«Αυτός ο μικρός τελικός έχει νόημα μόνο επειδή δίνει εξτρά χρήματα. Αυτό ήταν το μόνο που ενδιέφερε την UEFA». Με αυτά τα λόγια - και άλλα τόσα - σχολίασε ο διεθνής Βέλγος τερματοφύλακας Τιμπό Κουρτουά την υποχρέωση της συμμετοχής της Εθνικής Βελγίου στον μικρό τελικό του Nations League με αντίπαλο την Ιταλία, στην πρόσφατη τελική φάση της διοργάνωσης, στα μέσα του περασμένου Οκτώβρη.

Η διοργάνωση, στον τρίτο χρόνο της πλέον, αποτελεί ένα ακόμα «προϊόν» της UEFA απ' αυτά που προορίζεται να πάρουν τη θέση των φιλικών αγώνων ανάμεσα στις Εθνικές ομάδες, με στόχο να προκύψουν μεγαλύτερα εμπορικά οφέλη.

Το «χαλαρό» πνεύμα που ίσχυε μέχρι πρότινος με τα διεθνή φιλικά, που έδιναν στις ομάδες ευκαιρίες για δοκιμές και πειραματισμούς, αντικαταστάθηκε από αγώνες που αυξάνουν την πίεση για την επίτευξη στόχων όπως η κατάκτηση τροπαίου, ο προβιβασμός, η αποφυγή υποβιβασμού. Ακριβώς δε επειδή το ενδιαφέρον μεγαλώνει, αυξάνονται παράλληλα και οι τζίροι που αποφέρουν οι νέες, «αναβαθμισμένες» διοργανώσεις.

Για παράδειγμα, η εκτεταμένη συμμετοχή των στοιχηματικών εταιρειών στην ποδοσφαιρική βιομηχανία και η καθιέρωση του τζόγου στους αγώνες θεωρούνται από τις βασικές αιτίες που οδήγησαν στη διεύρυνση του αγωνιστικού προγράμματος και στις συνεχόμενες αναμετρήσεις. Ειδικά στην Ευρώπη δεν υπάρχει πλέον μέρα χωρίς ποδοσφαιρικούς αγώνες, αφού στα κενά των ευρωπαϊκών διοργανώσεων υπάρχουν οι εμβόλιμες εγχώριες υποχρεώσεις (πρωτάθλημα, Κύπελλο κ.ά.).

Σε πρόσφατη έρευνα της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Παικτών (FifPro) αναφέρεται ότι από τον Σεπτέμβρη του 2020 έως τον Αύγουστο 2021, δηλαδή μέσα σε έναν χρόνο, πολλοί παίκτες χρειάστηκε να αγωνιστούν σε πάνω από 75 επίσημα παιχνίδια.

Μιλάμε δηλαδή για έναν αγώνα κάθε πέντε περίπου μέρες, ως αποτέλεσμα και της προσπάθειας των ιδιοκτητών των ομάδων και των διοργανωτών να καλύψουν το «χαμένο έδαφος» της κερδοφορίας από την αγωνιστική απραξία του πρώτου lockdown (Μάρτης - Ιούνης 2020).

Μέσα σ' αυτό το ασφυκτικό χρονοδιάγραμμα, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που η μία διοργάνωση ξεκινάει αμέσως μετά την άλλη, χωρίς καμία ανάπαυλα - αν δεν διεξάγονται παράλληλα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν οι πρώτες κατηγορίες της Αγγλίας (Premier League) και της Γαλλίας (Ligue 1).

Τα δύο αυτά πρωταθλήματα, που θεωρούνται από τα κορυφαία του κόσμου, προβλέπεται να διακοπούν μόλις μια βδομάδα πριν από την 21η Νοέμβρη 2022, οπότε είναι προγραμματισμένη η έναρξη του Μουντιάλ του Κατάρ, και να ξαναρχίσουν μόλις δέκα μέρες μετά τον μεγάλο τελικό της 18ης Δεκέμβρη 2022.

Είναι επίσης αποκαλυπτικό ότι οι σχεδιασμοί της FIFA για Μουντιάλ κάθε δύο χρόνια, συμπεριλαμβανομένων και των αγώνων της προκριματικής φάσης, οδηγούν σε 11μηνη ποδοσφαιρική σεζόν.

Οι εξελίξεις αυτές δεν αφήνουν βέβαια ανεπηρέαστους τους ποδοσφαιριστές, ιδίως τους διεθνείς, που καταπονούνται περισσότερο, γεγονός που αποτυπώνεται και στα παχυλά συμβόλαια που οι πιο προβεβλημένοι υπογράφουν με τις ομάδες τους, κερδίζοντας αστρονομικά ποσά, μακριά απ' όσα θα μπορούσε ακόμα και να φανταστεί ένας από τους εκατομμύρια φιλάθλους που παρακολουθούν το λαοφιλέστερο άθλημα.

Μέσα σ' αυτόν τον «πυρετό» διοργανώσεων για τα κέρδη, οι - σοβαροί πολλές φορές - τραυματισμοί, η κατάρρευση, ακόμα και η μοιραία κατάληξη παικτών στο γήπεδο, από αιτίες που συνδυάζουν οργανικά προβλήματα με την υπερκόπωση, θεωρούνται «παράπλευρες απώλειες» από τους μεγαλομετόχους των ομάδων και τους διοργανωτές, που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα.

Και μπορεί οι ακριβοπληρωμένοι ποδοσφαιριστές να αντιμετωπίζουν αυτό το «ρίσκο» ως μέρος του επαγγέλματος, το αποτύπωμα όμως που αφήνει συνολικά στο άθλημα η εντατικοποίηση των αγωνιστικών υποχρεώσεων, με κίνητρο τα μεγαλύτερα κέρδη, είναι καταστροφικό. Ειδικά για τους νεότερους παίκτες, που διαμορφώνουν ποδοσφαιρική συνείδηση μέσα σε ένα περιβάλλον όπου κυριαρχούν ο ανταγωνισμός και το πρότυπο του παίκτη που για να καταξιωθεί δεν αρκεί μόνο το ταλέντο, αλλά και η «διαθεσιμότητά» του να κάνει οποιαδήποτε θυσία, ακόμα και σε βάρος της υγείας ή και της ζωής του...