Η Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας - Μουσείο Γ.Ι. Κατσίγρα και ο Σύλλογος «Φίλοι Δημοτικής Πινακοθήκης Λάρισας - Μουσείο Γ.Ι. Κατσίγρα», στο πλαίσιο των 30 χρόνων από τον θάνατο του Θεσσαλού ζωγράφου Δημήτρη Κατσικογιάννη, συνδιοργανώνουν εκδήλωση με τίτλο «Ο αγωνιστής καλλιτέχνης Δημήτρης Κατσικογιάννης», η οποία θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 2 Απρίλη στο Αμφιθέατρο της Δημοτικής Πινακοθήκης Λάρισας - Μουσείου Γ.Ι. Κατσίγρα, στις 6.30 το απόγευμα.

Στην εκδήλωση θα μιλήσουν η Σεβαστή Λίτση, ο Νίκος Σκεντέρης, πανεπιστημιακός, η Αννα Σπανοπούλου, φιλόλογος και ιστορικός Τέχνης, η Συραγώ Τσιάρα, ιστορικός Τέχνης και αναπ. διευθύντρια Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης - Πειραματικού Κέντρου Τεχνών MOMus. Την εκδήλωση θα συντονίσει ο Θεοφάνης Τακούδης. Xαιρετισμό θα απευθύνει η Αννυ Ψάρρα.

Μετά το τέλος της εκδήλωσης θα πραγματοποιηθεί ξενάγηση από την Συραγώ Τσιάρα στην ενότητα «Αγωνιστικότητα» της μόνιμης συλλογής Γ.Ι. Κατσίγρα που φιλοξενεί έργα του Δημήτρη Κατσικογιάννη, τα οποία φιλοτέχνησε την περίοδο της φυλάκισής του.

Ο Δημήτρης Κατσικογιάννης γεννήθηκε στις 21 Ιούνη του 1915 στην Καρυά Ολύμπου. Σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών και το 1939 πήρε υποτροφία για το Παρίσι.

Στην περίοδο της Κατοχής ξαναγυρνά στο χωριό του και οργανώνεται στο ΚΚΕ και το ΕΑΜ. «Ηδη, όταν φτάσαμε εμείς το '41, ήταν οι πρώτοι αντάρτες στο βουνό και η Κομματική Οργάνωση μου είπε: Θέλεις να δεις αντάρτη; Και είπα βέβαια... Ηταν αυτοί οι πρώτοι που βγήκανε... Εμείς μέναμε μέσα στο χωριό και αναλάβαμε το Τμήμα της Διαφώτισης και αρχίσαμε να κάνουμε προκηρύξεις στα γερμανικά και τα γαλλικά. Τα τμήματα τα οποία είχαν τη δυνατότητα να κατεβαίνουν κάτω στην Ελασσόνα, την Τσαριτσάνη και τα ρίχναν ανάμεσα στις γραμμές των Ιταλών και των Γερμανών. Στην περιοχή που ήταν ελεύθερη δεν υπήρχε κανένας ανοργάνωτος. Υπήρχε μια τέτοια ζέση μέσα στο λαό και τέτοια κινητικότητα που ήταν κάτι το καταπληκτικό...».

Γενικότερα, αυτά τα χρόνια δίνουν τεράστια ώθηση στην καλλιτεχνική παραγωγή και ο Δ. Κατσικογιάννης δεν θα μπορούσε να μείνει έξω απ' αυτό: «Ζώντας αυτή την ατμόσφαιρα του λαού, αυτή την επαναστατικότητα, που ήταν πρωτόγνωρη για μένα, την ολοκληρωτική προσφορά του, σαν καλλιτέχνης ένιωθα ότι δεν μπορούσα να κάνω μια προτομή... Ενιωθα την ανάγκη να βλέπω τη μάζα. Τη φύλαγα μέσα μου και περίμενα τη στιγμή. Μετά την απελευθέρωση, έλεγα ένα χώρο θέλω, τίποτα άλλο... Βρήκα ένα χώρο και έπεσα με τα μούτρα. Μέσα σε δύο χρόνια έκανα 100 αγάλματα, 4 μεγάλες συνθέσεις, 500 συνθέσεις. Γκρέμισα νοερώς όλα τα αγάλματα απ' όλες τις πλατείες των Αθηνών κι έστησα την ΕΑΜική αντίσταση παντού. Νοερώς όπου υπήρχε χώρος, έστησα αγάλματα και ήταν μέσα κι όλη η σφαγή κι όλοι οι διωγμοί και όλη η έξαρση του λαού».

Στα χρόνια της μεγάλης ταξικής αναμέτρησης εντάσσεται στις γραμμές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Το 1952 ύστερα από φυλάκιση δύο χρόνων καταδικάστηκε ισόβια για τη δράση του. Φυλακίζεται στην Κέρκυρα, στα Τρίκαλα, στη Λάρισα, στην Αλικαρνασσό και ξανά στην Κέρκυρα. Αλλά και εκείνα τα δύσκολα χρόνια δεν σταματά να ζωγραφίζει. Τα χρώματα για τη ζωγραφική του τα έφτιαχνε μόνος του, αγοράζοντας μόνο, και αυτό κρυφά, λινέλαιο και μπογιές. Πολλά έργα του κατάσχονται και άλλα καίγονται από τους δεσμοφύλακές του.

Αποφυλακίστηκε το 1961 με κατεστραμμένη υγεία. Το 1964 παντρεύτηκε την Λέγκω, της οποίας η συμβολή στην καλλιτεχνική δημιουργία του καλλιτέχνη υπήρξε τεράστια. Μέχρι το τέλος της ζωής του δεν σταμάτησε να δημιουργεί έργα εμπνευσμένα από μεγάλες ιστορικές στιγμές και τους αγώνες των λαών για το δίκιο και την ειρήνη.