Καταπέλτης για τον τρόπο που η πλειοψηφία των ιδιωτικών καναλιών, αλλά και η ΕΡΤ μετέδωσαν με αλλεπάλληλα πλάνα μέσα από τα δελτία ειδήσεων τον αιφνίδιο θάνατο του Ι. Κασιμάτη, είναι η επιστολή-σχόλιο-διαμαρτυρία, των παιδιών του, δημοσιογράφων Γιώργου Τσούτσια και Ανθής Κασιμάτη-Τσούτσια. Καταγγέλλουν τον «άγριο τρόπο τηλεμετάδοσης» του θανάτου του πατέρα τους, που άφησε την τελευταία του πνοή στο «βήμα» κατά τη διάρκεια εκδήλωσης του Ελληνοαραβικού Επιμελητηρίου. Η επιστολή-διαμαρτυρία είναι, όπως αναφέρουν, μια «πικρή κατάθεση με πόνο ψυχής για τα όρια της δημοσιογραφίας και το ρόλο των ΜΜΕ».

Ολόκληρη η επιστολή-σχόλιο-διαμαρτυρία που έδωσαν στη δημοσιότητα είναι η ακόλουθη:

«Αλήθεια, οι δημοσιογράφοι, οι τηλερεπόρτερ, οι τηλεπαρουσιαστές, οι τιμητές των πάντων, οι τηλεοπτικοί εισαγγελείς, οι έμποροι της τηλεθέασης, έχουν ποτέ νιώσει οι ίδιοι τον πόνο που προκαλεί η δημόσια, άκριτη διαπόμπευση - «εκτέλεση» που υπηρετούν με πάθος; Εχουν υπάρξει θύματα οι ίδιοι αυτής της άθλιας, άδικης θυσίας των άλλων για τη δική τους επιβίωση στη ζούγκλα της τηλεθέασης;

Πώς θα ένιωθαν αν έβλεπαν, ανυποψίαστοι, συγκλονισμένοι, στην τηλεοπτική τους οθόνη, τον πατέρα τους να σωριάζεται νεκρός live; Η κάμερα να τρέχει, να κυνηγά τη φρικτή λεπτομέρεια; Να κάνει ζουμ στα μάτια που αναδιπλώνονται στην πορεία για το θάνατο. Να τηλεπεριγράφει το σώμα που σωριάζεται. Να βιάζει την πιο ιερή στιγμή της ανθρώπινης ύπαρξης, που είναι ο θάνατος. Να μη χάνει λεπτομέρεια από τον πανικό των γύρω του. Το σώμα σχεδόν άψυχο, να το κινούν "χωρίς σκηνοθέτη" και η φανερή κάμερα να τρέχει πάνω του, στο πρόσωπό του, στη γραβάτα του, στη ζώνη του την ώρα που τη λύνουν.

Λίγο μετά, ξανά η ίδια εικόνα της πτώσης προς το θάνατο. ΞΑΝΑ το ζουμ στα μάτια που δείχνουν την ανάποδη πορεία του δρόμου της ζωής. Λίγο μετά, ξανά Replay και ξανά... αλλά τώρα σε εφιαλτικό SLOW MOTION, αργά και πολλές φορές για να μη χάσει ο τηλεθεατής τίποτε από το θάνατο. Πρώτη είδηση παντού. Αξιολογικά πρώτο θέμα: Ενας θάνατος LIVE! Με όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες σε δημόσιο χώρο, παρουσία εκατοντάδων καλεσμένων, επισήμων, υπουργών, πρεσβευτών και φυσικά εκατομμυρίων τηλεθεατών.

Μα τι να έκαναν τα κανάλια, θα ρωτήσετε, να αγνοούσαν το γεγονός;

Οχι, να μην το αγνοούσαν, να το σέβονταν! Οπως το σεβάστηκαν ελάχιστα δυστυχώς κανάλια.

Η εικόνα ήταν συγκλονιστική. Απλά, πολύ απλά, να έδειχναν σεβασμό στο κορυφαίο, ιερό, μοναδικό γεγονός ενός ανθρώπου που πεθαίνει! Δε μιλάμε για την εικόνα ενός ήδη νεκρού, αλλά για την τραγική εικόνα της στιγμής που επέρχεται ο θάνατος!

Τηλεοπτικά καρέ, που καθώς προβάλλονταν ένα - ένα πολλές φορές σε αργή κίνηση, προκαλούσαν, εκτελούσαν την υπέρτατη αξία, το αναφαίρετο δικαίωμα ενός ανθρώπου να πεθάνει χωρίς να γίνει τηλεοπτικό θέαμα, τηλεοπτικό εμπόρευμα.

Σαρκάζει κανείς αν διαβάσει ένα σημείο του ξεχασμένου αλλά φιλόδοξου υποψήφιου Κώδικα Δεοντολογίας του Εθνικού Συμβούλιου Ραδιοτηλεόρασης του Μαρτίου του 2000...

"Αποφεύγεται κάθε παρουσίαση ατόμων σε στιγμές πένθους, πόνου, οδύνης και απόγνωσης. Οταν η παρουσίαση αυτή επιβάλλεται για λόγους δημοσίου συμφέροντος, που υπερβαίνει στη συγκεκριμένη περίπτωση το συμφέρον σεβασμού της ιδιωτικής ζωής, πρέπει να γίνεται με συμπάθεια, διακριτικότητα και να περιορίζεται στο ελάχιστο δυνατό".

Και φανταστείτε τώρα να προέβλεπε ο κώδικας και οδηγίες για τον LIVE θάνατο..!

Ο Αγαπημένος μας πατέρας, Ελληνας από την Αίγυπτο, άρα διπλά Ελληνας, κορυφαία προσωπικότητα με διεθνή ακτινοβολία και επιτυχία, ένας ευπατρίδης, άρχοντας του καιρού του και των καιρών μας, του άρεσε να λέει το αραβικό «ε λα φατ ματ». Δηλαδή "ότι πέρασε, πέθανε".

Αυτή η επιστολή έχει στόχο την αμυδρά ελπίδα μήπως η τηλεοπτική άγρια τυμβωρυχία της 13ης του Φεβρουαρίου δεν περάσει, ξεχαστεί, δεν "πεθάνει" προς όφελος της επανατοποθέτησης των ορίων της δημοσιογραφίας, του πραγματικού ρόλου των ΜΜΕ και του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Το ότι οι συντάκτες αυτής της επιστολής είναι οι ίδιοι δημοσιογράφοι, έκανε να βιώσουν αυτό το γεγονός πέραν του άφατου πόνου και με συναισθήματα ευθύνης. Ας αναλάβουν και οι άλλοι το δικό τους μερίδιο ευθύνης».