«Μουσική, music, musique, musica, muzsika, muzyka, musiikki, musik, miwsig: Ολος ο κόσμος οφείλει αυτή τη λέξη στους Ελληνες. Μελωδία, αρμονία, συμφωνία, πολυφωνία: Κι αυτές επίσης. Ορχήστρα, όργανο, χορός, συγχορδία, τόνος, βαρύτονος, τονική, διάτονο, διαπασών, χρώμα, ρυθμός, συγκοπή: Ολα από την ελληνική. Πιθανόν κανένας άλλος λαός στην ιστορία δεν έχει τόσο συχνά αναφερθεί μέσα από τη λογοτεχνία και την τέχνη του στη μουσική και στις εν γένει μουσικές δραστηριότητες». Ετσι αρχίζει την εισαγωγή του ο καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας στην Οξφόρδη Μ. Λ. Γουέστ στη σπουδαία μελέτη του «Αρχαία Ελληνική Μουσική» (551 σελ., μετάφραση Στάθη Κομνηνού, εκδόσεις «Δ. Παπαδήμα»). Σπουδαία μελέτη, λόγω της επιστημονικής τεκμηρίωσής της, αλλά και της εκλαϊκευτικής γραφής της, που αφορά όσους ασχολούνται με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, τη μουσική, την ερμηνεία του αρχαίου δράματος και γοητεύει κάθε αναγνώστη που απλώς ξέρει τι είναι η οκτάβα. Απευθυνόμενος, μάλιστα, στους μη έχοντες μουσική παιδεία αναγνώστες, ο συγγραφέας θυμάται τον Επίκουρο: «Σας συγχαίρω που προσήλθατε στη φιλοσοφία αμόλυντοι από οποιαδήποτε παιδεία».

Ο Γουέστ, δευτεροετής φοιτητής, μελετώντας την ελληνιστική ποίηση, «έπεσε» στις μεταγραφές δύο Δελφικών Παιάνων. Τον επόμενο χρόνο στους Δελφούς είδε το χαραγμένο σε λίθο κείμενο και έκτοτε άρχισε το ερευνητικό ενδιαφέρον του για την αρχαία ελληνική μουσική, η οποία αποτελεί τμήμα της παγκόσμιας μουσικής, πρωτοπόρο μάλιστα, αφού τα μουσικά όργανα και οι μελωδίες της χιλιετίες πριν «διαπέρασαν» πολιτισμούς άλλων λαών και αφροασιατικές και ευρωπαϊκές περιοχές, πολύ μεγαλύτερες της Ελλάδας. «Αμόλυντος» από τη μουσική παιδεία ο φιλόλογος Γουέστ, εμφορούμενος από το «αμφέβαλλε και ερεύνα», προσέτρεξε σε όλες τις πηγές, τις οποίες στη μελέτη του κατατάσσει σε πέντε κατηγορίες. Πρώτη κατηγορία είναι: Οι μαρτυρίες της Αρχαιολογίας και τέχνης: Σωζόμενα θραύσματα μουσικών οργάνων. Τύποι οργάνων που εικονίζονται σε ειδώλια, αγάλματα, ανάγλυφα, αγγεία. Δεύτερη: Αναρίθμητες μνείες για τη μουσική και τη μουσική δημιουργία σε όλη την ελληνική γραμματεία από τον 8ο π.Χ. αιώνα και εντεύθεν. Τρίτη: Αρχαία κείμενα με αποκλειστικό θέμα τη μουσική (λ.χ. Αριστόξενου του Ταραντίνου, Ευκλείδη, Φιλόδημου, κ.ά.). Τέταρτη: Μη λογοτεχνικές μαρτυρίες, αποτυπωμένες σε επιγραφές και παπύρους. Πέμπτη: Σωζόμενες (λιγοστές δυστυχώς) παρτιτούρες, αφού οι Ελληνες, από τα τέλη του 5ου π.Χ. αιώνα, κατείχαν ένα διπλό, παράλληλο σύστημα παρασημαντικής, για τη φωνητική και οργανική μουσική. Η μελέτη περιέχει 35 εικόνες (εκτός κειμένου), σχήματα, πίνακες, παρτιτούρες, συντομογραφίες, βιβλιογραφία και ευρετήριο.