Στη συγκέντρωση παρεμβάσεις έκαναν ακόμη ο Χρήστος Ματαράγκας, μέλος της ΤΕ Βιομηχανίας της ΚΟ Αττικής, πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στην Ενέργεια νομών Αττικής, Βοιωτίας, Εύβοιας, Κορινθίας και εργαζόμενος στα διυλιστήρια Ασπροπύργου των ΕΛΠΕ, ο Δημήτρης Γκατζής, γενικός γραμματέας του Σωματείου Συνταξιούχων ΙΚΑ Ελευσίνας - Μάνδρας και περιχώρων, πρώην εργάτης σε βιομηχανία της περιοχής, και η Ελένη Χόνδρου, πρόεδρος του Σωματείου ΟΤΑ Θριασίου.

Ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει σήμερα αποσπάσματα από την ομιλία της Εύης Γεωργιάδου.

Αρκετές φορές και φέτος είδαμε τον εφιάλτη ενός Βιομηχανικού Ατυχήματος Μεγάλης Εκτασης. Οι πυρκαγιές και εκρήξεις σε εργοστάσια, σε βυτιοφόρο, σε υποσταθμό της ΔΕΗ, οι δασικές πυρκαγιές στην Αττική, ο μεγάλος σεισμός στην Κρήτη ήρθαν να μας θυμίσουν ότι το σημερινό κράτος δεν προσφέρει καμιά προστασία απέναντι σε φυσικά φαινόμενα και τεχνολογικούς κινδύνους.

Ισως κάποιοι ή κάποιες να αναρωτιέστε: Είναι πράγματι τόσο σοβαρά τα πράγματα; Υπάρχει πράγματι ένας κίνδυνος ΒΑΜΕ ή μήπως υπερβάλλουμε;

Τι να πρωτοαναφέρουμε... Οτι στην περιοχή της Δυτικής Αττικής λειτουργούν τουλάχιστον 23 εγκαταστάσεις ανώτερης βαθμίδας επικινδυνότητας που υπάγονται στην Οδηγία Σεβέζο (η πλειοψηφία τους στο Θριάσιο); Δηλαδή που υπάγονται στη γνωστή ευρωπαϊκή Οδηγία που αφορά στον κίνδυνο ενός ΒΑΜΕ σε εγκαταστάσεις που διαχειρίζονται μεγάλες ποσότητες επικίνδυνων ουσιών, εύφλεκτων, εκρηκτικών, τοξικών.

Είναι υπερβολή να αναφερόμαστε στον υπαρκτό κίνδυνο ενός ΒΑΜΕ στην περιοχή, όταν πολλές επικίνδυνες εγκαταστάσεις βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής μεταξύ τους, με κίνδυνο δηλαδή ενός αλυσιδωτού ατυχήματος ντόμινο με τεράστιες συνέπειες;

Είναι υπερβολή να κρούουμε τον κώδωνα του κινδύνου για την πιθανότητα ενός ΒΑΜΕ με καταστροφικές συνέπειες στον πληθυσμό, όταν είναι γνωστό ότι μέσα στις ζώνες επικινδυνότητας βρίσκονται οικισμοί, παιδικοί σταθμοί, σχολεία, νηπιαγωγεία, θεραπευτήρια, υποσταθμοί, πλήθος άλλων επιχειρήσεων με εκατοντάδες εργαζόμενους, η Εθνική οδός και άλλες οδοί μεταφοράς, πολλές άλλες δραστηριότητες;

Χρειάζεται κανείς να είναι μάντης για να προβλέψει ότι αυξάνεται σε σημαντικό βαθμό η επικινδυνότητα στην περιοχή λόγω μιας πιθανής πλημμύρας ή ενός μεγάλου σεισμού; Και μάλιστα, όταν ο κίνδυνος πλημμύρας στην Αττική έχει αυξηθεί πολύ μετά και τις πρόσφατες πυρκαγιές; Οταν επίσης ξέρουμε ότι η Ελλάδα είναι η πρώτη σεισμογόνος χώρα ευρωπαϊκά και η 6η παγκόσμια; Γνωρίζουμε ότι πολλά μεγάλα ατυχήματα σε διεθνές επίπεδο έχουν προκληθεί από φυσικές καταστροφές, όπως, για παράδειγμα, το μεγάλο ατύχημα σε διυλιστήριο στην Τουρκία μετά από σεισμό το 1999, σε χημικό εργοστάσιο στην Κίνα μετά από σεισμό το 2002, στην Τσεχία μετά από πλημμύρα το 2002 κ.λπ.

Και επειδή μπορεί να μην είναι τόσο προφανές τι θα σημάνει ιδιαίτερα εδώ στην περιοχή της Δυτικής Αττικής ένα ΒΑΜΕ, ένα φαινόμενο ντόμινο, αρκεί να σκεφτούμε ότι σε αντίστοιχα μεγάλα ατυχήματα που έχουν συμβεί διεθνώς, το αποτέλεσμα ήταν εκατοντάδες νεκροί και χιλιάδες τραυματίες, καρκινογενέσεις και άλλα προβλήματα υγείας μακροπρόθεσμα για μεγάλο μέρος του πληθυσμού, καταστροφή υποδομών και φυσικού περιβάλλοντος.

Θυμίζουμε το ατύχημα στην πόλη Σεβέζο της Ιταλίας με έκλυση μεγάλης ποσότητας διοξίνης, που οδήγησε σε άμεσες επιπτώσεις όπως καρδιακά και αναπνευστικά προβλήματα, αλλά και σε μακροπρόθεσμες, όπως καρκινογενέσεις, προβλήματα στο αναπαραγωγικό σύστημα κ.ά. Το μεγάλο ατύχημα με έκρηξη σε εργοστάσιο λιπασμάτων στην Τουλούζη στη Γαλλία το 2001, που επειδή ακριβώς λειτουργούσε εντός κατοικημένης περιοχής, είχε τεράστιες επιπτώσεις, 30 νεκρούς, 2.240 τραυματίες, περισσότερους από 5.000 ανθρώπους που χρειάστηκαν ειδική ψυχολογική υποστήριξη, υλικές ζημιές, επιπτώσεις στο περιβάλλον.

Αυτό που επαναλαμβάνουν οι εκπρόσωποι της εκάστοτε κυβερνητικής πολιτικής όλα τα χρόνια, με πιο πρόσφατη την μόλις προ ολίγων ημερών απάντηση του υπουργείου Εργασίας σε σχετική Ερώτηση του ΚΚΕ στη Βουλή, είναι ότι τάχα υπάρχει επαρκές νομοθετικό πλαίσιο για την υγεία και ασφάλεια των εργαζομένων, και η Οδηγία Σεβέζο, και έτσι είμαστε προστατευμένοι.

Τα πολύνεκρα θανατηφόρα ατυχήματα στη χώρα μας και διεθνώς, τα παρ' ολίγον ατυχήματα, τα ατυχήματα μεγάλης ρύπανσης υπογραμμίζουν το αντίθετο. Ξέρουμε από την ίδια μας την πείρα ότι έστω και αυτή η σημερινή νομοθεσία δεν εφαρμόζεται ουσιαστικά. Το βλέπουμε καθημερινά στους χώρους δουλειάς όταν δεν λαμβάνονται από τους εργοδότες τα αναγκαία μέτρα προστασίας. Κάθε εργοδότης εξετάζει το αν και ποια μέτρα θα λάβει με κριτήριο την επίδραση που θα έχουν αυτά στην κερδοφορία του.

Παράλληλα, το αστικό κράτος θωρακίζει την κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου με την απουσία ουσιαστικού ελέγχου για την εφαρμογή της υπάρχουσας νομοθεσίας, αλλά και με τη διατήρηση κενών στη νομοθεσία ώστε να μην εφαρμόζεται αυτή αποτελεσματικά.

Είναι τόσο μικρός ο αριθμός των επιθεωρητών Υγείας και Ασφάλειας της Εργασίας και των επιθεωρητών Περιβάλλοντος, που για να γινόταν έστω και μια απλή επίσκεψη για έλεγχο σε όλους τους χώρους θα απαιτούνταν χρόνια! Πόσο δε μάλλον που για να είναι ουσιαστική μια τέτοια διαδικασία απαιτεί ενδελεχή έλεγχο και όχι τυπικό, με επαρκή εξοπλισμό, που δεν διαθέτουν οι σχετικές κρατικές υπηρεσίες.

Μεταξύ άλλων, η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι οι επιθεωρήσεις δίνουν έμφαση στις επικίνδυνες εγκαταστάσεις. Πέρα από τις ανεπάρκειες στην όλη ελεγκτική διαδικασία, την απουσία προσανατολισμού στον προληπτικό έλεγχο, την απουσία εξοπλισμού και υποδομών, τον ίδιο τον τυπικό χαρακτήρα πολλών ελέγχων, υπάρχει το πολύ σοβαρό ζήτημα ότι αυτές οι επικίνδυνες εγκαταστάσεις δεν βρίσκονται μόνες τους στο υπερπέραν. Γειτνιάζουν με πολλές άλλες επιχειρήσεις και δραστηριότητες, διαμορφώνοντας μια άναρχη και εκρηκτική κατάσταση.

Για να εκτιμηθούν ολοκληρωμένα η επικινδυνότητα και η τρωτότητα μιας περιοχής, πρέπει να αναλυθούν όλες οι δραστηριότητες, οι οποίες μεταξύ τους αλληλοεπηρεάζονται, αλληλεπιδρούν και αυξάνουν τους κινδύνους. Σήμερα, οι όποιες μελέτες και σχέδια υπάρχουν, εξετάζουν στατικά με κάποια σενάρια ατυχημάτων ορισμένες μόνο εγκαταστάσεις. Δεν εξετάζεται ολοκληρωμένα η αλληλεπίδραση μεταξύ δραστηριοτήτων σε μια περιοχή.

Επείγοντα ερωτήματα αναδεικνύουν τον μεγάλο κίνδυνο για τη ζωή μας:

• Τα σχέδια που υπάρχουν στα χαρτιά λαμβάνουν υπόψη το σύνολο των κινδύνων και την αλληλεπίδρασή τους στην περιοχή;
• Υπάρχουν επαρκές προσωπικό, οργάνωση, εξοπλισμός και μέσα για την αποτελεσματική εφαρμογή ενός τέτοιου σχεδίου;
• Υπάρχουν δρόμοι και μέσα διαφυγής, αν αυτό απαιτηθεί για το σύνολο του πληθυσμού;
• Υπάρχουν ασφαλείς και κατάλληλοι χώροι καταφυγής του πληθυσμού;
• Υπάρχουν επαρκείς υποδομές για την περίθαλψη και αποκατάσταση της υγείας των πληγέντων;
• Εχει ληφθεί υπόψη στα υπάρχοντα σχέδια το ζήτημα της διαχείρισης της πανδημίας Covid-19 και τι επιπλέον προβλήματα δημιουργούνται;
• Εχουν δοκιμαστεί στην πράξη τα όποια σχέδια;

Δυστυχώς, γνωρίζουμε την αρνητική απάντηση...

Ουσιαστική ενημέρωση, ουσιαστική εκπαίδευση, ασκήσεις ετοιμότητας του πληθυσμού δεν έχουν γίνει και δεν προβλέπεται να γίνουν! Μόνο να σκεφτούμε ότι κάποια στιγμή θα μας έρθει μήνυμα από το 112 στο κινητό μας ότι «όσοι βρίσκεστε στην περιοχή απομακρυνθείτε γιατί υπάρχει κίνδυνος ατυχήματος», και θα συνειδητοποιήσουμε αμέσως πόσο απροστάτευτοι είμαστε.

Γι' αυτήν την πολιτική είναι συνένοχες όλες οι προηγούμενες αστικές κυβερνήσεις και η σημερινή. Ολες υπηρετούν μια πολιτική που θυσιάζει τις ανάγκες μας στον βωμό της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Οποιος και αν είναι στην κυβέρνηση, όσο τα κλειδιά της οικονομίας τα έχουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι, η υγεία και η ασφάλειά μας, το περιβάλλον, μαζί με τις υπόλοιπες ανάγκες μας, θα θυσιάζονται στον βωμό της κερδοφορίας τους.

Υπάρχει διέξοδος. Υπάρχει ο δρόμος που οδηγεί στην κοινωνική ευημερία. Είναι ο σοσιαλισμός. Στον σοσιαλισμό, όπου το κριτήριο του σχεδιασμού θα είναι η διευρυμένη ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών και όχι το κέρδος, μπορεί να διασφαλιστούν η φιλική πόλη για τους κατοίκους της και η ισόρροπη παρέμβαση του ανθρώπου στη φύση.

Για να ανοίξει ο δρόμος γι' αυτήν την ελπιδοφόρα προοπτική πρέπει όλοι να συμβάλουμε στην οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης, σε κάθε εργασιακό χώρο, σε κάθε κλάδο, σε κάθε γειτονιά. Σας καλούμε να οργανώσουμε την πάλη μας ενάντια στην πολιτική όλων των αστικών κυβερνήσεων και της ΕΕ, να διεκδικήσουμε να ληφθούν όλα τα αναγκαία τεχνικά και οργανωτικά μέτρα για την προστασία εργαζομένων και πληθυσμού από ΒΑΜΕ και φυσικές καταστροφές, για την πρόληψη εργατικών ατυχημάτων και επαγγελματικών ασθενειών, με ουσιαστικό κρατικό έλεγχο της εργοδοτικής ευθύνης.