Ο Σεπτέμβρης, μήνας κατεξοχήν κινηματογραφικός, ξεκίνησε με το 77ο Φεστιβάλ Βενετίας, το οποίο ολοκληρώνεται στις 12 του μήνα. Αποτελεί το πρώτο μεγάλο φεστιβάλ που γίνεται σε φυσικό χώρο μετά το πρώτο κύμα της πανδημίας, που ανάγκασε πολλά μεγάλα φεστιβάλ είτε να ακυρωθούν είτε να διεξαχθούν διαδικτυακά. Με μάσκες και μέτρα προστασίας η Βενετία τιμά τις Αν Χούι (σκηνοθέτρια) και Τίλντα Σουίντον (ηθοποιό) για τη συνολική τους προσφορά στον κινηματογράφο, όπως και τον Αμπελ Φεράρα, ως τον καλύτερο σκηνοθέτη του 2020.
Στην Ελλάδα, στις 20 - 26 Σεπτέμβρη θα πραγματοποιηθεί το 43o Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, ενώ στις 23 Σεπτέμβρη - 4 Οκτώβρη θα πραγματοποιηθεί το 26ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας», με θέμα «Το σινεμά ονειρεύεται». Αναλυτικότερα για τα φεστιβάλ, προσεχώς...
Αυτή η βδομάδα χαρακτηρίζεται κυρίως από επανεκδόσεις ταινιών, την κινηματογραφική μεταφορά του κινούμενου σχεδίου «Μουλάν» με ηθοποιούς και την ελληνική «Αλυτη». Ανάμεσα σε Μπέργκμαν, Λόουζι, Πολέ και Ρόχα, επιλέγουμε το «Ο Θεός και ο Διάβολος στη Χώρα του Ηλιου», του Ρόχα, για την ιδιαίτερη θεματολογία του.
ΑΛΥΤΗ |
Χαρακτηριστική ταινία του Γκλάουμπερ Ρόχα, εκπροσώπου του κύματος «Σινεμά Νόβο», πολιτικού κινηματογράφου που άνθησε στη Βραζιλία τη δεκαετία του '60. Με επιρροές από τον ιταλικό νεορεαλισμό και τη «Νουβέλ Βαγκ», πραγματευόταν κυρίως τα ζητήματα της φτώχειας και της πείνας που μάστιζαν τη Λατινική Αμερική. Μακριά από τις διαταγές της άρχουσας τάξης της Βραζιλίας, που ήθελε έναν κινηματογράφο με αναίμακτο περιεχόμενο και χολιγουντιανή φόρμα, το ρεύμα του «Σινεμά Νόβο», με ταινίες που γυρίστηκαν κάτω από αντίξοες συνθήκες, χαμηλό προϋπολογισμό, διώξεις των σκηνοθετών, αποτέλεσε μια κραυγή ενάντια στην καθεστηκυία τάξη, έναν κινηματογράφο με ανατρεπτικό περιεχόμενο, με στόχο την αφύπνιση των φτωχών και καταπιεσμένων. Η αισθητική της πείνας ενσωμάτωσε τα πιο επαναστατικά στοιχεία του λαϊκού θεάτρου, της μουσικής και της ιστορίας της Βραζιλίας και έδειξε ότι «η πιο ευγενική πολιτιστική εκδήλωση της πείνας είναι η βία». Ερημος, φτώχεια, πείνα, εξέγερση. «Ο Θεός και ο Διάβολος...» δεν είναι μια «εύκολη» ταινία εάν δεν γνωρίζει κανείς για το «Σινεμά Νόβο», έχοντας όμως μια μικρή γνώση του ρεύματος και των συνθηκών της εποχής εκτιμάται διαφορετικά από τον θεατή.
ΜΙΑ ΣΦΑΙΡΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ |
Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Μίνωα Νικολακάκη, στηριγμένη σε θρύλους της παράδοσης, ταλαντεύεται ανάμεσα στο φανταστικό σινεμά και στο θρίλερ, δημιουργώντας μια πολύ ιδιαίτερη κινηματογραφική ατμόσφαιρα. Η αφήγηση εξελίσσεται προοδευτικά και απρόβλεπτα, σε έναν τρομακτικό μύθο που αντιστρέφει τελείως τη ματιά του θεατή απέναντι στους κεντρικούς ήρωες. Το τοπίο των γυρισμάτων, η παρθένα φύση, είναι πραγματικά εκείνο που παίζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ιστορία. Η φωτογραφία (Θεόδωρος Μιχόπουλος) είναι εναρμονισμένη με το φυσικό φως και με τη σκηνοθετική ματιά του Νικολακάκη, που χρησιμοποιώντας τα γενικά πλάνα του δάσους σε εγκλωβίζει μέσα του. Ξενίζουν οι διάλογοι, που παραπέμπουν σε γραπτό και όχι σε προφορικό λόγο. Μια ελληνική πρόταση για τους λάτρεις του είδους.
Ο Θεός και ο Διάβολος στη Χώρα του Ηλιου |
Με πληθώρα Ελλήνων ηθοποιών (Καρέζη, Διαμαντόπουλος, Φωκάς, Μουστάκας, Μυράτ, Μούτσιος, Ζανίνο κ.ά.) και κάτω από τους ήχους της μουσικής του Μίκη Θεοδωράκη «Ενας Ομηρος», η επανέκδοση της ταινίας του Πολέ, μετά από την ψηφιακή αποκατάσταση της το 2019 από το Γαλλικό Κέντρο Κινηματογράφου, αποτελεί γεγονός. Ο Πολέ ως λάτρης της Ελλάδας αποφάσισε να γυρίσει την ταινία του εδώ, με τα γυρίσματα να συμπίπτουν με την εποχή των διαδηλώσεων των Ιουλιανών. Η ταινία είναι ένα μείγμα «Νουβέλ Βαγκ» και του ελληνικού κινηματογράφου της εποχής. Ιστορική κυρίως η αξία της. Η Τζένη Καρέζη, στη μοναδική της διεθνή ταινία, είναι πραγματικά εξαιρετική...