Ο Μανώλης Πολίτης από τη Θεσσαλονίκη που, μετά την καταδίκη του σε ισόβια για την πολιτική του δραστηριότητα, μεταφέρθηκε πολιτικός κρατούμενος στη Γιούρα, δεκαετίες μετά θυμάται και τονίζει, ανάμεσα στα άλλα:

Το καλοκαίρι 1947 οι πολιτικοί κρατούμενοι στις φυλακές είναι χιλιάδες. Τα στρατοδικεία και οι εκτελέσεις δεν τους λυγίζουν. Και το μοναρχοφασιστικό καθεστώς παίρνει συνεχώς μέτρα για την εξόντωσή τους. Αποφασίζει την απομόνωσή τους από τον υπόλοιπο κόσμο και για να μπορεί να τους βασανίζει μέχρι να πεθάνουν, χωρίς να μάθουν οι δικοί τους, η ελληνική κοινωνία.

Πρόσφορο χώρο για να εφαρμόσουν τα σχέδια τους οι κρατούντες ένα ερημονήσι, επιλέγουν τη Γιούρα. Αγονο, χωρίς βλάστηση. Μελτέμια, σκόνη και καυτός ήλιος το καλοκαίρι. Υγρασία και κρύο το χειμώνα. Καταυλισμός στο ύπαιθρο σε σκηνές, που διαλύονται στην πρώτη μπόρα, χωρίς άλλη υποδομή, χωρίς νερό, με καταναγκαστική δουλιά όλη τη μέρα και πολλές φορές τη νύχτα. Σωστό κάτεργο, εξοντωτήριο, κολαστήριο, θανατονήσι. Δεκάδες χιλιάδες αγωνιστές πολιτικοί κρατούμενοι μαρτύρησαν, ξυλοκοπήθηκαν, βασανίστηκαν ατομικά και μαζικά, πολλοί σακατεύτηκαν και άλλοι πέθαναν. Αυτή είναι η Γιούρα στην περίοδο του Εμφυλίου από τον Ιούλιο του 1947 μέχρι τον Απρίλη του 1950. Το κολαστήριο όπως την αποκαλεί η έκθεση του εφέτη Ι.Μπιζίμη. Σοβαρές οι ευθύνες του πολιτικού κόσμου και της Εκκλησίας, που συμμετείχαν και συνέβαλαν σ' αυτό το πολιτικό έγκλημα.

Τα εκτελεστικά όργανα αυτού του εγκλήματος, οι διευθυντές των φυλακών Γλάστρας και Μπουζάκης και οι βοηθοί τους στο έργο, ποινικοί φονιάδες και ταγματασφαλίτες Φωκάς, Καλλιός κ.ά έμειναν ανέγγιχτοι και ατιμώρητοι από το μετεμφυλιακό καθεστώς. Ισως μάλιστα ορισμένοι να ανταμείφθηκαν κιόλας.

Θα ήθελα λίγο να σταθώ στην κατάσταση που διαμορφώθηκε μετά τον Απρίλη του 1950.

Αρχές του '50 γίνονται εκλογές. Το λαϊκό κόμμα αποδοκιμάζεται από τον ελληνικό λαό, χάνει τις εκλογές. Το αίμα του Εμφυλίου παίρνει εκδίκηση. Κυβέρνηση σχηματίζει ο Πλαστήρας. Υπόσχεται ρύθμιση για το θέμα των πολιτικών κρατουμένων. Είχαν προηγηθεί υπομνήματα κρατουμένων και το προοδευτικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας ζητούσε αμνηστία. Στη Γιούρα σχεδόν δεν είχε αλλάξει τίποτα. Οι ίδιοι άνθρωποι, στις ίδιες θέσεις και η καταναγκαστική δουλιά συνεχίζεται.

Τον Απρίλη του 1950 έρχεται στη Γιούρα ο γνωστός Τριανταφυλλίδης, Γενικός Επιθεωρητής Φυλακών. Μπροστά στην κατάσταση που αντιμετωπίζει, με την απαίτηση όλων των κρατουμένων (στον Δ` όρμο τον περιμέναμε στην πλατεία πάνω από 1.000 κρατούμενοι που φωνάζαμε «να καταργηθεί η Γιούρα»), ο Τριανταφυλλίδης δίνει αμέσως εντολή να σταματήσει η καταναγκαστική δουλιά και υπόσχεται βελτίωση των όρων διαβίωσης, ενώ τα υπόλοιπα θα τα μεταφέρει στην κυβέρνηση.

Ηταν η πρώτη μας νίκη. Η ομάδα συμβίωσης λειτουργούσε και ενημέρωνε τους κρατούμενους. Τον άλλο μήνα 30 Μάη μάς μετέφεραν από τον Δ`όρμο στο Β` όρμο. Στον Δ` όρμο θα συνεχιζόταν το έργο από όσους θα ήθελαν εθελοντικά να δουλέψουν και να πληρωθούν. Κάτι που ενδιέφερε κύρια τους ποινικούς.

Το καλοκαίρι του 1950 στον Β` όρμο δεν υπάρχει καταναγκαστική δουλιά, όμως όλα τα άλλα προβλήματα είναι σε ένταση. Με αναφορές στο αρχιφυλακείο πετυχαίνουμε να συγκροτηθούν συνεργεία για τη βελτίωση του συσσιτίου καθώς και να αντιμετωπιστούν μια σειρά άλλα προβλήματα, όπως η έλλειψη νερού, η καθαριότητα του όρμου, τα θέματα επικοινωνίας με τον έξω κόσμο κ.ά. Με τη συγκρότηση ομάδων για τη μόρφωση και τις πολιτιστικές εκδηλώσεις προσπαθούμε να εξυπηρετηθούν δύο στόχοι. Η ζωή μας να έχει καθημερινό ενδιαφέρον, να μη νιώθουμε παροπλισμένοι, όπως και να αποκτήσουμε εφόδια, όταν θα αποφυλακιστούμε, προκειμένου να συνεχίσουμε τον αγώνα. Ημασταν ενεργό τμήμα του προοδευτικού κινήματος».