Τον περασμένο Οκτώβρη, αποτέλεσε τη δυσάρεστη έκπληξη των αυστριακών εκλογών, καθώς όλοι είδαν το Κόμμα της Ελευθερίας, του ακροδεξιού ηγέτη Γιεργκ Χάιντερ, να καταλαμβάνει την περίοπτη δεύτερη θέση.

Ο Χάιντερ κατάφερε να προσποριστεί τις ψήφους των αυστριακών, δημαγωγώντας και απευθυνόμενος στο ένστικτο και το φόβο, παρά στη λογική. Μίλησε κατά των ξένων, ότι τάχα ευθύνονται για την ανεργία και για τα οικονομικά προβλήματα, ενώ ανέγγιχτη δεν άφηνε και την Ευρωπαϊκή Ενωση. Εξάλλου, ο Χάιντερ ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν είχε αποδώσει τα εύσημα στον Αδόλφο Χίτλερ για την «τόσο καθαρή και αποδοτική διαχειρισιακή του ικανότητα».

Ωστόσο, οι προοπτικές να βρεθεί στην κυβέρνηση ήταν πολύ λίγες, καθώς σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος της χώρας απέρριπτε μετά βδελυγμίας το ενδεχόμενο να συνεργαστεί μαζί του, συμπεριλαμβανομένου και του ηγέτη του Λαϊκού Κόμματος και πρώην υπουργού Εξωτερικών της κυβέρνησης με τους Σοσιαλδημοκράτες, Βόλφανγκ Σιούσελ. Τελικά, η φιλοδοξία του Σιούσελ να γίνει πρωθυπουργός αποδείχτηκε πιο ισχυρό κίνητρο.

Τα αντίποινα της ΕΕ άρχισαν ήδη να τίθενται σε εφαρμογή. Σκοπός τους, τάχα, η απομόνωση του «φασισμού». Εντούτοις, σαν τη στρουθοκάμηλο που κρύβει την κεφαλή της στην άμμο, η ΕΕ, με αφορμή τον Γ. Χάιντερ, επεμβαίνει στα εσωτερικά μιας χώρας, καθιερώνοντας έτσι και όποιες άλλες επεμβάσεις σε νόμιμα εκλεγμένες κυβερνήσεις. Φαινόμενα σαν τον Χάιντερ ή άλλους φασίστες βρίσκουν χώρο να δράσουν, δημαγωγώντας πάνω στα προβλήματα που ταλανίζουν τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, λόγω και της ίδιας της πολιτικής της ΕΕ, όπως η ανεργία, η απώλεια εισοδήματος, η εγκληματικότητα, ο πόλεμος.