Από εκεί προκύπτει και όλη η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να θέσει στο επίκεντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης το ποσοστό συμμετοχής του κράτους στο μετοχολόγιο της ΔΕΗ, λες και όλα τα προηγούμενα χρόνια η κρατική ΔΕΗ δεν λειτουργούσε με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, δεν προχώρησε σε τεράστιες ανατιμήσεις τιμολογίων, αποκοπές παροχής σε φτωχά λαϊκά νοικοκυριά, άγριο κυνήγι και απειλές στους οφειλέτες, πώληση των οφειλών σε κερδοσκοπικά funds. Είναι αστείο και εξοργιστικό ταυτόχρονα να ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ ότι επί των ημερών του η ΔΕΗ λειτουργούσε με «κοινωνικό πρόσωπο», όταν η ενεργειακή φτώχεια έπληττε εκατοντάδες χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά και οι διακοπές ηλεκτροδότησης γίνονταν η μία μετά την άλλη.

Αλήθεια, πώς είναι δυνατόν να ξεχαστεί ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτή που υλοποιώντας τη στρατηγική της ΕΕ για την «απελευθέρωση» της αγοράς Ενέργειας απέσπασε τον ΑΔΜΗΕ από τη ΔΕΗ και υλοποίησε την ιδιωτικοποίησή του, παραχώρησε το 34% των μετοχών της ΔΕΗ στο Υπερταμείο, αποδέχτηκε την τεχνητή και διά της βίας μείωση του ποσοστού της ΔΕΗ κάτω από το 50% της εγχώριας αγοράς;

Γενικότερα, η συνεισφορά του ΣΥΡΙΖΑ στην «απελευθέρωση» υπήρξε κάτι περισσότερο από κρίσιμη, αφού ήταν αυτός προώθησε και ψήφισε τον νόμο 4425/2016 που προσάρμοσε την εγχώρια αγορά ηλεκτρισμού στις απαιτήσεις του «μοντέλου στόχου» της ΕΕ (target model), δηλαδή του ενιαίου μοντέλου χονδρεμπορικής αγοράς που εφαρμόζεται στις χώρες της ΕΕ. Επί της ουσίας επρόκειτο για την ίδρυση και λειτουργία του Χρηματιστηρίου Ενέργειας, με το οποίο προωθήθηκε η περαιτέρω εμπορευματοποίηση του αγαθού της ηλεκτρικής ενέργειας, σύμφωνα με τις επιταγές της ΕΕ, όπως περιγράφονται στην Οδηγία 2009/72/ΕΚ. Εκεί δηλαδή που σήμερα οι μεγάλοι όμιλοι, προμηθευτές ηλεκτρισμού ή σκέτοι έμποροι «τζογάρουν» καθημερινά και αποκομίζουν αμύθητα κέρδη στις πλάτες των εργαζομένων οι οποίοι αδυνατούν να θερμάνουν επαρκώς το σπίτι τους ή αδυνατούν να πληρώσουν τους λογαριασμούς ρεύματος.

Ακόμη περισσότερο καταντάει κυριολεκτικά γελοίο να προσπαθεί ο ΣΥΡΙΖΑ να βγάλει την ουρά του απέξω, από τη φοβερή κατάσταση που έχει διαμορφωθεί σήμερα στην εγχώρια αγορά Ενέργειας, όταν και ο ίδιος «έπαιξε ρέστα» για τη στρατηγική της «πράσινης μετάβασης», ώστε να βρουν κερδοφόρες διεξόδους τα συσσωρευμένα κεφάλαια. Στο όνομα της οποίας, ανάμεσα σε όλα τα άλλα, ενισχύθηκε κατακόρυφα το μερίδιο του εισαγόμενου φυσικού αερίου ως καύσιμου ηλεκτροπαραγωγής, όταν και ο ίδιος «έβγαλε στο σφυρί» της απολιγνιτοποίησης τις μονάδες της Δ. Μακεδονίας και της Μεγαλόπολης αυξάνοντας κατακόρυφα την ενεργειακή εξάρτηση της χώρας, χαράτσωσε άγρια τον λαό για να πριμοδοτήσει τις πανάκριβες - αλλά κερδοφόρες για τους ομίλους - Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας.

Αποτελούν εμπαιγμό και τα όσα υποστηρίζει ο Αλ. Τσίπρας ότι με νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ «η ΔΕΗ θα ανακτήσει το Δ στην λειτουργία της» ή ότι εάν ήταν σήμερα κυβέρνηση «θα υπήρχε εντολή να ''παγώσουν'' τα τιμολόγια».

Γιατί πολύ απλά στο έδαφος της «απελευθερωμένης» αγοράς ηλεκτρισμού, του «Πράσινου New Deal» που έχουν για «ευαγγέλιο», του Χρηματιστηρίου Ενέργειας και βέβαια της ιδιωτικοοικονομικής λειτουργίας της επιχείρησης, ακόμη και αν δεν είχε μειωθεί το μετοχικό ποσοστό του Δημοσίου στη ΔΕΗ, η επιχείρηση δεν θα ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει όλους τους παράγοντες που εκτινάσσουν το κόστος του ρεύματος.

Και φυσικά το «πάγωμα» τιμών δεν λέει απολύτως τίποτα, αφού με όρους αγοράς θα συνέχιζε να λειτουργεί η ΔΕΗ κι επομένως ακόμη κι αν απορροφούσε τις αυξήσεις από το εισαγόμενο φυσικό αέριο και από το «εμπόριο ρύπων» για κάποιο χρονικό διάστημα, αργότερα είτε θα αναγκαζόταν να αυξήσει τα τιμολόγια είτε θα επιδοτούνταν από τον κρατικό προϋπολογισμό για να καλύψει τα ελλείμματα, δηλαδή πάλι τα λαϊκά στρώματα θα πλήρωναν το μάρμαρο. Αν πάλι δεν γινόταν τίποτα από τα δύο η επιχείρηση θα πτώχευε και ξανά θα πωλούνταν κοψοχρονιά, όπως τόσες και τόσες άλλες πρώην κρατικές επιχειρήσεις...

Με λίγα λόγια, καταντάει φαιδρότητα να καβγαδίζει ο ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ σήμερα για τις εξελίξεις στον τομέα του ηλεκτρισμού και της Ενέργειας γενικότερα, όταν και οι δύο είναι συνυπεύθυνοι ως υπέρμαχοι της «απελευθέρωσης» των αγορών και της «πράσινης ανάπτυξης» που διαμορφώνει το ενεργειακό μείγμα με κριτήριο τα κέρδη των μονοπωλίων και όχι βέβαια τις ανάγκες του λαού για φτηνή Ενέργεια, για καλή ποιότητα ζωής και καθαρό περιβάλλον.