Τρεις νέοι άνθρωποι από 22 μέχρι 26 χρονών μίλησαν στο «Ρ» και μέσα από την προσωπική μαρτυρία τους, ανέδειξαν τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα και οι νέοι εργαζόμενοι. Οι άθλιοι μισθοί τούς οδηγούν, στα καλύτερα χρόνια της ζωής τους, να ζουν για να πληρώνουν το νοίκι και τα στοιχειώδη για την επιβίωσή τους. Ο κινηματογράφος, η μουσική, ο καφές, η βόλτα αποτελούν είδη προς εξαφάνιση από τη ζωή τους.

Η Μαρία Μουτσιανά είναι 23 χρόνων και κατάγεται από τον Παρνασσό. Ηρθε στην Αθήνα και τα τελευταία δυο χρόνια δουλεύει τηλεφωνήτρια - γραμματέας σε μεγάλο εμπορικό κατάστημα στο κέντρο της Αθήνας. Ο μισθός της είναι 150.000 δραχμές το μήνα και μάλιστα «θεωρούμαι υψηλόμισθη» όπως δήλωσε στο «Ρ», απάντηση που της δόθηκε από την επιχείρηση όταν ζήτησε αύξηση. Η Μαρία μένει μόνη της και πληρώνει 55.000 δραχμές ενοίκιο, 20.000 δραχμές για τη θέρμανση και 50.000 δραχμές είναι τα πάγια έξοδα του σπιτιού και το φαγητό της. Με τις 25.000 δραχμές που περισσεύουν πρέπει να περάσει τον υπόλοιπο μήνα! «Τα πράγματα είναι τραγικά. Κατά καιρούς που τα πράγματα φτάνουν στο απροχώρητο ανοίγω εφημερίδα και ψάχνω για δεύτερη δουλιά. Συνήθως κάνω διανομή φυλλαδίων», μας είπε η Μαρία. Τον τελευταίο καιρό προχώρησε στη συγκατοίκηση προκειμένου να μοιραστεί τα έξοδα, όπως είπε. Στην ερώτηση ποια είναι η διέξοδος είπε: «Αγώνας για μεγαλύτερους και ανθρώπινους μισθούς».

Από την Καρδίτσα ο Γιώργος Κουκόσιας, 22 χρόνων, ήρθε στην Αθήνα για να βρει καλύτερη δουλιά. «Ημουν αγρότης. Η αγροτική οικονομία πάει από το κακό στο χειρότερο. Αναγκαστικά έφυγα και μετά το στρατό ήρθα στην Αθήνα», μας είπε ο Γιώργος. Δούλευε για ένα χρόνο περίπου στον «Σκλαβενίτη» και τώρα δουλεύει σαν κλητήρας. Οι μηνιαίες αποδοχές του όπως είπε με κάποιες υπερωρίες φτάνουν κατά μέσο όρο τις 170.000 δραχμές το μήνα. Από αυτά πληρώνει 62.000 ενοίκιο. Τα πάγια έξοδα του σπιτιού φτάνουν στις 15.000 δραχμές και για το φαγητό και τα απαραίτητα για το σπίτι θέλει 40.000 δραχμές το μήνα. «Με τις 60.000 που μένουν τι να πρωτοκάνω; Εχω τα έξοδα μεταφοράς και αν δε συμβεί κάτι, καταφέρνω να βγω δυο Σάββατα το μήνα για καφέ. Μια κακοτυχία να μου τύχει έπεσα έξω. Για παράδειγμα χτες μου ήρθε μια κλήση για παράβαση 53.000 δραχμές, πώς να την πληρώσω; Εδώ τα παπούτσια αν χαλάσουν, θα πρέπει να κάνω περικοπές ώστε να μπορέσω να αγοράσω καινούρια. Πλένω στο χέρι γιατί όταν πήγα να αγοράσω πλυντήριο με δόσεις δε μου εγκρίνανε την αίτηση γιατί είχα χαμηλό εισόδημα. Είναι αυτά λεφτά για να καλύψει ένας νέος άνθρωπος τις σύγχρονες ανάγκες του; Σε καμία περίπτωση. Είμαι όμως αισιόδοξος και πιστεύω ότι μέσα από την καθημερινό αγώνα θα καλυτερέψουμε τη ζωή μας», κατέληξε ο Γιώργος.

Για τέσσερα χρόνια ο Βασίλης Κονδύλης, 26 χρόνων, έμενε μόνος του. Οταν έμεινε άνεργος και δεν έβρισκε δουλιά, αναγκάστηκε να γυρίσει στους γονείς του. Για μεγάλο χρονικό διάστημα δούλευε σε φαστφουντάδικο. Εργαζόταν 6 μέρες τη βδομάδα, 8ωρο και ο μισθός του έφτανε περίπου τις 200.000 δραχμές. Το ενοίκιό του ήταν 60.000 δραχμές και τα πάγια του σπιτιού μαζί με το φαγητό του έφταναν περίπου τις 70.000 δραχμές. «Επρεπε να περάσω - λέει ο Βασίλης - με τις υπόλοιπες 70.000 δραχμές, από τις οποίες βέβαια οι 35.000 δραχμές το μήνα ήταν τα τσιγάρα. Δεν έβγαινα σχεδόν καθόλου έξω ούτε για έναν καφέ. Ηταν επιλογή μου να μείνω μόνος γιατί ήθελα το χώρο μου, αλλά τα πράγματα είναι τραγικά. Αν βέβαια επιδίωκα να κάνω κάτι παραπάνω για μένα, τότε τα πράγματα ήταν ακόμα πιο δύσκολα. Για παράδειγμα είχα αγοράσει μηχανή με γραμμάτια. Εστω και ένα πεντοχίλιαρο να έπεφτα έξω, τιναζόμουνα στον αέρα και έπρεπε να ζητήσω δανεικά προκειμένου να περάσω». Τώρα ο Βασίλης δουλεύει σε μια εισαγωγική εταιρία, όπου ο μισθός του φτάνει τις 170.000 δραχμές και καταλήγει λέγοντας «σήμερα δυστυχώς για να τα βγάλεις πέρα στοιχειωδώς πρέπει να κάνεις δυο δουλιές. Ομως δεν πρέπει να το βάζουμε κάτω. Αντίθετα πρέπει να παλέψουμε και να πείσουμε τους νέους εργάτες, τους ανέργους ότι η κατάσταση θα αλλάξει μόνο με μαζικό ενωμένο και αποφασιστικό αγώνα».