Δεν άντεξαν λοιπόν και το ομολόγησαν: Σκασίλα τους η δημόσια υγεία, οι αγώνες είναι το πρόβλημα. Και για να το «πουλήσουν» καλύτερα, λένε και ψέματα σε σχέση με τα αιτήματα των εργαζομένων, μπας και ενεργοποιηθεί αυτός ο έρμος «κοινωνικός αυτοματισμός». Γιατί, δεν μπορεί όσοι τα γράφουν αυτά να μην πήραν χαμπάρι ότι η κυβέρνηση εν μέσω πανδημίας επιλέγει να φέρει ένα αντεργατικό νομοσχέδιο που περιλαμβάνει ανατροπές του αιώνα για όλους τους εργαζόμενους, κάτι που προκαλεί τον ξεσηκωμό. Δεν μπορεί να μη βλέπουν ότι οι εργαζόμενοι διεκδικούν μέτρα προστασίας της υγείας σαν αυτά που απορρίπτει η κυβέρνηση και σήμερα κοστίζουν σε ανθρώπινες ζωές. Αλήθεια, δεν είναι ένα ζήτημα ότι η κυβέρνηση επιτίθεται σε εργαζόμενους, σε σωματεία που διεκδικούν το αυτονόητο: Ουσιαστικά μέτρα προστασίας της υγείας τους, των παιδιών και των οικογενειών τους.

Ψιλά γράμματα όμως τα παραπάνω για όσους αναλαμβάνουν να κάνουν λιανά τα «ραβασάκια» της εργοδοσίας...

Ετσι, δίπλα στις απειλές στο Κόμμα επειδή, όπως λένε, το «παρατραβάει» με την ανυπακοή στους νόμους, υπάρχουν και οι κουτοπονηριές περί «συστημικού ΚΚΕ», που κάνει ό,τι κάνει για να μαζεύει «ψηφαλάκια στους δρόμους»... Και ενώ γκρινιάζουν γιατί δεν επιβλήθηκαν πρόστιμα στους «απείθαρχους αριστερούς», βγάζουν από το στομάχι τους κάτι «ειδήσεις» ότι τάχα το ΠΑΜΕ «υπάκουσε» και έτσι τη μέρα της απεργίας έκανε «μοτοπορεία» στο κέντρο...

Ομολογίες, αντιφάσεις, αμηχανία, και κυρίως δίψα για χτύπημα του εργατικού - λαϊκού κινήματος: Αυτά είναι τα στοιχεία που συνθέτουν κάθε τέτοια παρέμβαση. Αυτός είναι ο καημός τους χρόνια τώρα: Να ξεμπερδεύουν με το οργανωμένο εργατικό κίνημα. Και ιδιαίτερα τώρα που οι δυσκολίες διαχείρισης της πανδημίας και της κρίσης είναι μπροστά, που ετοιμάζεται ένα ακόμα μπαράζ αναδιαρθρώσεων. Λογαριάζουν όμως χωρίς τον ξενοδόχο, κι αυτό θα αποδειχτεί. Στους χώρους δουλειάς και στους δρόμους του αγώνα.