Με σεμνότητα -ιδιότητα των μεγάλων ανθρώπων- παρουσιάζεται ο Τάσης Αποστολίδης στο μέσα μέρος του εξωφύλλου του βιβλίου του: «Δεκαπέντε ιστορίες και μια βόλτα με ποδήλατο». Τα μόνα βιογραφικά στοιχεία που παραθέτει: «Ο Τάτσης Αποστολίδης γεννήθηκε στα Γιάννενα. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Είναι βιολιστής». Ούτε αναφορά στις σπουδές, τους δασκάλους, στις τιμητικές διακρίσεις και βραβεύσεις του. Ακούμε - γιατί η ακοή κρατάει το σημαντικότερο ρόλο και στις αφηγήσεις του- μια διακριτική φωνή να λέει: «Είμαι απλός άνθρωπος, δε μ' αρέσουν τα λιβανωτά κι οι εκθειασμοί. Γεννήθηκα με την τέχνη μου κι αυτή είναι η δουλιά μου».

Μ' αυτές τις σκέψεις παραδινόμαστε στην ανάγνωση των δεκαπέντε και μιας ιστοριών του. Κι ακούμε τη μουσική του λιτού λόγου και της γραφής του να διαβάζει, τις περισσότερες φορές, φωτογραφίες από τα παιδικά του χρόνια. Μαζί με τις αναμνήσεις και τις ανεξίτηλες μνήμες ορθώνει το οικοδόμημα της ζωής του, κοντά στη λίμνη με τις σκιές και τα νερά της, τα δέντρα, τη φύση, τις παλιές γειτονιές και τους ανθρώπους της.

Αναδύεται αδρή η μορφή της μητέρας, του πατέρα, μια βαθιά αγάπη κι εκτίμηση όλοι μαζί! Κι ο γιατρός πατέρας, ξεχωριστή κι αυτός φυσιογνωμία, ακολούθησε το δρόμο των συνειδητών ανθρώπων. Βαριά χτυπήματα στην πόρτα, έρευνα στο σπίτι, αφαίρεση από την πλούσια βιβλιοθήκη πολλών τόμων, εξορία.

Κάποια μοναξιά και μια αδιόρατη μελαγχολία πλανώνται σ' όλα τα αφηγήματα ως την ενηλικίωση, τα ταξίδια στο εξωτερικό, τις γνωριμίες με κορυφές της μουσικής. Οι φράσεις του ενίοτε μένουν ανολοκλήρωτες, με παύσεις, για ν' ακουστεί ο ρυθμός της καρδιάς παλλόμενος και μυστικός, κρυφός κι ο νους να γεμίσει με ψιλοδουλεμένες τρίλιες, τρυφερές, αισθαντικές. (Εκδόσεις «Κέδρος»).