Προτελευταία μέρα του 2021, με την έξαρση της πανδημίας να μας χτυπά την πόρτα, ανοίγουμε ένα μεγάλο παράθυρο στο «χτες» και προτείνουμε αβίαστα την ιστορία της Αννας Φρανκ, με τις ευχές για ένα καλύτερο 2022, με υγεία και καλό κινηματογράφο.

Σχεδόν 8 δεκαετίες μετά από την πρώτη φορά που η Αννα Φρανκ έγραψε στο διάσημο ημερολόγιό της, η Κίτι, η φανταστική φίλη στην οποία η Αννα απηύθυνε τις αφηγήσεις και τις μύχιες σκέψεις της, ζωντανεύει ξαφνικά μέσα στο Μουσείο της Αννας Φρανκ, όπου φυλάσσεται σήμερα το διασωθέν χειρόγραφο του ημερολογίου...

159.000 σχέδια που δημιουργήθηκαν σε 15 χώρες, με μια πρωτότυπη τεχνική animation, αφηγούνται την ιστορία της Αννας Φρανκ, δοσμένη με έναν τόσο ιδιαίτερο τρόπο, αφήνοντας στην άκρη τη «στεγνή» ιστορική αφήγηση. Η Κίτι, η οποία λειτουργεί ως μια γέφυρα ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, παίρνει ξαφνικά σάρκα και οστά και συνομιλεί τόσο με την Αννα όσο και με σύγχρονους ανθρώπους. Μέσα από αυτές τις συνομιλίες ανακαλύπτει και την τρέχουσα κατάσταση στην Ευρώπη, που έχει «πλημμυρίσει» από πρόσφυγες οι οποίοι έχουν έρθει από εμπόλεμες ζώνες.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Φόλμαν γνωρίζει στην Κίτι ανθρώπους που στέκονται αλληλέγγυοι στους κατατρεγμένους. Θέλει να ενώσει τη ματιά του χτες με αυτή του σήμερα. Να μιλήσει για τον πόλεμο, την προσφυγιά, τον ρατσισμό, τον φασισμό και να δείξει τον δρόμο της αντίστασης και της αλληλεγγύης. Αλλά και να καταδείξει κάτι ακόμα πιο βαθύ: Η τιμή που αξίζει σε τέτοιες ιστορικές προσωπικότητες είναι να ανακαλύπτει ο σημερινός άνθρωπος την ιστορία τους και να αγωνίζεται για να αλλάξουν αυτές οι βάρβαρες συνθήκες.

Ο Ισραηλινός δημιουργός του επίσης αξιόλογου «Βαλς με τον Μπασίρ» παίρνει για άλλη μια φορά τη θέση των αδικημένων. Στέκεται στο πλάι τους, αφιερώνει την τέχνη του σε αυτούς.

Η οκτάχρονη Νέλι μόλις έχασε την αγαπημένη της γιαγιά και βοηθά τους γονείς της να τακτοποιήσουν τα πράγματά της, στο σπίτι που μεγάλωσε η μαμά της, Μαριόν. Το σπίτι βρίσκεται δίπλα στο δάσος, όπου η μαμά της είχε χτίσει ένα δεντρόσπιτο. Ξαφνικά η μητέρα της φεύγει και η Νέλι πηγαίνει στο δάσος, κι εκεί συναντάει ένα κορίτσι στην ηλικία της, την Μαριόν, που χτίζει ένα δεντρόσπιτο...

Η αρχική ιδέα της Σιαμά να καμπυλώσει τον χρόνο, ώστε να συναντηθούν οι παιδικές ηλικίες δύο γενεών, είναι εκπληκτική. Το ζήτημα είναι εάν καταφέρνει να αφηγηθεί αυτήν την ιστορία με εύληπτο τρόπο τόσο για τους ενήλικες όσο και για τα παιδιά, γιατί αξία έχει να την αντιληφθούν και οι δύο κατά τη διάρκεια της ταινίας. Κι αυτό τουλάχιστον για τα παιδιά καθίσταται δύσκολο μέχρι ένα αρκετά προχωρημένο σημείο. Ενώ έχει όλη την καλή πρόθεση να μην το αφήσει να κυλίσει στο μεταφυσικό του πράγματος αλλά να δείξει ότι το μονοπάτι των γενεών συνεχίζεται στον χρόνο, δεν τα καταφέρνει. Βέβαια, θέτει ωραία ερωτήματα σχετικά με τη σχέση γονιού - παιδιού, αλλά έως εκεί. Η φύση κυριαρχεί στα κάδρα της αλλά δεν είναι αρκετή να την βγάλει από τη σεναριακή αμηχανία...