Αναρωτιόμαστε όμως: Αφού η ανθρώπινη ζωή είναι πάνω απ' όλα, γιατί το κράτος, η κυβέρνηση την εκθέτει σε τόσο μεγάλο κίνδυνο, με το να κρατάει υποστελεχωμένα τα νοσοκομεία μέσα στην πανδημία, να στοιβάζει αρρώστους σε ράντζα ή να τους πετάει εκτός του συστήματος Υγείας της μιας νόσου, να μη φτιάχνει τις αναγκαίες ΜΕΘ για να καλύψει τις αυξημένες ανάγκες, να μην επιτάσσει τον ιδιωτικό τομέα; Δεν έχει την ίδια αξία η ζωή ενός ασθενούς με Covid, που η υγεία του επιδεινώνεται και τελικά μπορεί και να πεθάνει επειδή δεν υπάρχει κρεβάτι ΜΕΘ; `Η ενός ασθενούς με άλλο σοβαρό νόσημα, που η υγεία του χειροτερεύει, ακόμα και με μοιραία κατάληξη, επειδή κλείνουν κλινικές λόγω Covid και σε λίγο θα κλείσουν και νοσοκομεία, με το σχέδιο για το «νέο ΕΣΥ»; Ας αφήσει λοιπόν η κυβέρνηση τις δακρύβρεκτες ιστορίες. Οπως και όλα τα υπόλοιπα σ' αυτό το σάπιο σύστημα, έτσι και η ανθρώπινη ζωή μπαίνει στο ζύγι του κόστους - οφέλους για το κεφάλαιο. Κι εκεί που «συμφέρει» να σωθεί, γίνεται «επιχειρησιακό δόγμα» και «επιτυχία του κρατικού μηχανισμού». Αλλά εκεί που δεν συμφέρει, επειδή κοστίζει, βαφτίζεται «αναπόδραστο γεγονός» και «παράπλευρη απώλεια»...