Πάνω από 400 υπογραφές φοιτητών του Ελληνικού Μεσογειακού Πανεπιστημίου (ΕΛΜΕΠΑ) στην Κρήτη έχει συγκεντρώσει το κάλεσμα των Επιτροπών Αγώνα του ΕΛΜΕΠΑ για άνοιγμα των σχολών. Συνεχίζεται παράλληλα η συγκέντρωση υπογραφών στο κείμενο των φοιτητικών συλλόγων της Αθήνας στη διεύθυνση sites.google.com/view/kalesmafs, ενώ ανάλογες πρωτοβουλίες προωθούνται σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης και σε φοιτητικούς συλλόγους σε άλλες πόλεις, με τη στήριξη σωματείων και άλλων φορέων.

«Το εν λόγω κείμενο αποτελεί κραυγή αγωνίας αναφορικά με την κατάσταση που επικρατεί εις βάρος των φοιτητών των δημόσιων πανεπιστημίων», λένε σε αντίστοιχες επιστολές που έφτασαν στην εφημερίδα μας οι φοιτητές Δημήτριος - Χρήστος Κατενίζογλου και Χρυσούλα Αποσταλάκου, στις οποίες μεταξύ άλλων σημειώνουν:

«Προκειμένου να υλοποιηθεί το εν λόγω αίτημα και να καταστεί άμεσα εφικτή η σταδιακή και πληρουμένων των απαιτούμενων προδιαγραφών επάνοδός μας στα πανεπιστήμια, αξιώνουμε να ληφθούν εδώ και τώρα τα απαραίτητα μέτρα εκ μέρους πάντων καθ' ύλην αρμοδίων φορέων, δηλαδή της κυβέρνησης και των πανεπιστημίων, και να αποκατασταθεί η αδικία που βιώνουμε όλοι μας ως φοιτητές εδώ και σχεδόν έναν ολόκληρο χρόνο.

Παιδικοί σταθμοί, Νηπιαγωγεία, Δημοτικά, Γυμνάσια, Λύκεια... Κανένας λόγος για τα Δημόσια Πανεπιστήμια! (...) Ποια μέριμνα λαμβάνεται ή μάλλον έχει ληφθεί τον τελευταίο τουλάχιστον χρόνο για τις μοναδικές υποδομές στη χώρα που δεν έχουν ανοίξει, σημειωτέον οι περισσότερες Σχολές ούτε καν για μία μέρα...;!

Ναι, φυσικά υπάρχει το lockdown, ναι, φυσικά συντρέχει λόγος προάσπισης της δημόσιας υγείας, ωστόσο προς τι οι αυθαίρετες και μη εμπεριστατωμένες αποφάσεις και η εκκωφαντική αδιαφορία όλων των εμπλεκομένων (καθ' υλην αρμοδίων και εκπροσωπευτικών) φορέων που δεν έχουν προβεί υποτυπωδώς σε κάποια αναφορά στους φοιτητές όσον αφορά την επάνοδό μας στα αμφιθέατρα;! Σημειωτέον πως η υποχρηματοδότηση, η εξίσωση ΑΕΙ - ΤΕΙ, η εξίσωση επαγγελματικών δικαιωμάτων ΑΕΙ - ιδιωτικών κολεγίων, η μείωση εισακτέων, η επ' αόριστον αναστολή λειτουργίας διά ζώσης εκπαιδευτικής και ακαδημαϊκής διαδικασίας στις περισσότερες Σχολές της χώρας που δεν λειτούργησαν ούτε για μία μέρα το τελευταίο 11μηνο, η μη πρόσληψη επιστημονικού και διοικητικού προσωπικού και η συνεπάγουσα υποστελέχωση, η μη λήψη υποτυπώδους φοιτητικής μέριμνας ως προς ανακύπτοντα φλέγοντα ακαδημαϊκά και όχι μόνο ζητήματα, ο αποκλεισμός των φοιτητών από οποιαδήποτε έκφανση της κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής ζωής της χώρας που κρίνεται μάλλον θεσμικά επιτρεπτός και συνταγματικώς ανεκτός, η μη ρύθμιση οφειλών (ενοικίων, λογαριασμών) για φοιτητικές κατοικίες που όχι μόνο δεν διαμένουμε, αλλά δεδομένων των περιοριστικών μέτρων δεν μπορούμε ούτε καν να επισκεφθούμε, είναι μερικά από τα ζητήματα που μας απασχολούν σχεδόν έναν ολόκληρο χρόνο απραξίας και παντελούς αδράνειας και συνθέτουν μία άκρως ντροπιαστική κατάσταση!

Η διά ζώσης εκπαιδευτική διαδικασία δεν υποκαθίσταται σε καμία περίπτωση από την εξ αποστάσεως. Ας ισχυροποιήσουμε ενωμένοι την παρουσία και τις θέσεις μας απέναντι σε όλους αυτούς που καλούνται να λάβουν αποφάσεις για εμάς χωρίς εμάς!».

Οι φοιτητές με την επιστολή τους νιώθουν την ανάγκη να κινητοποιηθούν για να πάρουν πίσω τη ζωή και τη φοιτητική τους ιδιότητα και τονίζουν επίσης:

«Με την ανοχή δεν κερδίζουμε κάτι! Απλώς επιτρέπουμε να διαιωνίζεται μια κατάσταση που βάλλει εις βάρος μας! Εξάλλου οι καθηγητές μας έχουν πολλάκις επισημάνει το πόσο ελλιπείς θα είναι οι γνώσεις μας με την εξ αποστάσεως διδασκαλία και φυσικά έχουν αναφερθεί στον εξευτελισμό και την υποβάθμιση των γνώσεων και εν γένει το κύρος των σπουδών μας, ωστόσο δεν λαμβάνεται κάποια απόφαση να αποφευχθεί αυτό! Ως συνειδητοποιημένοι φοιτητές μήπως αυτή είναι η ώρα να θέσουμε γόνιμους προβληματισμούς και να καταρρίψουμε το στερεότυπο πως ως κοινότητα συνδεόμαστε μόνο με την ξέφρενη διασκέδαση, μιας δηλαδή άμορφης μάζας που συνωστίζεται ασυστόλως σε μπαρ, κλαμπ, μπουζούκια και ως η πιο επικίνδυνη μερίδα πληθυσμού που φέρει και μεταδίδει τον ιό; Δεν αξίζει τον κόπο να καταβάλλουμε μια προσπάθεια να αποδείξουμε το αντίθετο; Να διεκδικήσουμε ένα μέρος της καθημερινότητάς μας πίσω, τη σταδιακή επιστροφή μας στα Πανεπιστήμια; Να ενδιαφερθούμε για τα ουσιώδη ζητήματα που αφορούν το μέλλον μας και να αγωνιστούμε γι' αυτά! Τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε ώστε να αλλάξει σταδιακά όλο αυτό! Ενωμένοι θα καταφέρουμε να ανατρέψουμε αυτή την κατάσταση!».