Κινηματογραφική βδομάδα στο μεταίχμιο του Νοέμβρη που είναι ένας μήνας απολύτως φεστιβαλικός, καθώς το 62ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης επιστρέφει στις κινηματογραφικές αίθουσες, από την Πέμπτη 4 έως την Κυριακή 14 Νοέμβρη. Στο 62ο Φεστιβάλ θα προβληθούν 197 ταινίες στην ιστορική έδρα του θεσμού, στις αίθουσες «Ολύμπιον» και «Παύλος Ζάννας», στις αίθουσες του Λιμανιού, «Φρίντα Λιάππα», «Τώνια Μαρκετάκη», «Τζον Κασσαβέτης», «Σταύρος Τορνές», καθώς και στον κινηματογράφο «Μακεδονικόν». Παράλληλα, παρακολουθούμε 144 ταινίες και διαδικτυακά, μέσω της ψηφιακής πλατφόρμας του Φεστιβάλ online.filmfestival.gr.

Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης έρχεται φέτος για πρώτη φορά με τρία διεθνή διαγωνιστικά τμήματα, «Διεθνές Διαγωνιστικό», «Γνωρίστε τους Γείτονες» και «Film Forward», και βεβαίως με το αμιγώς Ελληνικό τμήμα του, όπου θα παρουσιαστούν 20 ταινίες σε πρώτη προβολή και 3 ταινίες που έχουν ήδη κάνει πρεμιέρα στην ενότητα «Μια δεύτερη ματιά», όπως και 10 παλιότερες ελληνικές ταινίες, στο πλαίσιο αφιερωμάτων, αλλά και οι 15 βραβευμένες μικρού μήκους ταινίες του 44ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας. Παράλληλα συνεχίζουν οι εξίσου σημαντικές ενότητες του φεστιβάλ «Ανοιχτοί Ορίζοντες», «Ματιές στα Βαλκάνια» και «NextGen», ενώ θα υπάρξει ένα μεγάλο αφιέρωμα στο μοντάζ με τίτλο «Κόψε κάτι: Το μοντάζ και τα μυστικά του». Περισσότερες πληροφορίες για τις ταινίες θα δημοσιεύσουμε σε επόμενη στήλη, αφού δοθεί ολοκληρωμένα το πρόγραμμα στη δημοσιότητα. Ο «Ριζοσπάστης» θα βρίσκεται στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και θα επανέλθει με αφιέρωμα.

Ακόμα, ανακοινώθηκε η διεξαγωγή του 15ου Φεστιβάλ Ελληνικού Ντοκιμαντέρ της Χαλκίδας από τις 23 έως τις 28 Νοέμβρη και του 24ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για παιδιά και νέους και η 21 Camera Zizanio, από τις 27 Νοέμβρη έως τις 4 Δεκέμβρη.

Αυτή η βδομάδα έχει συνολικά 5 νέες ταινίες. «Halloween Kills» για γερά νεύρα και «Οικογένεια Ανταμς 2» μεταγλωττισμένο για τους μικρότερους σινεφίλ...

«Οσο κι αν προσπαθούν να φιμώσουν την ανθρώπινη ιστορία, εκείνη αρνείται να σωπάσει»: Με αυτήν τη φράση του Εντουάρντο Γκαλεάνο στους τίτλους τέλους ο Αλμοδόβαρ μάς παρουσιάζει την πιο «πολιτική» ταινία του. Οι «Παράλληλες μητέρες» περιστρέφονται γύρω από τη σχέση δύο γυναικών που συναντιούνται στο νοσοκομείο και γεννούν την ίδια στιγμή. Η μια εξ αυτών έχει έναν προπάππο που εκτελέστηκε από τους φαλαγγίτες στην αρχή του εμφυλίου πολέμου και προσπαθεί με κάθε τρόπο να ανοίξει ο ομαδικός τάφος όπου τον έθαψαν.

Ο σκηνοθέτης, χωρίς να έχει ως κεντρικό άξονα της ταινίας του την ιστορική μνήμη σχετικά με τον ισπανικό εμφύλιο, βρίσκει έναν εύσχημο τρόπο να τη χωρέσει. Σταθερός στη θεματολογία του αλλά και στην ιδιαίτερη κινηματογράφησή του, πάντα σχετικά με τις γυναίκες της μεσαίας τάξης, αυτήν τη φορά θίγει το θέμα της μητρότητας από τη σκοπιά της ανύπαντρης μητέρας και της αλληλεγγύης μεταξύ τους και παράλληλα σχολιάζει το ότι οι καλλιτέχνες θα έπρεπε να παίρνουν θέση και να μην είναι αμέτοχοι και σιωπηλοί. Ο Αλμοδόβαρ φτιάχνει έναν προοδευτικό κεντρικό χαρακτήρα και καταφέρνει να κάνει μια «σύγχρονη ανασκαφή» στην Ιστορία της χώρας του με ειλικρίνεια και τρυφερότητα. Η Πενέλοπε Κρουζ, σταθερή μούσα του σκηνοθέτη, ενσαρκώνει αυτόν το ρόλο μοναδικά.

Η κινηματογραφική βιογραφία της βασίλισσας της σόουλ μουσικής Αρίθα Φράνκλιν ακολουθεί την πορεία της από την εποχή που ήταν παιδί και τραγουδούσε στην εκκλησιαστική χορωδία του πατέρα της, μέχρι και την αναγνώρισή της στο διεθνές μουσικό στερέωμα. Πρόκειται για την απεικόνιση της προσωπικής ζωής της εμβληματικής Αφροαμερικανής τραγουδίστριας, μέσα από την οποία ξεχωρίζουν η ανατροφή της από τον ιερέα πατέρα της, αποτυπώνοντας το κλίμα και τις αξίες της εποχής, η συναναστροφή της με τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και ο αγώνας της για τα δικαιώματα των Αφροαμερικανών. Η ταινία δυστυχώς αφήνει εκτός ένα μεγάλο διάστημα της ζωής της, από τη δεκαετία του '70 μέχρι και τον θάνατό της το 2018, αλλά μέχρι τότε ο θεατής έχει αποκτήσει μια σχετικά πλήρη εικόνα της Φράνκλιν.

Η Τζένιφερ Χάντσον που την υποδύεται, είναι απλά μια συγκλονιστική ερμηνεύτρια. Τόσο καλή που αδυνατείς να πιστέψεις ότι τραγουδάει η ίδια και όχι η Αρίθα Φράνκλιν.

Μετά από μια σειρά ανεξήγητων εγκλημάτων ένας πατέρας ξαναβρίσκει τον γιο του, που αγνοούνταν για 10 χρόνια. Titane: Μέταλλο ιδιαίτερα ανθεκτικό στη θερμότητα και τη διάβρωση με κράματα υψηλής αντοχής σε εφελκυσμό. Οσο αλλοπρόσαλλη είναι η σύνοψη άλλο τόσο είναι και η ταινία. Μια κατ' εξακολούθηση δολοφόνος που έχει τιτάνιο σε ένα μέρος του εγκεφάλου της αφού διαπράξει μια σειρά εγκλημάτων αλλάζει το πρόσωπό της και παραπλανά έναν εξίσου ιδιόρρυθμο πυροσβέστη που έχει χάσει τον γιο του.

Η Ντικουρνό αφενός προσπαθεί να χωρέσει διαφορετικά είδη κινηματογράφου και βασικών εννοιών σε μια ταινία, με αποτέλεσμα ένα αμφίβολης ποιότητας και ουσίας θέαμα και αφετέρου προσπαθεί να σοκάρει χωρίς λόγο, αφού όλη αυτή η ωμότητα ούτε πηγάζει από κάπου ούτε οδηγεί κάπου σεναριακά. Κάπου ενδιάμεσα στη βία του πρώτου μέρους και στην ψύχωση του δεύτερου προσπαθεί να κάνει και ένα ακατανόητο σχόλιο σχετικά με το υβρίδιο ανθρώπου και μηχανής. Αυτή η ανούσια μεταμοντέρνα ταινία κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο φετινό Φεστιβάλ Καννών... Θα το ξαναπούμε: Τα βραβεία δεν κάνουν τις ταινίες...