Υπό τη σκιά της πανδημίας σε παγκόσμιο επίπεδο και ειδικά στη διοργανώτρια χώρα Ιαπωνία, και εν μέσω καταστάσεων πρωτοφανών στα χρονικά της διοργάνωσης, οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Τόκιο διεξήχθησαν τελικά το περασμένο καλοκαίρι, με καθυστέρηση ενός χρόνου, και αποτέλεσαν το κορυφαίο αθλητικό γεγονός για το 2021. Τα οικονομικά συμφέροντα άλλωστε δεν «σήκωναν» νέα αναβολή, παρότι η επιδημική κατάσταση δεν είχε αλλάξει, γεγονός που προκάλεσε σφοδρές αντιδράσεις.

Το «παρών» στους Αγώνες έδωσε και η Ελλάδα, με την αποστολή της να πανηγυρίζει ως κορυφαίες επιτυχίες της 4 μετάλλια - 2 χρυσά, 1 ασημένιο και 1 χάλκινο - συν κάποιες καλές επιδόσεις και παρουσίες αθλητών και αθλητριών. Πέρα όμως από τις κατατάξεις, η παρουσία των Ελλήνων αθλητών στο Τόκιο κρίνεται έτσι κι αλλιώς αξιόλογη αν συνυπολογιστούν οι δυσκολίες που κλήθηκαν να ξεπεράσουν στο σύνολό τους, ιδιαίτερα την προηγούμενη χρονιά, 2020. Τόσο οι ίδιοι όσο και οι οικογένειές τους, που τους στήριξαν, κατέβαλαν μεγάλη προσπάθεια προκειμένου να ξεπεραστούν τα χρόνια προβλήματα του ελληνικού αθλητισμού, αλλά και οι επιπρόσθετες δυσκολίες που γεννήθηκαν επί πανδημίας.

Σ' αυτήν την προσπάθεια άλλωστε ήταν ουσιαστικά μόνοι τους. Καμία στήριξη από το κράτος, κανένα σχέδιο για την αντιμετώπιση των προβλημάτων του αθλητισμού, όπως άλλωστε κατήγγειλαν (και) μέσα στο 2021 αθλητές και προπονητές, είτε έκαναν το ταξίδι στο Τόκιο είτε όχι.

Οι καταγγελίες των αθλητών και προπονητών για τις συνθήκες υπό τις οποίες έγινε η Ολυμπιακή προετοιμασία, συνολικά για τα προβλήματα που επικρατούν στον αθλητισμό, μόνο μεμονωμένες περιπτώσεις δεν μπορούν να θεωρηθούν. Στο σύνολό τους αναδεικνύουν τα αποτελέσματα της πολιτικής διαχρονικής απαξίωσης του αθλητισμού, την οποία εφάρμοσαν όλες οι κυβερνήσεις, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, και την οποία συνεχίζει και η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ. Είναι η πολιτική που αφενός περιορίζει τις κρατικές επιχορηγήσεις του αθλητισμού σε κάποια ψίχουλα, που δεν φτάνουν να καλύψουν ούτε τις πάγιες ετήσιες ανάγκες μιας Ομοσπονδίας ή ενός σωματείου, αφετέρου εξωθεί τους αθλητές στη «λύση» της «υιοθέτησης» από χορηγούς και πολυεθνικές, με ό,τι κινδύνους συνεπάγεται αυτό τόσο για τους ίδιους τους αθλητές όσο και για τα σωματεία, με δεδομένους τους υπολογισμούς των χορηγών για κέρδη μέσα από το «τι πουλάει» περισσότερο.

Μια άλλη χαρακτηριστική πλευρά της ίδιας πολιτικής έχει να κάνει με τις αθλητικές εγκαταστάσεις. Αυτήν τη στιγμή υπάρχουν πολύ λίγες οι οποίες βρίσκονται σε θέση να ικανοποιήσουν τις γενικότερες ανάγκες για άθληση, καθώς στις περισσότερες η κατάσταση είναι τραγική, με μια σειρά από ελλείψεις. Η κατάσταση αυτή επίσης έχει αναδειχθεί μέσα από συχνές καταγγελίες αθλητών, προπονητών και Ομοσπονδιών, και στο παρελθόν αλλά και κατά το διάστημα ακριβώς πριν από τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων του φετινού καλοκαιριού. Η μόνη απάντηση όμως από τις κυβερνήσεις όλα αυτά τα χρόνια είναι η «λύση» της παράδοσης των εγκαταστάσεων στα ιδιωτικά συμφέροντα, ή εναλλακτικά η επιβολή χαρατσιού για τη χρήση τους, καθιστώντας ακόμα πιο δύσκολη υπόθεση την πρόσβαση σε αυτές, κατ' επέκταση δε στην άθληση συνολικά, για τις εργατικές - λαϊκές οικογένειες.

Στα παραπάνω διαχρονικά προβλήματα γύρω από τον αθλητισμό στην Ελλάδα, τα τελευταία δύο χρόνια ήρθαν να προστεθούν και αυτά που γεννήθηκαν μέσα στην πανδημία, με την κατάσταση στον χώρο να έχει επιδεινωθεί ραγδαία μέσα σ' αυτό το διάστημα. Ομοσπονδίες, αθλητές και σωματεία «γονάτισαν» από το βάρος των προβλημάτων και των καταστάσεων εκτός ορίων που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν. Πώς «απάντησε» η κυβέρνηση; Με τα ψίχουλα της κρατικής χρηματοδότησης και την ακόμα μικρότερη «έκτακτη επιχορήγηση», κάνοντας μάλιστα λόγο, προκλητικά, για «μέτρα στήριξης του αθλητισμού».

Και ενώ όλα αυτά συνέβησαν και συμβαίνουν εδώ και χρόνια, ενδεικτικά των κυβερνητικών προθέσεων είναι τα αθλητικά νομοσχέδια που κατά καιρούς έρχονται προς ψήφιση στη Βουλή. Και τα οποία κάθε φορά δείχνουν καθαρά ότι ο βασικός άξονας της κυβερνητικής πολιτικής δεν αλλάζει: Είναι η καλύτερη ρύθμιση της αγοράς, ο έλεγχος ενός αθλητισμού - «προϊόντος», και όχι το να δοθούν λύσεις στα προβλήματα του αθλητισμού από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων.

Οι καταγγελίες από τον χρυσό Ολυμπιονίκη στο μήκος, Μίλτο Τεντόγλου, και τον προπονητή του, Γιώργο Πομάσκι, για τις συνθήκες προετοιμασίας των αθλητών λίγους μήνες πριν από την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο, καθώς και του Λευτέρη Πετρούνια για τις συνθήκες προπόνησης στο κλειστό προπονητήριο του Αγίου Κοσμά, αλλά και οι συγκλονιστικές δηλώσεις και τα δάκρυα του αρσιβαρίστα Θοδωρή Ιακωβίδη για τη μάχη επιβίωσης που δίνει, αμέσως μετά την προσπάθειά του στους Αγώνες, αποτελούν ένα μέρος μόνο από όσα συνθέτουν την πραγματική εικόνα του αθλητισμού στη χώρα μας. Αντίστοιχες δηλώσεις και αποκαλύψεις, για τον Γολγοθά των προβλημάτων που καλούνται να ξεπεράσουν, έχουν κάνει και πολλοί άλλοι αθλητές. Η κατάσταση την οποία περιγράφουν οι μαρτυρίες τους δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από τις μεγαλοστομίες των κυβερνώντων, τα συγχαρητήρια και τις φωτογραφίσεις που - για άλλη μια φορά - ακολούθησαν τις αθλητικές επιτυχίες.

Περίπου 100 μέρες πριν από την έναρξη των Αγώνων του Τόκιο, στα μέσα του περασμένου Απρίλη, ο προπονητής του μετέπειτα χρυσού Ολυμπιονίκη Μ. Τεντόγλου, Γ. Πομάσκι, προκάλεσε αίσθηση όταν κατά τη διάρκεια εκδήλωσης της Τομεακής Οργάνωσης Μεσσηνίας του ΚΚΕ στην Καλαμάτα για τον αθλητισμό αποκάλυψε τις συνθήκες υπό τις οποίες πραγματοποιούσαν την προετοιμασία τους στην πόλη κλιμάκιο αθλητών του στίβου ενόψει της συμμετοχής στο Τόκιο. Εξαιτίας της σημαντικής καθυστέρησης στην κρατική χρηματοδότηση, οι αθλητές κλήθηκαν να πληρώνουν μόνοι τους τη διατροφή τους, στα μαγειρεία της περιοχής ή ακόμα και σε σουβλατζίδικα, αλλά και τα τεστ κορονοϊού. Μέχρι και την τελευταία στιγμή, μάλιστα, οι υπεύθυνοι του κλιμακίου περίμεναν τα χρήματα για να πληρωθεί η διαμονή των αθλητών λίγο πριν αναχωρήσουν από την Καλαμάτα!

Ολα αυτά, τόνισε ο Γ. Πομάσκι, αποτελούσαν ένα μόνο δείγμα των συνθηκών κάτω από τις οποίες έγινε η Ολυμπιακή προετοιμασία των αθλητών, τόσο την περίοδο 2019 - 2020, πριν από την αναβολή των Αγώνων, όσο και την αμέσως επόμενη περίοδο, 2020 - 2021. Και ανέδειξε ότι αυτά δεν αποτελούν παρά νέους «κρίκους» στην αλυσίδα των σοβαρών ζητημάτων που διαμορφώνουν μια ζοφερή συνολική πραγματικότητα στον αθλητισμό και τα οποία παραμένουν άλυτα, με αιτία την ανυπαρξία ενός οργανωμένου σχεδίου από την πλευρά του κράτους, με ευθύνη όλων των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων.