Το δισέλιδο του «Ριζοσπάστη» για τους στρατευμένους, για τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας, συνάντησε γυναίκα στέλεχος του Στρατού Ξηράς και συζήτησε μαζί της για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει στη μονάδα που υπηρετεί, αλλά και συνολικότερα στην κοινωνική της δραστηριότητα. Η συζήτηση έχει ως εξής:

-- Θα θέλαμε να ξεκινήσουμε τη συζήτησή μας με τους λόγους που οδηγούν μια γυναίκα να επιλέξει να γίνει στέλεχος των Ενόπλων Δυνάμεων.

-- Η απάντηση είναι εντελώς υποκειμενική και δεν μπορεί να γενικευτεί. Η κάθε γυναίκα έχει τους δικούς της λόγους που την ωθούν να ενταχθεί στις τάξεις των Ενόπλων Δυνάμεων και να σταδιοδρομήσει. Εξαρτάται από τα δικά της προσωπικά βιώματα και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες λαμβάνει την απόφασή της. Μπορεί να βρίσκεται ήδη σε στρατιωτικό περιβάλλον, καθώς κάποιο πρόσωπο του στενού οικογενειακού της κύκλου είναι στρατιωτικός, άρα γνωρίζει τη στρατιωτική ζωή, προφανώς της αρέσει και δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα να την ακολουθήσει. Μπορεί να το κάνει γιατί ο σύζυγός της είναι ήδη στρατιωτικός και αφού τον ακολουθεί που τον ακολουθεί στις μεταθέσεις του, γιατί - σκέφτεται - να μην αμείβεται κιόλας; Μπορεί όμως και να το κάνει από βιοποριστική ανάγκη, καθόσον δουλειές σήμερα δεν υπάρχουν και η νεολαία στρέφεται στα επαγγέλματα με σίγουρη αποκατάσταση, όπως είναι και ο στρατός.

-- Υπάρχουν διακρίσεις ανάμεσα στα δύο φύλα στη ζωή στα στρατόπεδα, και ποιες είναι αυτές;

-- Πέρα από τους χώρους ενδιαίτησης και στρατωνισμού κατά τον ύπνο, ουδεμία άλλη διάκριση υπάρχει ανάμεσα στα δύο φύλα. Ο,τι κάνει ένας άνδρας στρατιωτικός καλείται να το κάνει και μία γυναίκα στρατιωτικός. Ακόμα και οι καθαρά ανδρικές - κατά την αντίληψη της ελληνικής κοινωνίας - ειδικότητες πλέον έχουν καταληφθεί και από γυναίκες. Σήμερα υπάρχουν χειρίστριες μαχητικών αεροσκαφών και ελικοπτέρων, γυναίκες κυβερνήτες πολεμικών πλοίων, γυναίκες μέλη των Ειδικών Δυνάμεων κ.λπ. Η γυναίκα στρατιωτικός ανταποκρίνεται στα καθήκοντα που της ανατίθενται και στις υποχρεώσεις που αναλαμβάνει, τολμώ να πω, και με καλύτερο αποτέλεσμα απ' ό,τι ο άνδρας συνάδελφός της.

-- Εφαρμόζονται μέτρα υγείας και ασφάλειας με βάση τις ανάγκες του γυναικείου οργανισμού;

-- Οχι βέβαια. Εδώ δεν υπάρχουν - αν και προβλέπονται - μέτρα και μέσα για την υγεία και ασφάλεια γενικώς των στρατιωτικών στους χώρους εργασίας. Πολλάκις έχει αναδειχθεί αυτό το ζήτημα από τις Ενώσεις Στρατιωτικών, πλην όμως το υπουργείο Εθνικής Αμυνας στις απαντήσεις του επί του κοινοβουλευτικού ελέγχου απαντά γενικά και αόριστα πάντα. Είναι γνωστό όμως σε όλες και όλους τους στρατιωτικούς, για παράδειγμα, ότι μετά από τραυματισμό προσωπικού εντός των στρατοπέδων, κατά 95% τα πορίσματα καταλήγουν στη βαριά αμέλεια των ίδιων των παθόντων / τραυματισθέντων και όχι στην έλλειψη μέσων προστασίας του προσωπικού.

-- Πώς σχολιάζετε το γεγονός ότι οικογένειες στρατιωτικών όπου ο/η σύζυγος εργάζεται στο Δημόσιο έχουν τη δυνατότητα διευκόλυνσης σε σχέση με το ωράριο για τη μεταφορά του παιδιού τους στον βρεφονηπιακό σταθμό ή στο νηπιαγωγείο, σε αντίθεση με τις οικογένειες των στρατιωτικών όπου ο/η σύζυγος εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα;

-- Στο σημείο αυτό θα ήθελα να σας διορθώσω. Η δυνατότητα ευέλικτου ωραρίου υπάρχει μόνο όταν και οι δύο γονείς είναι στρατιωτικοί ή ο ένας στρατιωτικός και ο άλλος πολιτικός υπάλληλος. Δηλαδή θα πρέπει οι δύο γονείς να είναι εργαζόμενοι στο υπουργείο Εθνικής Αμυνας. Δυστυχώς, όταν ο ένας γονέας είναι στρατιωτικός και ο άλλος δημόσιος ή ιδιωτικός υπάλληλος, το ευέλικτο ωράριο δεν ισχύει. Οπως καταλαβαίνετε, αυτό δημιουργεί πληθώρα προβλημάτων, που καλείται να αντιμετωπίσει μόνο του το ζευγάρι, χωρίς καμία απολύτως βοήθεια από το υπουργείο. Και οι λύσεις δεν είναι πολλές. Κάθε φορά το ζευγάρι προσπαθεί μόνο του.

-- Τι προβλήματα αντιμετωπίζουν οι μονογονεϊκές οικογένειες;

-- Δυστυχώς η αντιμετώπιση των μονογονέων στρατιωτικών στις Ενοπλες Δυνάμεις διαφέρει κατά πολύ από τους μονογονείς εργαζόμενους του λοιπού δημόσιου τομέα. Και πολύ περισσότερο της μονογονέα γυναίκας στρατιωτικού, η οποία καλείται από τη μία να μεγαλώσει μόνη της το παιδί ή τα παιδιά της, χωρίς καμία υποστήριξη, δηλαδή καλείται να είναι μητέρα, πατέρας, φίλη με το παιδί ή τα παιδιά της και από την άλλη να είναι καλή στην εργασία της ως στρατιωτικός. Ξέρετε, όσο και να μη θέλουμε να το παραδεχτούμε, αυτά τα δύο έρχονται καμιά φορά σε σύγκρουση. Η ζωή της στρατιωτικής ζωής δεν είναι εύκολη. Τα ωράρια εργασίας, ιδίως δε σε περιόδους έντασης ή κρίσης, ή ακόμα και σήμερα κατά την αντιμετώπιση της πανδημίας, είναι απαιτητικά και εξαντλητικά. Η μονογονέας στρατιωτικός, προκειμένου να αντεπεξέλθει στα στρατιωτικά της καθήκοντα, σπάει κάθε φορά το κεφάλι της πού θα αφήσει το παιδί της. Δυστυχώς η πολιτεία δεν έχει εξασφαλίσει κάποιο σημείο απασχόλησης των παιδιών. Δυστυχώς. Επιπλέον, αν και προβλέπεται νομοθετικά ο μονογονέας στρατιωτικός να μη μετατίθεται, παρά μόνο αν το ζητήσει ο ίδιος ή η ίδια, τα Επιτελεία μεταθέτουν μονογονείς, με αποτέλεσμα να φορτώνονται επιπλέον προβλήματα στην ήδη βεβαρημένη ψυχολογία του παιδιού ή των παιδιών.