Μια «αντισυμβατική» ιστορία αγάπης μεταξύ δύο νέων παιδιών, τοποθετημένη στις ΗΠΑ, στην κοιλάδα San Fernando, το 1973. Η Αλάνα (25) και ο Γκάρι (15) από την πρώτη μέχρι και την τελευταία σκηνή της ταινίας τρέχουν να συναντήσουν ο ένας τον άλλον, προσπαθώντας να συμβιβάσουν το υπαρκτό ηλικιακό κενό που υπάρχει ανάμεσά τους. Ο Γκάρι, ως ένα παιδί - θαύμα, είναι ιδιαίτερα «ώριμος» για την ηλικία του, και η Αλάνα κλέβει λίγο ακόμα χρόνο ξεγνοιασιάς, δίνοντας ο ένας στον άλλον αυτό που του «λείπει».

Ο Αντερσον τους τοποθετεί να βρίσκονται συνεχώς μια ανάσα από την «εκπλήρωση», βάζοντάς τους να συναντιούνται με δημοφιλείς προσωπικότητες της σόου μπιζ και της πολιτικής, που συνθέτουν ένα ιδιότυπο ψηφιδωτό της εποχής, με εξέχουσα σατιρική διάθεση αλλά χωρίς κοινωνική χροιά... Ετσι περνάει η «διακωμώδηση» της πετρελαϊκής κρίσης επί Νίξον, σε προσωπικό επίπεδο, σαν παραμύθι...

Η ταινία, γεμάτη με αναφορές στο κλίμα της εποχής, υποστηρίζεται πολύ καλά τόσο σκηνογραφικά - ενδυματολογικά όσο και φωτογραφικά, αποθεώνοντας τον αμερικανικό τρόπο ζωής, αφού οι κεντρικοί ήρωες επιδιώκουν να «πιάσουν την καλή», επαγγελματικά και προσωπικά, με κάθε τρόπο... Ο Αντερσον, όπως και σε προηγούμενες ταινίες του, βαφτίζει σημαντικές προσωπικότητες ανθρώπους που δεν αφορούν συλλογικά σχεδόν κανέναν. Κάτω απ' αυτό το πρίσμα, η σκηνοθετική ματιά του είναι άψογα εκτελεσμένη, η κάμερα σχεδόν δεν καταλαβαίνεις πώς κινείται τόσο όμορφα αποτυπώνοντας τους ήρωες, το καστ είναι εξαιρετικό αφού τεράστια ονόματα περνούν από την οθόνη (Σον Πεν, Τομ Γουέιτς, Μπράντλεϊ Κούπερ) δίνοντας ρεσιτάλ, και επιπλέον μας συστήνει δύο νέους ηθοποιούς στους πρωταγωνιστικούς ρόλους (Αλάνα Χάιμ, Κούπερ Χόφμαν) που εξυπηρετούν απόλυτα την αρχική ιδέα του σκηνοθέτη... Ενας υπέροχα σκηνοθετημένος, θεότρελος, γεμάτος ένταση αγώνας δρόμου, που δεν είναι τελικά «αγάπης αγώνας άγονος», για να περάσουν απροβλημάτιστα 133 λεπτά...