Φωτιές άναψε με το «Δαυλό» ο μουσικοσυνθέτης Γιάννης Μαρκόπουλος. Και ως ένα βαθμό έχει δίκιο. Θυμάμαι πριν λίγα χρόνια είχε ζητηθεί από τα παιδιά του Λυκείου να γράψουν έκθεση με θέμα το ρατσισμό, με ιδιαίτερη αναφορά στο «ολοκαύτωμα» των Εβραίων. Και όλα αυτά, όταν έχουμε φρέσκα και αχνιστά από τους σύγχρονους νεοναζί τα ολοκαυτώματα τόσων άλλων (όπως των Παλαιστινίων) λαών. Και ποιος δε θυμάται το ξύλο που τρώγαμε μικρά παιδιά, για να απομνημονεύσουμε τα ονόματα των δώδεκα παιδιών του Ιακώβ; Τη στιγμή μάλιστα που τα Ελληνόπουλα αγνοούν τη «δημοκρατία των μεγαλοφυών» φιλοσόφων της αρχαιότητας, για τους οποίους γίνεται λόγος μόνο σε κατ' επιλογήν μάθημα, μόλις στη Γ' Λυκείου...

Οταν ήδη το «ου δει αδικούμενων τινα αντιδικείν» (δεν πρέπει κάποιος, όταν αδικείται, να ανταποδίδει την αδικία) του Σωκράτη, βρίσκεται ασύγκριτα ψηλότερα απ' το «οφθαλμόν αντί οφθαλμού» του μωσαϊκού νόμου. Κι όταν ο ίδιος ο Χριστός με τα «ερρέθη εν τοις αρχαίοις... εγώ δε λέγω υμίν», άφησε οριστικά και αμετάκλητα πίσω του την Π. Διαθήκη. Αφού, όπως έλεγε «δεν μπορούμε να βάλουμε το καινούριο κρασί σε παλιά ασκιά»... Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και στην Π. Διαθήκη προσωπικότητες (όπως των προφητών) αξιόλογες και κείμενα (όπως οι Ψαλμοί, οι Παροιμίες, ο Εκκλησιαστής κλπ) αριστουργηματικά και αξιομνημόνευτα.

Καυχόμαστε συνήθως οι Ελληνες για την αυτοκρατορία του Μ. Αλεξάνδρου, έστω κι αν ανήκει στο παρελθόν. Αλλά οι "αυτοκρατορίες" του Ηράκλειτου, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη και των τόσων άλλων παραμένουν αιώνιες και παγκόσμιες. Κι όμως κάποιοι, επιμένουν να τις κρατούν θαμμένες στη λήθη...

Με τιμή

Παπά-ΗΛΙΑΣ ΥΦΑΝΤΗΣ

Ράινα Αγρινίου