Στην πραγματικότητα οι εκτιμήσεις αυτές της Κομισιόν, αποτυπώνουν ότι η εξαθλίωση της εργατικής τάξης, η «ψαλίδα» που μεγαλώνει ανάμεσα στις ανάγκες των εργαζομένων και την ικανοποίησή τους, οφείλεται όχι σε «τυχαία» και «παρωδικά» φαινόμενα, ή σε κάποια μορφή διαχείρισης αλλά στην ίδια την καπιταλιστική ανάπτυξη.

Αυτό γίνεται ακόμα πιο ευδιάκριτο τώρα, που στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του για τη διαχείριση της κρίσης δεν είναι οι οριζόντιες περικοπές στο εισόδημα και η εφαρμογή αυστηρών δημοσιονομικών κανόνων, αλλά η προσωρινή χαλάρωσή τους και μια πιο επεκτατική οικονομική πολιτική, στην οποία συγκλίνουν όλα τα αστικά κόμματα και στη χώρα μας. Το αποτέλεσμα όμως για τον λαό παραμένει ίδιο: Από τη μια, επιταχύνονται αντιλαϊκά μέτρα για την εκταμίευση κονδυλίων από το Ταμείο Ανάκαμψης, που θα δοθούν στο κεφάλαιο, και, από την άλλη, αυξάνονται οι «πράσινοι» φόροι, ο πληθωρισμός γίνεται μια επιπλέον πληγή για το λαϊκό εισόδημα, μαζί με τους μισθούς που καθηλώνονται, και συνολικά την ένταση της εκμετάλλευσης.

Η επεκτατική πολιτική και το «κόψιμο χρήματος» από την ΕΚΤ συμβάλλουν προς αυτήν την κατεύθυνση, αφού ο όγκος των εμπορευμάτων που παράγονται και πωλούνται δεν αυξάνεται αντίστοιχα με τον όγκο του χρήματος. Ενισχύεται με αυτόν τον τρόπο η τάση που υπάρχει έτσι κι αλλιώς στη φάση αυτή του καπιταλιστικού κύκλου, όπου οι τιμές των προϊόντων παίρνουν γενικά την ανηφόρα.

Ετσι, οι αυξήσεις των τιμών οφείλονται στην επεκτατική πολιτική της ΕΕ, στην «πράσινη κοινωνική συμφωνία» και στην «πράσινη Ενέργεια», στην «εξωστρέφεια», στην κυριαρχία των ομίλων στην αγορά, οφείλονται δηλαδή στους κεντρικούς άξονες της καπιταλιστικής ανάπτυξης, που είναι κοινοί τόσο για τη ΝΔ όσο και για τον ΣΥΡΙΖΑ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα.