Είναι να αναρωτιέται κανείς τι έχει απομείνει στο Εργατικό Δίκαιο μετά από τόσες, κυριολεκτικά δεκάδες, νομοθετικές παρεμβάσεις - ακόμα και στον σκληρό πυρήνα του Εργατικού Δικαίου (κατάργηση αρχή εύνοιας, Συλλογικές Συμβάσεις, διαμόρφωση αποδοχών, ΠΥΣ 6/2012 κ.λπ.).

Γιατί θεωρητικά γνωρίζουμε ότι το άρθρο 23 του Συντάγματος ορίζει πως η συνδικαλιστική ελευθερία διασφαλίζεται «μέσα στα όρια του νόμου», περιλαμβάνοντας έτσι ρήτρα νομοθετικής επιφύλαξης - υπό την έννοια ότι το κράτος πρέπει να την περιφρουρεί και όχι να την περιορίζει κατά το δοκούν - η οποία σήμερα έχει ήδη υλοποιηθεί με την εφαρμογή του Ν. 1264/1982.

Στην πράξη όμως τι ισχύει;

• Στο 95% των περιπτώσεων το δικαστήριο κρίνει την απεργία παράνομη ή καταχρηστική. Τα παραπάνω, φυσικά, αν καταφέρει το σωματείο να ξεπεράσει τους υφιστάμενους και επερχόμενους σκοπέλους της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας, της συμμετοχής του 50% των οικονομικά τακτοποιημένων μελών κ.ά. Αν τα παραπάνω δεν είναι αρκετά, υπάρχει και ο άσος στο μανίκι, της επίταξης προσωπικών υπηρεσιών, για να καταπνίξει την απεργία, παρά τις προβλέψεις του άρθρου 18 παρ. 3 του Συντάγματος.
• Η ίδια η καθημερινότητα θα μας διδάξει ότι ο πρωτοπόρος εργαζόμενος που διεκδικεί τα εργασιακά του δικαιώματα, ο οποίος όμως δεν προστατεύεται ως συνδικαλιστικό στέλεχος, όταν απολυθεί από τον εργοδότη, φέρει το βάρος απόδειξης της εκδικητικής απόλυσης, όταν είναι γνωστό ότι η απόδειξη των αναγκαίων στοιχείων, που ανήκουν κατά κύριο λόγο στη σφαίρα του εργοδότη, είναι εξαιρετικά δυσχερής, ώστε με αυτόν τον τρόπο να ματαιώνεται πρακτικά η ουσιαστικού δικαίου προστασία που θεωρητικά προβλέπει ο νόμος.
• Η ίδια η καθημερινότητα της ενασχόλησης με το Εργατικό Δίκαιο θα μας διδάξει ότι το σωματείο είναι η στέγη, η φροντίδα, η δύναμη, η οργάνωση, για την κατοχύρωση των εργασιακών και εν γένει δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Γιατί ένα από τα σωματεία με ταξικό προσανατολισμό στάθηκε δίπλα:

- Στον με νοητική υστέρηση εργαζόμενο στην Alpha Bank, ο οποίος υποχρεώθηκε να υπογράψει την παραίτησή του μέσα σε ένα γραφείο με την προϊσταμένη του.

- Στην εργαζόμενη στη «Mellon», που προσλήφθηκε ως υπάλληλος γραφείου και υποχρεώθηκε να απασχοληθεί ως τηλεφωνήτρια, παρά το γεγονός ότι είχε 50% βλάβη στην ακοή της και σήμερα 85%.

- Στους εργαζόμενους σε ΟΤΕ και «Cosmote», άνω των 55 ετών, που τους ζήτησαν να μεταφερθούν από θέσεις διοικητικού προσωπικού, όπου απασχολούνταν επί 30 και πλέον έτη εργασίας, στα τηλεφωνικά κέντρα.

- Σε εργαζόμενο στη «European Dynamics», ο οποίος τόλμησε να διαμαρτυρηθεί για απόλυση συναδέλφου του που διεκδικούσε τα εργασιακά δικαιώματά του, ενώ μέλη του ΔΣ δέχτηκαν μήνυση της εργοδοσίας.

- Σε εργαζόμενη με μωρό 6 μηνών, η οποία ζητούσε μέτρα προστασίας γιατί δεν είχε πού να αφήσει το παιδί της και η απάντηση που λάμβανε ήταν «αν δεν σου αρέσει, να παραιτηθείς».

- Στους εργαζόμενους στη «Cepal Hellas» («κόκκινα» δάνεια), τους οποίους η εργοδοσία καλεί να υπογράψουν μεσαιωνικές συμβάσεις, με βάση τις οποίες ο μισθός, το ωράριο, ο τόπος παροχής της εργασίας θα καθορίζονται μονομερώς από τον εργοδότη, όπως μονομερώς θα ασκείται και το διευθυντικό δικαίωμα.

- Σε εργαζόμενο σε επιχείρηση στο χώρο του Μετάλλου, ο οποίος απολύθηκε από την εργασία του την ίδια μέρα που πραγματοποίησε εξόρμηση με το φυλλάδιο του ΠΑΜΕ για τη δίκη της ΧΑ.

Αυτά τα σωματεία ενοχλούν και «δεν ανταποκρίνονται στη σύγχρονη κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα», όπως διαβάζουμε μονότονα αυτές τις μέρες. Από αυτά θέλει να ξεμπερδεύει η εργοδοσία.

Απαντάμε με την πεποίθηση ότι ο καθένας και η καθεμιά, από το μετερίζι του/της, θα δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας στον καθημερινό αγώνα της διεκδίκησης των συλλογικών δικαιωμάτων μας.