Ο μεγάλος Μίκης Θεοδωράκης την περασμένη Πέμπτη πέρασε στην αθανασία.

«Πότε πέρασαν κιόλας τόσοι αιώνες; Θα ζήσω άλλους τόσους ακούγοντας τις ρίζες να προχωρούν μέσα στο ξερό χώμα της καρδιάς μου», έγραφε κρατούμενος στην Ασφάλεια το 1967. Και πράγματι, το έργο του, σίγουρα, θα ζήσει «άλλους τόσους» αφού συνδέθηκε με τους αγώνες του λαού και γι' αυτό νίκησε τον θάνατο. «Ετσι είναι συλλογική, και όχι αποκλειστικά προσωπική, η νίκη με το θάνατο, όταν η κοινωνία μιας εποχής μπορεί να εκφραστεί και αναγνωριστεί μέσα στην πνευματική δημιουργία». Και ο Μίκης Θεοδωράκης αυτό το κατάφερε, μιας και το έργο του αντηχεί ακέριο όλη τη θυελλώδη διαδρομή του λαϊκού κινήματος στον 20ό αιώνα. Στο έργο του συναντάμε τη βαθιά αλληλεγγύη της Τέχνης στη ζωή και τους αγώνες του λαού μας.

Εμείς, με ένα ακατάπαυστο χειροκρότημα τον αποχαιρετάμε έχοντας βαθιά φυλαγμένα μέσα μας όλα του τα τραγούδια. Τραγούδια και μελωδίες μιας 70χρονης διαδρομής. Τραγούδια μεγάλων ποιητών, που ο Μίκης μάς έμαθε να τραγουδάμε. Στην 96χρονη ζωή του ευτύχησε να δει τα έργα του να ριζώνουν στην καρδιά και το μυαλό ενός ολόκληρο λαού, γιατί σε αυτά τα έργα είναι χαραγμένα οι αγωνίες, οι καημοί, τα βάσανα και τα όνειρά του. Τα όνειρα «όλων των πεινασμένων και των αδικημένων», μέχρι «να λάβουν εκδίκηση», όπως μας έμαθε ο ίδιος να τραγουδάμε. Πορευόμαστε με τη μουσική του στους μεγάλους δρόμους των αγώνων, ώσπου να «σημάνουν οι καμπάνες» της κοινωνικής απελευθέρωσης, ώσπου να «κοκκινίσουν τα όνειρα».