Βρισκόμαστε στο 1950. Την Ελλάδα διαφεντεύουν οι Αμερικανοί, το Παλάτι, το Γενικό Επιτελείο Στρατού και η Ασφάλεια. Κι αυτό το παραδέχεται ο ίδιος ο πρωθυπουργός Πλαστήρας, ο οποίος, όταν τον επισκέπτεται μια επιτροπή της ΕΔΑ, την προειδοποιεί: «Προσέξτε, θα σας κλείσουν την εφημερίδα («Δημοκρατική»). Οχι εμείς, η κυβέρνηση, μα κάποιοι άλλοι πάνω από μας».

Μόλις έχει φτάσει ο Ν. Μπελογιάννης και το Κόμμα βρίσκεται σε βαθιά παρανομία. Ολα του τα έντυπα, και φυσικά ο «Ριζοσπάστης», είναι απαγορευμένα. Ο «Ριζοσπάστης» κυκλοφορεί μόνο παράνομα.

Κρίνουμε, ωστόσο, αναγκαίο να εκδοθεί μια καινούργια εφημερίδα, που θα υποκαταστήσει, όσο γίνεται, την εφημερίδα του Κόμματος.

Οι δυσκολίες είναι ανυπέρβλητες. Μας λείπουν τα χρήματα, μας λείπουν τα στελέχη, μας λείπει το τυπογραφείο. Κι έχουμε την Ασφάλεια πίσω μας. Κι ωστόσο κατορθώνουμε και τα ξεπερνάμε όλα. Κι ο «Δημοκρατικός» κυκλοφορεί. Με χρήματα που μου στέλνει το Κόμμα, νοικιάζω τα γραφεία της οδού Μητροπόλεως 22. Βρίσκουμε τυπογραφείο. Συγκεντρώνουμε όσα παλιά στελέχη του «Ριζοσπάστη» βρίσκονται ελεύθερα ή έχουν βγει από τις φυλακές και τις εξορίες. Η κυκλοφορία του «Δημοκρατικού» ξεπερνά τις άλλες εφημερίδες κι ιδιαίτερα τις κυβερνητικές. Πρωτού, βέβαια, αρχίσει η τρομοκρατία με τη σύλληψη του Μπελογιάννη. Δεν προφταίνει να κυκλοφορήσει το πρώτο φύλλο κι η Ασφάλεια συλλαμβάνει το διευθυντή της Χριστάκο, παρά τη βουλευτική του ασυλία. Εχω να αντιμετωπίσω, ως εκδότης της εφημερίδας, δεκαεννιά μηνύσεις. Τα γραφεία της είναι κυκλωμένα από τους ασφαλίτες, οι οποίοι κατορθώνουν με διάφορους τρόπους να εισχωρούν ακόμα και στα γραφεία της και να μας παρακολουθούν. Κάθε πρωί μόλις βγω από το σπίτι μου θα μας πάρουν από πίσω κουστωδία από χαφιέδες, που με παραδίνει ο ένας στον άλλο. Είναι φανερό πως η έκδοση του «Δημοκρατικού» δεν μπορεί να συνεχιστεί. Κι έτσι στις 5.1.51 μια κουστωδία από ασφαλίτες με επικεφαλής τον εισαγγελέα Βελούζο, εισβάλλουν στα γραφεία και κλείνουν την εφημερίδα. Με συλλαμβάνουν, με ανακρίνουν εξαντλητικά και με κακοποιούν. Αναγκάζονται τελικά να με αφήσουν ελεύθερο, μιας και δεν βγάζουν αυτό που επιθυμούν να πληροφορηθούν.

Κι ωστόσο δε μένουμε αργοί. Ομως για να εκδόσουμε καινούρια εφημερίδα χρειαζόμαστε την άδεια της Ασφάλειας. Την ευκαιρία μας τη δίνει η ίδρυση της ΕΔΑ κι οι εκλογές του 1951. Κι έτσι προχωράμε στην έκδοση της «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ». Οι ίδιες πάλι δυσκολίες. Μας λείπουν άλλωστε και τα κομματικά στελέχη. Μαζί με τον Μπελογιάννη έχουν συλληφθεί κι άλλοι 92. Στρατοδικεία και καταδίκες σε θάνατο. Καινούρια τρομοκρατία. Πίσω μας βρίσκεται τώρα ο Ν. Πλουμπίδης. Ο Μ. Κύρκος, που επιζητούσε να ελέγχει την εφημερίδα, ακόμα κι ως ιδιοκτήτης, χωρίς να το πετύχει, προσχωρεί στο κυβερνόν κόμμα του Πλαστήρα. Ο Γλέζος αρχίζει απεργία πείνας. Με καλούν στο υπουργείο Δικαιοσύνης και με απειλούν πως αν δεν πάψουμε να προβάλλουμε την απεργία του Γλέζου θα μας έκλειναν την εφημερίδα. Και κατόπι ακολουθεί η ανακάλυψη των «ασυρμάτων». Αυτή τη φορά η τρομοκρατία παίρνει τεράστιες διαστάσεις. Κανένας δεν τολμάει να πατήσει στα γραφεία της «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ». Κι η κυκλοφορία της πέφτει κατακόρυφα. Χρωστάμε στο ΙΚΑ, χρωστάμε στο Πρακτορείο, κι οι συντάκτες μένουν απλήρωτοι.

Οι καταδίκες σε θάνατο συνεχίζονται. Ο Ρέντης εισπράττει, από τους Αμερικανούς 25.000 δολάρια για να εκτελέσει τον Μπελογιάννη. Τότε για δεύτερη φορά εισβάλλουν στα γραφεία μας και κλείνουν κι αυτή την εφημερίδα. Να η δικαιολογία, σύμφωνα με το βούλευμα: «εις το υπ' αρ. 2 φύλλον ο αρθρογράφος υποστηρίζει συνθήματα Ειρήνη, Δημοκρατία, Αμνηστία... και εις το 85 υποστηρίζει την επαναφορά των απολυθέντων υπαλλήλων». Οσο για τον Τύπο της εποχής, έγραφε: «Η απαγόρευση της εφημερίδος Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ βρίσκει απολύτως σύμφωνους και τους Αμερικανούς». Η Ασφάλεια με ξαναπιάνει. Η ίδια εξαντλητική ανάκριση, η ίδια κακοποίηση. Κι όλα αυτά επί δημοκρατικής κυβερνήσεως Πλαστήρα!