέρονται για ένα 24ωρο στις φτωχογειτονιές του Παρισιού με ένα κλεμμένο περίστροφο στα χέρια τους...

Το «Μίσος», 25 χρόνια μετά την πρώτη προβολή του, εξακολουθεί να είναι γροθιά στο στομάχι του θεατή. Ο πυρήνας της θεματολογίας του είναι τόσο συνυφασμένος με το εκμεταλλευτικό σύστημα που ζούμε, που το κάνει να παραμένει επίκαιρο, όσο αυτό το σύστημα εξακολουθεί να υπάρχει. Το «Μίσος» περιγράφει τη ζωή ή μάλλον την προσπάθεια για επιβίωση των απόκληρων στα προάστια του Παρισιού, εκεί που η «ισορροπία του κοινωνικού ιστού» ανά πάσα στιγμή κρέμεται από μια κλωστή. Είναι μια ενδελεχής ακτινογραφία της σαπίλας, της ζωής χωρίς ελπίδα και όνειρα όλων αυτών των «μοιραίων», που δεν γνωρίζουν πώς να ξεφύγουν από το αδιέξοδο της ζωής τους.

Από τα ασπρόμαυρα καρέ της ταινίας ξεπηδούν η βία, η φτώχεια και ο ρατσισμός στα προάστια της «πόλης του φωτός», εκεί που είναι στοιβαγμένοι οι σύγχρονοι «άθλιοι» της γαλλικής κοινωνίας. Εργατικές πολυκατοικίες, μανάδες που δουλεύουν φασόν για την επιβίωση, νέοι άνθρωποι μέσα στα ναρκωτικά, όπλα που εκπυρσοκροτούν χωρίς να υπολογίζουν την ανθρώπινη ζωή. Εκεί που η αστυνομική βία είναι καθημερινό φαινόμενο, το καζάνι της αντίδρασης βράζει μέχρι που κάποτε δίνεται η αφορμή και ξεσπούν αναταραχές. Η σκηνοθεσία του Κασοβίτς είναι ντοκιμαντερίστικη, πρωτοπόρα και στις μέρες μας. Εξαιρετική και η φωτογραφία από τον Πιερ Αΐν.

Η ταινία τιμήθηκε με το βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ των Καννών το 1995, ενώ το 1996 απέσπασε τα βραβεία «Σεζάρ» στις κατηγορίες σκηνοθεσίας, μοντάζ, καλύτερης γαλλικής ταινίας και παραγωγής.

Η γνωστή μας σκηνοθέτρια Μαρζάν Σατραπί («Persepolis») στην παρούσα ταινία θέτει το μεγάλο στοίχημα της αναμέτρησής της με τη σπουδαία προσωπικότητα της Μαρί Κιουρί. Η Σατραπί επιχειρεί να σκιαγραφήσει τη ζωή της Κιουρί μέσα από τη σκοπιά της πρωτοπόρου γυναίκας, που αντιτίθεται στα καθιερωμένα ήθη, τόσο μέσα από την επιστήμη της όσο και μέσα από την προσωπική της ζωή.

Το «Radioactive» δεν είναι μια στιβαρή, κλασική βιογραφία, ντοκιμαντερίστικης υφής. Η Σατραπί χρησιμοποιεί μια κινηματογραφική «εικονογράφηση» τύπου κόμικ - βλέποντας την ταινία αισθάνεσαι πραγματικά ότι ξεφυλλίζεις ένα κόμικ - και προσπαθεί με εικόνες από το μέλλον να αναδείξει πόσο σπουδαία επιτεύγματα για την ανθρωπότητα κατόρθωσε η Κιουρί. Σκηνοθετικά η Σατραπί με τα λεπτομερή της πλάνα που αντιπαραβάλλονται στη μεγάλη εικόνα δημιουργεί ένα πολύ ωραίο αληθινό παραμύθι. Μεταφερόμαστε στιγμιαία στη Χιροσίμα του 1945, αλλά και στις πρώτες πειραματικές ακτινοβολίες ενάντια στον καρκίνο. Οι επιστημονικές ανακαλύψεις και της Κιουρί χρησιμοποιήθηκαν στα χέρια του παρόντος συστήματος για τη γιατρειά, αλλά και για τη φρίκη.

Το σίγουρο είναι ότι το «Radioactive», χωρίς να είναι πλήρες το ίδιο, σε «αναγκάζει» να ψάξεις πιο βαθιά το έργο και την προσωπικότητα αυτής της σπουδαίας γυναίκας.

Η ταινία αφηγείται τον τελευταίο χρόνο της ζωής του διαβόητου εγκληματία Αλ Καπόνε, όταν βρίσκεται σε κατ' οίκον περιορισμό στην έπαυλή του στη Φλόριντα, χτυπημένος από την άνοια και την παραφροσύνη, απόρροια της σύφιλης. Επίδικο της ταινίας, εάν έγινε σαφώς αντιληπτό, είναι να μας δείξει την απόλυτη κατάρρευση του άλλοτε κραταιού γκάνγκστερ των ΗΠΑ; Ενδεχομένως.

Χωρίς όμως ξεκάθαρα χαραγμένη αφηγηματική δομή, χανόμαστε σε ένα χαοτικό παραλήρημα του Καπόνε, με μόνο σαφές στοιχείο την έγνοια του περίγυρού του για την κατάστασή του, ενδεχομένως και του FBI, που όμως δεν έχει να αποσπάσει καμία πληροφορία, αφού λόγω της άνοιας όλα απαντώνται από τους οικείους και τον δικηγόρο του. Ο Τομ Χάρντι στο ρόλο του Καπόνε είναι πραγματικά καταπληκτικός, αλλά σηκώνει μόνος του, με το βάρος της ερμηνείας του, μια ολόκληρη ταινία.