Αγαπητοί συνάδελφοι και συναδέλφισσες, εκπρόσωποι σωματείων, Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων, συλλόγων και λαϊκών φορέων, απλοί εργαζόμενοι από όλη τη χώρα, δημοσιογράφοι, πολιτικά κόμματα, δήμοι και περιφέρεια,

Τα Σωματεία της ΛΑΡΚΟ, οι εργαζόμενοι, οι γυναίκες, οι γονείς και τα παιδιά μας, οι κάτοικοι και οι επαγγελματίες της περιοχής μας, με συγκίνηση και από καρδιάς, σας καλωσορίζουμε και σας ευχαριστούμε για την τιμή και την ανταπόκριση στο κάλεσμά μας.

Εχουν περάσει 2 χρόνια, 2 μήνες και 7 μέρες από τη σύσκεψη που πραγματοποιήσαμε σε αυτόν εδώ τον χώρο και αποφασίσαμε να δώσουμε τα χέρια, να δημιουργήσουμε μέτωπο υπεράσπισης της συνέχισης της ενιαίας λειτουργίας της ΛΑΡΚΟ, των θέσεων εργασίας και των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Η αντοχή που έχουμε δείξει οι εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ μέσα σε αυτά τα 2 χρόνια είναι αποτέλεσμα της αλληλεγγύης. Η μεγάλη συμμετοχή σήμερα, που έχει μετατρέψει αυτήν τη σύσκεψη σε ένα παλλαϊκό συλλαλητήριο, αποδεικνύει ότι ο «σπόρος» ενότητας που ρίξαμε έχει «καρποφορήσει». Ο στόχος να παραμείνουμε «ενωμένοι σαν το μελίσσι» μέχρι το τέλος έχει επιτευχτεί.

Αμυνθήκαμε σαν το μελίσσι και τώρα είναι η ώρα να επιτεθούμε, έτσι ώστε να εξασφαλιστεί η εργασία μας και να μπορούμε να εργαστούμε ξανά σαν το μελίσσι.

Τώρα πρέπει να κάνουμε άλλο ένα αισιόδοξο βήμα μπρος. Πρέπει να είναι επιτυχής η επίθεση, όπως η άμυνα. Η κυψέλη των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ πρέπει να συντονιστεί, να ενωθεί ακόμη πιο αποφασιστικά με άλλες κυψέλες, όπως των εργαζομένων στα «Πετρέλαια Καβάλας», στα «Λιπάσματα», στην COSCO, στην «Βαρβαρέσος» και όποια άλλη κυψέλη αντίστασης και αποφασιστικότητας αυτήν τη χρονική περίοδο δίνει τη μάχη για να έχει δουλειά, διεκδικεί να γευτεί λίγο από το μέλι που παράγει.

Σε αυτήν την κατεύθυνση, οι Ομοσπονδίες μας, τα Εργατικά Κέντρα πρέπει να είναι αρωγοί συντονισμού και αποφασιστικότητας. Δεν χωρούν αυτήν την ώρα οι επιμέρους διαφορές στο ζωντανό συνδικαλιστικό κίνημα.

Στη ΛΑΡΚΟ δεν θα είχαμε αντέξει αν δεν είχαμε παραμερίσει τις διαφορές, αν δεν είχαμε προτάξει την ταξική ενότητα. Ο,τι και να πιστεύουμε, όπως και να τοποθετούμαστε ο καθένας πολιτικά και συνδικαλιστικά, μας ενώνουν η εργασία, το μεροκάματο, το αίμα, οι επαγγελματικές ασθένειες των συναδέλφων μας.

Δεν θα κουράσουμε για τη ΛΑΡΚΟ αναπαράγοντας τις ευθύνες όλων όσοι κυβέρνησαν διαχρονικά. Αλλωστε, όλοι το παραδέχονται ότι έχουν ευθύνες. Ο τσακωμός μεταξύ τους είναι στα επιμέρους και επικεντρώνεται στη διαχείριση που έκαναν οι διοικήσεις της ΛΑΡΚΟ.

Η αλήθεια είναι όμως ότι υπήρξαν διοικήσεις, με όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν, που προσπάθησαν να βγάλουν τη ΛΑΡΚΟ από αυτό το τέλμα, αλλά οι πολιτικοί φραγμοί που έμπαιναν, κυρίως ως προς το ζήτημα των «κρατικών ενισχύσεων», το κόστος Ενέργειας και τον περιορισμό να μην αναπτυχθεί η ΛΑΡΚΟ στην παραπέρα καθετοποίηση της παραγωγής με μονάδα ανοξείδωτου χάλυβα, δεν άφηναν περιθώρια.

Δεν λέμε ότι οι διοικήσεις γενικά δεν ήταν εκτελεστικά όργανα αυτών που τις διόρισαν. Είναι. Λέμε ότι υπήρξαν άνθρωποι που ήθελαν, προσπάθησαν, αλλά δεν μπορούσαν γιατί υπήρξαν πολιτικοί φραγμοί που έχουν μπει για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.

Από αυτήν την άποψη δεν έχει αξία σήμερα να σπαταλήσουμε τον χρόνο μας για να αναπαραγάγουμε για το πρόστιμο των κρατικών ενισχύσεων, το χρέος στη ΔΕΗ, την πλήρη απαξίωση και το γκρέμισμα της ΛΑΡΚΟ μέσα σε αυτά τα δύο έτη που οι τιμές του νικελίου είναι στα ύψη.

Ολα αυτά, με τεκμηριωμένες εκατοντάδες παρεμβάσεις, γραπτές και προφορικές, τα έχουμε αποκαλύψει και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε.

Αλλωστε, μια ματιά, ακόμη και έξω από τα συρματοπλέγματα, είναι χιλιάδες λέξεις. Αυτήν τη στιγμή δεν κάνουμε απεργία και το εργοστάσιο είναι σε ισχύ ασφαλείας και αν δεν φέρουν άζωτο θα το σβήσουν. Είναι στα πρόθυρα να σβήσει από το οτιδήποτε, από την έλλειψη μιας βίδας, μέχρι το γενικό, να το πω έτσι, κλατάρισμα.

Αγωνιζόμαστε και συνεχίζουμε να το κρατάμε σε λειτουργία με την εργασία μας, βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή μας, γιατί θέλουμε τη ΛΑΡΚΟ ανοιχτή, γιατί η ΛΑΡΚΟ είναι η ζωή και το σπίτι μας.

Μας έχουν πει ότι θα το κλείσουν, θα μας απολύσουν όλους, θα μας ξεσπιτώσουν και εμείς δεν έχουμε επιλέξει την παράδοση και τη φυγή. Με τον χιονιά κάτσαμε 24 έως και 48 ώρες μέσα για να μη σβήσει. Καθημερινά, μέρα - νύχτα, οι τεχνίτες τις τελευταίες μέρες, με υλικά και εξοπλισμό ανύπαρκτα, επισκεύαζαν τη μονάδα παραγωγής οξυγόνου.

Από πού θα μας βγάλουν έξω; Βουτούν τη γλώσσα στο μυαλό τους πριν μιλήσουν;

Η κυβέρνηση για να ανεβάσει το αντίτιμο της ΛΑΡΚΟ, για να διασφαλίσει το δημόσιο συμφέρον, τη λειτουργία και τις θέσεις εργασίας, όπως έλεγε, μέσα σε αυτά τα δύο έτη έδωσε:

- 52 εκατομμύρια ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισμό.

- 15 εκατομμύρια ευρώ από το ξεπούλημα προϊόντων που προϋπήρχαν στη ΛΑΡΚΟ.

- 170 εκατομμύρια ευρώ έχουν εισπραχτεί από την πώληση της συρρικνωμένης παραγωγής στις πιο επικίνδυνες συνθήκες εργασίας που έχουμε ζήσει ποτέ στη ΛΑΡΚΟ και έχουν το θράσος να μας κουνούν το δάχτυλο και να μας λένε ότι οι εργαζόμενοι έχουμε μισθό επειδή η κυβέρνηση φρόντισε να την χρηματοδοτήσει.

- 30 εκατομμύρια ευρώ από τις περικοπές μισθών, κατάργηση Δώρων εορτών, επιδόματος αδείας, κατάργηση αποζημιώσεων και ασφαλιστηρίου ζωής.

- 40 εκατομμύρια ευρώ από την περιστολή επισκευών και την εγκατάλειψη όσων εγκαταστάσεων χάλασαν.

Αυτήν τη στιγμή είναι δεσμευμένα 40 εκατομμύρια ευρώ που ανήκουν στη ΛΑΡΚΟ από την επιστροφή ρύπων και είναι έτοιμοι να τα αποδεσμεύσουν και να τα σπαταλήσουν και αυτά, στα έξοδα που έχει η μπουλντόζα της απαξίωσης.

Οι τιμές του νικελίου έχουν σπάσει ρεκόρ 15ετίας, η παραγωγή όμως έχει συρρικνωθεί στο 20% των δυνατοτήτων, έχουν χαθεί έσοδα στο ύψος των 600 εκατομμυρίων ευρώ.

Το αποτέλεσμα είναι το εργοστάσιο και τα μεταλλεία να έχουν γκρεμιστεί στο βαθμό, όπως είπα παραπάνω, να κινδυνεύει να σταματήσει η λειτουργία από την έλλειψη μιας βίδας.

Ακούγοντας την κυβέρνηση και βλέποντας συγκεκριμένα μέσα μαζικής ενημέρωσης να σηκώνουν την προπαγάνδα της, έχει αξία να υπενθυμίσουμε το τι είναι ρεαλιστικό.

Η χώρα μας έχει στο υπέδαφος το 90% των συνολικών κοιτασμάτων νικελίου και κοβαλτίου σε όλη την Ευρωπαϊκή Ενωση. Από την ίδρυση της ΛΑΡΚΟ μέχρι σήμερα, έχουν παραχθεί 800.000 τόνοι νικελίου και οι έρευνες καταγράφουν άλλα 2 εκατομμύρια τόνους απόθεμα.

Ποιος είναι αυτός που μπορεί να πει ότι δεν είναι ρεαλιστικό να συνεχίσει η αξιοποίηση των μεταλλευμάτων;

Η ΛΑΡΚΟ έχει 60 χρόνια τεχνογνωσία στην αξιοποίηση αυτών των μεταλλευμάτων με τη μέθοδο της πυρομεταλλουργίας και στην παραγωγή σιδηρονικελίου, που είναι η πρώτη ύλη, μαζί με το χρώμιο που υπάρχει στη χώρα μας, για την παραγωγή ανοξείδωτου χάλυβα, προϊόν τεράστιας υπεραξίας. Η ΛΑΡΚΟ αν περπατήσει σε αυτήν την παραγωγή θα είναι τουλάχιστον κατά 30% πιο ανταγωνιστική από τις άλλες επιχειρήσεις παραγωγής ανοξείδωτου χάλυβα στην Ευρώπη γιατί θα παράγει σε γραμμή παραγωγής, κερδίζοντας τα έξοδα Ενέργειας και μεταφοράς.

Ποιος είναι αυτός που μπορεί να πει ότι δεν είναι ρεαλιστικό και δεν υπάρχει προοπτική στη ΛΑΡΚΟ;

Ενας τέτοιος σχεδιασμός είναι αρωγός στην ελάττωση του φαινομένου του θερμοκηπίου, αξιοποιώντας παράλληλα τα ζεστά ύδατα σε τηλεθέρμανση αλλά και τη μέθοδο της υδρομεταλλουργίας.

Για να γίνει κατανοητό το τι ανάπτυξη μπορούμε να έχουμε, για το άνοιγμα εκατοντάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας με μισθούς και δικαιώματα, ας πάρει υπόψη ο καθένας ότι η ΛΑΡΚΟ μπορεί να παράξει πρώτη ύλη για την κατασκευή μπαταριών, ανοξείδωτων καζανιών που χρειάζονται για την αποθήκευση υγρών και στερεών τροφίμων, οικιακών καθημερινών συσκευών, εργαλείων και ανταλλακτικών στη βιομηχανία και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.

Ο ρεαλισμός δεν κρίνεται στις πολιτικές κατευθύνσεις και αποφάσεις, κρίνεται στις δυνατότητες.

Σίγουρα δεν είναι ρεαλιστικό αυτό που μας λέει η κυβέρνηση, το ότι αν δεν βρεθεί επενδυτής η ΛΑΡΚΟ θα κλείσει. Στην υπερχρέωση και το λουκέτο την οδήγησε ο Μποδοσάκης τη δεκαετία του '80 και οι κυβερνήσεις ξανά μανά τα ίδια για να μπορούν να μας λένε ότι πρέπει να την δώσουν σε νέο Μποδοσάκη.

Οι προτάσεις των εργαζομένων είναι ανεξάντλητες, η ΛΑΡΚΟ να παραμείνει στο Δημόσιο για να αναπτυχθεί προς όφελος των εργαζομένων, των τοπικών κοινωνιών και της οικονομίας όλης της χώρας.

Αν κάποιος πρέπει να διασφαλίσει τη συνέχιση της λειτουργίας της, τις θέσεις εργασίας και την ανάπτυξη, αυτός είναι η κυβέρνηση.

Οι περιοχές γύρω από τη ΛΑΡΚΟ, σε 6 νομούς, εδώ και έξι δεκαετίες, έχουν μετατραπεί σε βιομηχανικές και η δραστηριότητα οποιουδήποτε επαγγέλματος είναι βασισμένη στη λειτουργία της ΛΑΡΚΟ. Η διαχρονική απαξίωση σε όλα τα επίπεδα έχει μειώσει τον πληθυσμό και την ποιότητα διαβίωσης, το κλείσιμο της ΛΑΡΚΟ είναι βόμβα ξεριζωμού.

Από μικρά παιδιά είτε εγκαταλείψαμε τα γράμματα και γίναμε εργάτες, είτε επιστήμονες στις ειδικότητες της ΛΑΡΚΟ.

Δεν ξέρουμε κάτι άλλο να κάνουμε Το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε καλά είναι το χώμα ατσάλι και από αυτό ζούμε και αυτό υπερασπιζόμαστε και γι' αυτό έχουν μπει μπροστά οι γυναίκες, τα παιδιά, οι γονείς μας, όλη η κοινωνία.

Το ίδιο υπερασπίζονται και οι συνάδελφοι στα «Πετρέλαια Καβάλας», στην «Βαρβαρέσος», στην COSCO και σε άλλους χώρους, τη δουλειά τους. Εμείς δεν έχουμε πού να πάμε και από αυτήν την άποψη τους λέμε «πάρτε τα πίσω, μην προχωράτε άλλο». Θα σταματήσουν ή θα συνεχίσουν; Επιδιώκουμε το πρώτο, είμαστε έτοιμοι να δώσουμε τη μάχη με όλα τα μέσα εάν επιλέξουν το δεύτερο.

Ας έρθουν να μας βγάλουν έξω από τα σπίτια μας, τους περιμένουμε.

Δίνουμε τα χέρια, ενώνουμε τη φωνή μας και προτείνουμε στις 26 του μήνα να είμαστε όλοι κάτω στο Σύνταγμα.

Καλούμε τα κόμματα που είναι παρόντα, από σήμερα κιόλας, αν έχουν τη δυνατότητα, να δεσμευτούν για συνάντηση αντιπροσωπειών των σωματείων και των Ομοσπονδιών εκείνη τη μέρα με όλους τους πολιτικούς αρχηγούς, προκαλώντας να είναι παρόντες ο πρωθυπουργός και οι αρμόδιοι υπουργοί.

Ζητάμε να παράγουμε, ζητάμε να προστατεύσει η πολιτεία το δικαίωμα να συζητάμε στις Γενικές Συνελεύσεις, να διεκδικούμε καλύτερους όρους εργασίας και διαβίωσης, ζητάμε να πάρει νομοθετικά μέτρα η πολιτεία στην αντίθετη κατεύθυνση από τους νόμους που υπάρχουν σήμερα και πατούν οι μεγαλοεργοδότες και μας απολύουν, όπως τον συνάδελφο Γιάννη Τζανετή, πρόεδρο του Σωματείου Εργαζομένων στα μεταλλεία χρυσού στη Χαλκιδική και εκατοντάδες άλλα παραδείγματα.

Δεν θα το βάλουμε κάτω, σήμερα είναι αφετηρία ενοποίησης των δίκαιων και τίμιων αιτημάτων όλων των εργαζομένων. Μπροστά και πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτόν τον αγώνα θα έχουν τα σωματεία μας, που από τα κάτω έχουν πάρει την υπόθεση στα χέρια τους.

Ευχαριστώντας για ακόμη μια φορά από καρδιάς για τη σημερινή παρουσία σας, δεσμευόμαστε για τη συνέχιση του αγώνα.

«Ενας για όλους και όλοι για έναν!»

Σημειώστε όλοι σας ότι σήμερα, 13 Φλεβάρη 2022, οι εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ δηλώνουν ότι θα βγουν νικητές.

Το χρωστάμε στη ζωή μας, στα μάρμαρα των νεκροταφείων μας, στα παιδιά μας. Δεν θα το βάλουμε κάτω.