Copyright 2022The Associated P

Ανάμεσα στα πολλά που ειπώθηκαν για τις γαλλικές εκλογές είναι το πώς το αποτέλεσμα αποτυπώνει μια βαθιά διαίρεση της γαλλικής κοινωνίας, την οποία, όπως λένε, καλείται να «αποκαταστήσει» η νέα προεδρία του Μακρόν, παίρνοντας υποτίθεται και τα σχετικά διδάγματα από την πρώτη θητεία.

Τη σχετική συζήτηση τροφοδοτούν και μια σειρά από στοιχεία από τους δύο γύρους της εκλογικής αναμέτρησης, όπως π.χ. ότι τα 2/3 των ψηφοφόρων της εργατικής τάξης υποστήριξαν την Λεπέν, ενώ παρόμοια ποσοστά στελεχών επιχειρήσεων και συνταξιούχων υποστήριξαν τον Μακρόν, ο οποίος κέρδισε περίπου το 59% των ψήφων από τους νέους 18 - 24 ετών, με την ψήφο να είναι σχεδόν μοιρασμένη στις άλλες ηλικιακές κατηγορίες, την επικράτηση Λεπέν σε 30 νομούς της χώρας σε σύνολο 101, στη μεσογειακή ακτογραμμή και στον βορρά, με τον Μακρόν πρώτο σε μεγάλα αστικά κέντρα (Παρίσι, Μασσαλία, Λιόν κ.ά.).

Η συζήτηση αυτή θυμίζει πολύ και την αντίστοιχη που γινόταν περίπου ενάμιση χρόνο πριν, με αφορμή τις εκλογές τότε στις ΗΠΑ, για τον «βαθύ διχασμό» της αμερικανικής κοινωνίας, τον «τραμπισμό» και την υποτιθέμενη απάντηση Μπάιντεν.

Καθόλου τυχαία, αφού - με τις όποιες αναλογίες - η «πηγή» αυτού του «διχασμού», που αποτυπώνουν και τα εκλογικά αποτελέσματα, είναι ακριβώς η ίδια: Οι σφοδρές αντιπαραθέσεις στο ίδιο το εσωτερικό της αστικής τάξης για το ποιος «δρόμος» και με ποιες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες μπορεί να διασφαλίσει αποτελεσματικότερα τα γενικά αλλά και ειδικότερα συμφέροντα των διαφόρων μερίδων των κεφαλαίου, σε συνθήκες όπου οι ιμπεριαλιστικές αντιπαραθέσεις και οι «κλονισμοί» έχουν περάσει ήδη στην επόμενη, ακόμα πιο επικίνδυνη φάση τους.

Αντιπαραθέσεις που προφανώς οξύνονται παραπέρα σε συνθήκες ιμπεριαλιστικού πολέμου «σε ευρωπαϊκό έδαφος», με τις πιθανότητες γενίκευσής του παραπάνω από ορατές, και με τη γαλλική αστική τάξη, τη «δεύτερη τη τάξει», στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής ένωσης της ΕΕ, να καλείται να πάρει τις δικές της αποφάσεις στα επιτακτικά «διλήμματα» που θέτει η «μεγάλη σύγκρουση» ΗΠΑ - Κίνας για την πρωτοκαθεδρία στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Αυτές είναι λοιπόν οι «βαθιές διαιρέσεις» και διχασμοί που αντανακλούν και στο πολιτικό σύστημα της Γαλλίας και στα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα, όπως άλλωστε μπορεί κανείς να διαβάσει πίσω από τις γραμμές στις επινίκιες δηλώσεις Μακρόν, στις οποίες έλεγε πως «πρέπει να δείξουμε ότι είμαστε ισχυροί και ότι δεν θα αφήσουμε κανέναν στο πέρασμά μας (...) Τα επόμενα χρόνια δεν θα είναι ήσυχα χρόνια, αλλά ιστορικά χρόνια, και όλοι μαζί θα αλλάξουμε την Ιστορία για τις επόμενες γενιές μας», προσθέτοντας πως με βάση και τα συμπεράσματα από τις εξελίξεις στην Ουκρανία «θα πρέπει να είμαστε απαιτητικοί και φιλόδοξοι (...) Η Γαλλία πρέπει να υψώσει τη φωνή της για να δείξει τη σαφήνεια των επιλογών της και τη δύναμή της σε όλους τους τομείς».

Αλλά και στις δηλώσεις Λεπέν, που ως «φωνή» των τμημάτων της αστικής τάξης που εκπροσωπεί έσπευσε να πει πως «είμαστε πιο αποφασισμένοι από ποτέ», τονίζοντας ότι το αποτέλεσμα «αποτελεί μαρτυρία μιας φωνής των Γάλλων για μια μεγάλη αλλαγή που θα πρέπει να περιμένουν».

Ενώ στο ίδιο έδαφος ξετυλίγεται και όλη η υπόλοιπη «κινητικότητα» στο αστικό πολιτικό σύστημα της χώρας, ενόψει του «γ' γύρου» των βουλευτικών εκλογών τον Ιούνη: Από τις εκκλήσεις του οπορτουνιστή Μελανσόν ότι είναι έτοιμος να δώσει το «φιλί της ζωής» για την αναβάπτιση και αναμόρφωση της σοσιαλδημοκρατίας, αναλαμβάνοντας πρωθυπουργός σε μια «συγκατοίκηση» με τον Μακρόν, ως τις κινήσεις στην κεντροδεξιά που αποτύπωνε π.χ. η ανοιχτή επιστολή 96 βουλευτών των Ρεπουμπλικάνων τον περασμένο μήνα, στην οποία μιλούσαν για τις «ιδιαίτερες συνθήκες που επικρατούν» και «οδηγούν φυσικά στην αναζήτηση μιας πλατιάς συναίνεσης», εστιάζοντας στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής και την ανάγκη να απαντηθούν «αποφασιστικά» οι «αναταραχές στο διεθνές σύστημα».

Με βάση και τα παραπάνω, συνυπολογίζοντας φυσικά και το αντιλαϊκό «παλμαρέ» της πρώτης προεδρίας του, έστω και στο «νήμα» δόθηκε το χρίσμα της αστικής διακυβέρνησης στον Μακρόν, με την Ενωση των μεγαλοβιομηχάνων MEDEF να ανακοινώνει δημόσια λίγες μέρες πριν από τον β' γύρο πως «θεωρεί ότι το πρόγραμμα του Εμανουέλ Μακρόν είναι το πιο ευνοϊκό για τη διασφάλιση της ανάπτυξης της οικονομίαςκαι της απασχόλησης» και πως «αν και έχει ελλείψεις, είναι το πιο κατάλληλο να προετοιμάσει τη Γαλλία για τις προκλήσεις του μέλλοντος, επιλέγοντας την ανταγωνιστικότητα και τη βιώσιμη ανάπτυξη». Ενώ στη συγχαρητήρια ανάρτησή του ο Ζοφρί Ρου ντε Μπεζιέ, πρόεδρος της Ενωσης, έσπευδε να σημειώσει με νόημα πως για «τα έργα που βρίσκονται μπροστά μας και επείγουν, ειδικά σε τομείς όπως η Ευρώπη, η απασχόληση, η ανάπτυξη, η οικολογική μετάβαση, εμείς είμαστε έτοιμοι», για να εισπράξει την απάντηση Μακρόν ότι το νέο επιτελείο του θα κινηθεί «μαζί με σας, για εσάς» αλλά και ...«για όλους μας».

Ειδικά σε ό,τι αφορά αυτό το τελευταίο, ακόμα και η υποτιθέμενη «κριτική» και «αυτοκριτική» για την «έπαρση» της πρώτης θητείας, για την ανάγκη στη δεύτερη ο Μακρόν να «ρίξει μια ματιά» και σε όσους «μένουν πίσω» από την πολιτική της «πράσινης» μετάβασης, όπως π.χ. τα εκτεταμένα τμήματα της εργατικής τάξης που βλέπουν ό,τι είχε απομείνει από δικαιώματα να ξηλώνεται από τα αντεργατικά τερατουργήματα Μακρόν, αυτό το ζήτημα αφορά: Το πώς θα διασφαλιστούν η «κοινωνική συνοχή», η υποταγή των εργαζομένων στη στρατηγική του κεφαλαίου, ως βασικός παράγοντας για τη «θωράκισή» της, ενόψει και όσων είναι μπροστά.

Εξ ου και στην προαναφερόμενη επιστολή της η MEDEF τόνιζε πως από την όποια επόμενη κυβέρνηση «θα έχει ισχυρές απαιτήσεις ώστε οι κοινωνικοί εταίροι και οι εταιρείες να συνδεθούν αληθινά με τις μεταρρυθμίσεις, μέσα σε ένα πλαίσιο που περισσότερο από ποτέ προϋποθέτει να εισακουστούν οι αντιπροσωπευτικές οργανώσεις».

Τα παραπάνω αποτυπώνουν και το «κοινό έδαφος» όλων των αστικών πολιτικών δυνάμεων, πάνω στο οποίο για μια ακόμα φορά στήθηκαν τα κάλπικα διλήμματα και οι παγίδες εγκλωβισμού του λαού, με το χιλιοπαιγμένο έργο της δήθεν μάχης της «δημοκρατίας απέναντι στην ακροδεξιά», της «δημοκρατικής πανστρατιάς» όλων των αστικών κομμάτων για να ηττηθούν η «ακροδεξιά» και ο «λαϊκισμός», της επιστράτευσης του δήθεν «μικρότερου κακού» κ.ο.κ.

Η σημαντική αύξηση των ποσοστών της Λεπέν - κατά σχεδόν 8 ποσοστιαίες μονάδες σε σχέση με το 2017 και με 8 εκατομμύρια περισσότερες ψήφους από όσες είχε πάρει η παράταξή της το 2002 - επιβεβαιώνει πως τα καλέσματα αυτά περί «πανστρατιάς» στη λογική του μικρότερου κακού οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στο μεγαλύτερο κακό για τον λαό.

Τα καλέσματα αυτά στην πραγματικότητα αξιοποιήθηκαν και θα αξιοποιηθούν ξανά και στη νέα θητεία, ως «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» για τη σκληρή αντιλαϊκή πολιτική που εφάρμοσε και θα συνεχίσει η κυβέρνηση Μακρόν, των ιδιωτικοποιήσεων, της «απελευθέρωσης» των απολύσεων, των αντιασφαλιστικών νόμων, της έντασης της καταστολής, των ιμπεριαλιστικών επιχειρήσεων στο Σαχέλ, στη Μέση Ανατολή, στον πόλεμο που έχει ξεσπάσει στην Ουκρανία.

Οχι μόνο δεν έφραξαν τον δρόμο αλλά στην πραγματικότητα αβάνταραν την ακροδεξιά, εμφανίζοντάς την ως «αντισυστημική» δύναμη, σπρώχνοντας σε αυτήν λαϊκές δυνάμεις που έχουν συσσωρευμένη οργή από την καπιταλιστική βαρβαρότητα και την πολιτική όλων των κυβερνήσεων.

Οδήγησαν στον αφοπλισμό και τον συμβιβασμό το εργατικό - λαϊκό κίνημα, μετατρέποντάς το σε «χειροκροτητή» κυβερνήσεων - που «έγδαραν» τον λαό στη συνέχεια - στο όνομα του «σκιάχτρου της ακροδεξιάς».

Ενώ την ίδια στιγμή η γαλλική ακροδεξιά και η Λεπέν αναδεικνύονται σε μια ισχυρή «χρυσή εφεδρεία» για τη γαλλική αστική τάξη για πάσα χρήση στο μέλλον. Από δεξαμενή εγκλωβισμού της λαϊκής διαμαρτυρίας, μέχρι ενδεχόμενος κυβερνητικός εταίρος όταν αυτό το απαιτήσουν οι καιροί. Αλλωστε παρά τους ανταγωνισμούς και τις αντιθέσεις δεν υπάρχει καμία άβυσσος μεταξύ τους.

Μέσα από τέτοια κάλπικα διλήμματα για τον λαό, προχώρησε η αντιδραστικοποίηση συνολικά του πολιτικού σκηνικού, με την καθολική αποδοχή του πλαισίου των δήθεν «αξιών της ΕΕ» και από τις λεγόμενες «αριστερές δυνάμεις» τύπου Μελανσόν, καθώς και του μεταλλαγμένου Γαλλικού ΚΚ. Πολύ περισσότερο που στις σημερινές συνθήκες η αντιδραστικοποίηση αυτή τροφοδοτείται από τη συνολική πολιτική της ΕΕ, αλλά και από τους σφοδρούς ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς που διαπερνούν και τα κράτη - μέλη της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Γι' αυτό άλλωστε δεν αντέχουν σε καμία σοβαρή κριτική τα όσα αναπαράγονται και στη χώρα μας, για την «ανακούφιση» που εκφράστηκε από ευρωενωσιακά επιτελεία για την εκλογή Μακρόν. Ο... διαρκής «αγώνας» άλλωστε της ιμπεριαλιστικής ένωσης ενάντια στην ακροδεξιά είναι πολύ καλά γνωστός από το «ξέπλυμα» που της κάνει με το άθλιο κατασκεύασμα των «δύο άκρων», τον αντικομμουνισμό που αποτελεί επίσημη ιδεολογία της, με τις διώξεις ΚΚ σε μια σειρά από χώρες, από τα πρόσφατα «χειροκροτήματα» και την πολύπλευρη στήριξη στους «αζοφιστές» ναζιστές στην Ουκρανία και τόσα άλλα.

Στο ίδιο «γήπεδο» - της καπιταλιστικής βαρβαρότητας - στέκουν άλλωστε όλες οι «παρατάξεις» της αστικής τάξης, παντού και στη Γαλλία, είτε επιλέγουν την προώθηση των συμφερόντων της μέσα από τον «πολλαπλασιαστή» της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας, είτε προκρίνουν άλλες διεθνείς συμμαχίες και μια πιο «αυτοτελή» πορεία υπεράσπισης των συμφερόντων της, χωρίς και τις ανάγκες των όποιων συμβιβασμών στο πλαίσιό της.

Το πόσο «προοδευτικό» άλλωστε περιεχόμενο έχουν τα ευρωενωσιακά συγχαρητήρια για την εκλογή Μακρόν αποτυπώνεται στις δηλώσεις για την ανάγκη μιας «Γαλλίας πλήρως δεσμευμένης σε μια πιο κυρίαρχη και πιο στρατηγική Ευρωπαϊκή Ενωση», μπροστά «στις προκλήσεις ενός όλο και πιο αβέβαιου και ανησυχητικού κόσμου»: Μια ιμπεριαλιστική ένωση δηλαδή με ακόμα μεγαλύτερες «δυνατότητες» στην καπιταλιστική εκμετάλλευση και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, με τους λαούς να πληρώνουν με όλους τους τρόπους τους στόχους του κεφαλαίου.

Τα παραπάνω δείχνουν και τι έχει να περιμένει ο λαός και από τη «μεταγλώττιση» των διλημμάτων εγκλωβισμού του στη στρατηγική του κεφαλαίου στα «καθ' ημάς», από τα αστικά κόμματα που αξιοποίησαν και την ευκαιρία των εκλογών στη Γαλλία για να αναπαραγάγουν τις κάλπικες διαχωριστικές γραμμές.

Η μεν κυβέρνηση της ΝΔ με την εκδοχή της δήθεν «μάχης» «των μεταρρυθμιστικών και φιλελεύθερων δυνάμεων» που «μάχονται» τάχα κατά του «μπαμπούλα» του «λαϊκισμού» που αξιοποιείται για να στρατευτεί ο λαός με τη «σταθερότητα» και «κανονικότητα» της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και των αντιλαϊκών ανατροπών.

Ο δε ΣΥΡΙΖΑ με «ανάσες ανακούφισης» για την εκλογή Μακρόν και την «ήττα» της ακροδεξιάς και «αναλύσεις» για το πώς «αν η αριστερά στη Γαλλία συνεργαζόταν θα ήταν στον δεύτερο γύρο των γαλλικών εκλογών στη θέση της Λεπέν».

Αναπαράγοντας δηλαδή - σαν την επιστροφή του δολοφόνου στον τόπο του εγκλήματος, όταν μιλάμε για τη Γαλλία - τη χρεοκοπημένη γραμμή περί δήθεν «αντιδεξιών μετώπων» και «προοδευτικών κυβερνήσεων» και «θεσμών» στο έδαφος του καπιταλισμού, τη γραμμή πλήρους εκφυλισμού των Κομμουνιστικών Κομμάτων και του εργατικού κινήματος, «ουράς» σε αστικές κυβερνήσεις που οδηγεί αποδεδειγμένα τους λαούς από τη μια ήττα στην άλλη.

Ακριβώς το αντίθετο δηλαδή από το συμπέρασμα που χρειάζεται να βγάλει ο λαός και από τις εκλογές στη Γαλλία: Η ελπίδα για τον ίδιο βρίσκεται όχι στους κυβερνητικούς «σωτήρες» αλλά στον δικό του αγώνα ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και στους - κάθε φορά - κυβερνητικούς διαχειριστές της, σημερινούς κι επίδοξους.