Τις ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις απασχόλησε το σύνολο των ζητημάτων της επικαιρότητας, με έμφαση στην κατάσταση που επικρατεί στην ύπαιθρο, στα χωριά, τα προβλήματα που βιώνουν βιοπαλαιστές αγρότες και κτηνοτρόφοι με τις οικογένειές τους.

Αναλυτικά αποσπάσματα των εισηγητικών παρεμβάσεων της Ελένης Μπέλλου παρουσιάζει σήμερα ο «Ριζοσπάστης».

«Το ζήτημα δεν είναι να βλέπουν ή έστω ν' αναγνωρίζουν κυβερνητικοί και κόμματα τα λαϊκά προβλήματα. Είναι να δούμε και τι λένε για τις αιτίες τους, τι ευθύνη έχουν γι' αυτές τις αιτίες, γιατί οδηγήθηκαν σε τέτοιες επιλογές, ώστε να φτάσουμε σε τέτοια αδιέξοδα.

Είναι πρόβλημα της καπιταλιστικής αγοράς, της απελευθέρωσης της αγοράς Ενέργειας, νερού, μεταφορών, υποδομών απ' όποια κρατική προστασία υπήρχε. Τέτοιο είναι το Πρόγραμμα "Υδωρ 2.0" της κυβέρνησης.

Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι δεν θα επιβαρυνθούν άμεσα οι αγρότες περισσότερο απ' ό,τι επιβαρύνονται μέχρι σήμερα από τους Οργανισμούς Εγγείων Βελτιώσεων (ΟΕΒ, ΤΟΕΒ κ.λπ.), αλλά οι ιδιώτες θα πληρώνονται μέσω του κρατικού προϋπολογισμού.

Δηλαδή το νερό... νεράκι για τους βιοπαλαιστές αγρότες και εγγυημένα κέρδη για τα μονοπώλια (κατασκευαστικό, τράπεζες, εγχώρια, γαλλικά).

Αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ στήριξε τις Συμπράξεις Δημοσίου - Ιδιωτικού Τομέα, αυτή ήταν άλλωστε η στρατηγική της ΕΕ.

Ευθύνη έχει και το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, διπλά. Γιατί μαζί με τη ΝΔ έδωσαν "πράσινο φως" στην ίδρυση της ΕΕ και στη συμμετοχή της Ελλάδας κι έτσι στήριξαν τις απελευθερώσεις. Φταίει και γιατί στις συνθήκες της μεγάλης οικονομικής κρίσης του 2012 και της τάσης προσέγγισης του ΚΚΕ, το ΠΑΣΟΚ με τις δυνάμεις του έβαλε ένα νέο τίτλο στο ουτοπικό αριστερό όραμα, έγινε νονός του ΣΥΡΙΖΑ, που εξίσου κινήθηκε στα όρια των στρατηγικών επιλογών της ΕΕ.

Ηταν αβλεψίες, απειρία; Οχι. Ενα κόμμα, ανεξάρτητα από τίτλο, χρώμα, σημαία, στο έδαφος του καπιταλισμού δεν γίνεται κυβέρνηση αν δε συμφωνήσουν εφοπλιστές, βιομήχανοι, τραπεζίτες, όχι μόνο της χώρας, αλλά των ευρύτερων συμμάχων τους, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ κι άλλων.

Γι' αυτό ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβερνήσεις αμφισβήτησαν συμφωνίες με ΕΕ, με ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, αντίθετα τις διεύρυναν».

«Δεν ευθύνονται όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις για τη λεγόμενη ενεργειακή κρίση, την "επισιτιστική κρίση", που σχετίζονται με τον πόλεμο; Ενας λόγος παραπάνω που κλείσανε τις λιγνιτικές μονάδες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας γιατί δήθεν ήταν κοστοβόρες, βέβαια με βάση τον φόρο της ΕΕ για τους ρύπους, κι ας κινδυνεύουν τώρα να μείνουν χωρίς ηλεκτρικό αγροτικά κι άλλα λαϊκά νοικοκυριά, μικροεπιχειρήσεις. Πώς τοποθετήθηκε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος στο ερώτημα αν η ΔΕΗ κι άλλοι παραγωγοί ηλεκτρικής ενέργειας έχουν αύξηση κερδών; Κάνουν συμψηφισμό κερδών - απωλειών από εκεί που δίνουν φθηνό ρεύμα, κυρίως στα βιομηχανικά μονοπώλια.

Τι κινούσε τις επιλογές τους; Ο πόνος για το περιβάλλον; Το κίνητρο είναι νέα συμφέροντα στις "πράσινες επενδύσεις" όχι απαραίτητα και πιο φιλικές στο περιβάλλον, όπως οι ανεμογεννήτριες, συμφέροντα με ρίζες σε αμερικανικά και ευρωπαϊκά μονοπώλια.

Πιο φιλικά είναι τα υδροηλεκτρικά έργα και πιο εύκολα μπορούν να συνδυαστούν με έργα άρδευσης και ύδρευσης, αλλά δεν υπάρχει τέτοιος σχεδιασμός γιατί προς το παρόν δεν υπάρχει ανάλογο συμφέρον άμεσης και μεγάλης καπιταλιστικής κερδοφορίας. Το όλο ζήτημα με την ήπια εκτροπή του Αχελώου, που πότε ξεκινά και πότε παγώνει, σχετίζεται με το καπιταλιστικό κέρδος, όχι με το λαϊκό συμφέρον, όχι στενά του ενός ή άλλου νομού.

Το κράτος δεν αναλαμβάνει άμεσα τέτοια έργα, όπως έκανε παλιότερα, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τότε που υπήρχε και μια Σοβιετική Ενωση, κάποια κράτη σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην Ευρώπη, κι ο καπιταλισμός έτρεμε μήπως χάσει την εξουσία του.

Και δεν το λέμε εμείς, το ΚΚΕ, αυθαίρετα, το λένε τα καπιταλιστικά επιτελεία ΗΠΑ, Αγγλίας, ακόμα και για τις δεκαετίες '60, '70. Στοιχεία θα βρείτε στους Τόμους Ιστορίας του ΚΚΕ.

Δεν είναι, λοιπόν, η ενεργειακή, η "επισιτιστική" κρίση τυχαία, "εισαγόμενη", το ίδιο και η ακρίβεια που αντιμετωπίζετε σε ζωοτροφές, λιπάσματα κ.λπ. Φταίει ο χαρακτήρας της οικονομίας και της πολιτικής στη χώρα μας, δηλαδή φταίει το κίνητρο του καπιταλιστικού κέρδους, ο ανταγωνισμός, η αρχή "το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό" για να γίνει μονοπωλιακός όμιλος, να ζει από τη δουλειά του εργάτη, του αγρότη, του μικροεπαγγελματία, να τους πνίγει στα χρέη. Κι έτσι γίνεται μαρτυρική η ζωή προκειμένου να ζουν πλουσιοπάροχα αυτοί που δεν δουλεύουν, οι μεγαλομέτοχοι, τα παράσιτα της κοινωνίας».

«Μπορεί να σκεφτεί κανείς "τι με νοιάζει αν είναι εισαγόμενη η ζάχαρη, αρκεί να είναι φθηνή και ποιοτική". Οχι, μας νοιάζει γιατί την πληρώνεις με άλλο τρόπο, ο φορολογούμενος πληρώνει τα δημόσια χρέη και τα ελλείμματα.

Ποτέ δεν υπήρξε στην Ελλάδα, όπως και σε κάθε καπιταλιστική οικονομία, κίνητρο παραγωγής με στόχο πρώτ' απ' όλα την εγχώρια ποιοτική και φθηνή επισιτιστική επάρκεια.

Τα κίνητρα, οι επιδοτήσεις δίνονταν και παίρνονταν πίσω ανάλογα με τις ανάγκες βιομηχάνων, εξαγωγέων. Ετσι έγινε παλιότερα με τα καπνά, πολύ πιο πίσω με τη σταφίδα και φτάσαμε να εισάγουμε πορτοκάλια, μανταρίνια, αρνιά και κατσίκια.

Και με τις ιχθυοκαλλιέργειες ένας τραγέλαφος, μια ανισομερής συσσώρευσή τους σ' ορισμένες περιοχές, χωρίς να λύνονται και ουσιαστικά προβλήματα ανταγωνισμού στην αλιεία και μάλιστα στο Αιγαίο, σε ανταγωνισμό με την Τουρκία που δεν είναι μέλος της ΕΕ.

Ολες οι συμφωνίες, πάνω απ' όλα η ΚΑΠ, όλα τα προγράμματα, όλα τα κίνητρα δεν έχουν σκοπό τους να εξασφαλίσουν στον αγρότη την παραμονή του στην αγροτική παραγωγή μέσω της εργασίας του και της οικογένειάς του, άντε και λίγης ξένης συμπληρωματικής εργασίας, κυρίως εποχικής.

Εχουν σκοπό να οδηγήσουν σε μεγάλες μονάδες κτηνοτροφικής και γεωργικής παραγωγής καπιταλιστικού τύπου με μισθωτούς εργαζόμενους, άντε για όσο ακόμα τους χρειάζεται να διατηρήσουν και μια στεφάνη καταχρεωμένων βιοπαλαιστών κτηνοτρόφων, από τους οποίους θ' αγοράζουν όσο όσο π.χ. το γάλα».

«Το ΚΚΕ με όλες του τις δυνάμεις, αγροτικές αλλά και εργατικές, στηρίζουμε τα αιτήματα επιβίωσης που έχετε για τις κατώτατες εγγυημένες τιμές παραγωγού, για το αφορολόγητο πετρέλαιο, για την παραγραφή χρεών στον ΕΛΓΑ, για την ελάφρυνση από τα χρέη στη ΔΕΗ, στεκόμαστε μπροστά στους δίκαιους αγώνες σας.

Κι αυτό δεν το κάνουμε παραμονές εκλογών, αλλά σταθερά, γιατί το ΚΚΕ πρώτ' απ' όλα πιστεύει στον αγώνα, στον αγροτικό - εργατικό - λαϊκό αγώνα, γιατί το ΚΚΕ αναγνωρίζει και διαχωρίζει το συμφέρον του εργαζόμενου, του αγρότη, του μισθωτού, του συνταξιούχου, από το συμφέρον του βιομήχανου, του τραπεζίτη, του μεγαλέμπορου.

Απ' αυτήν τη σκοπιά θέλουμε να συζητήσουμε για το μέλλον του αγρότη και της αγροτικής παραγωγής. Στο μέλλον του αγρότη αναφέρονται κυβερνήσεις, η ΕΕ, τα κόμματα, οι τράπεζες, τα επιτελεία, άλλοτε το ανεβάζουν στα ύψη, "ο αγροτουρισμός" θα έσωζε και τον αγρότη και την ελληνική οικονομία από την οικονομική κρίση - τώρα λένε οι βιολογικές καλλιέργειες - και άλλοτε λένε πιο ωμά τις δικές τους ταξικές αλήθειες, δηλαδή ότι βλέπουν το μέλλον της αγροτικής παραγωγής στην καπιταλιστικού τύπου αγροτική εκμετάλλευση.

Η ΕΕ, απευθυνόμενη στις ελληνικές κυβερνήσεις, τόσο της ΝΔ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ πριν, του ΠΑΣΟΚ πιο πριν, ισχυρίζεται ότι "το κόστος παραγωγής είναι υψηλό γιατί η αγροτική παραγωγή είναι σκορπισμένη σε πολλά αγροτικά νοικοκυριά που πρέπει να συγκεντρωθούν".

Ταυτόχρονα, όμως, μιλάνε γι' ατομική οικονομική πρωτοβουλία, αλλά στην πραγματικότητα εννοούν την καπιταλιστική ιδιοκτησία, το πολύ πολύ ν' ανέχονται τη μικρή αγροτική παραγωγή για όσο διάστημα ακόμα τη χρειάζονται τα βιομηχανικά μονοπώλια, π.χ. να παίρνουν το γάλα όσο όσο από τον κτηνοτρόφο ή οι μεγαλοεξαγωγείς π.χ. το λάδι, τις ελιές, τη μαύρη σταφίδα, τη βιομηχανική ντομάτα κ.λπ.

Ας μας πουν τι ακριβώς έγινε και πάτωσε η τιμή της πατάτας. Μήπως συνέφερε τους εισαγωγείς η εισαγωγή της από την Τουρκία, την Αίγυπτο, από αλλού; Δεν αποκλείεται να συνέβη κάτι τέτοιο.

Σκεφτείτε, την ώρα που καθυστερούν τις δικές σας αποζημιώσεις, φοροαπαλλάσσουν τους εφοπλιστές, αυτούς που διαθέτουν σύγχρονα πλοία για μεταφορά LNG από τις ΗΠΑ, που θησαυρίζουν μαζί με τα αμερικανικά μονοπώλια φυσικού αερίου, εφοπλιστικών εταιρειών που ξεζουμίζουν τα πληρώματα. Υπάρχει "ζεστό" χρήμα επιδότησης μεγάλων π.χ. τουριστικών καπιταλιστικών επιχειρήσεων, αλλά και βιομηχανιών μεταποίησης αγροτικών προϊόντων για εξαγωγές, όμως τα κέρδη δεν τα μοιράζονται μαζί σας, αλλά με τις εξαγωγικές επιχειρήσεις.

Η οικονομία της αγοράς, που τόσο εκθειάζουν, δεν μπορεί να προστατεύσει τον αγρότη ούτε από τα φυσικά φαινόμενα ούτε από τον αδυσώπητο ανταγωνισμό. Ανέβηκαν κάποιες τιμές αγροτικών προϊόντων, εκτός της μαύρης σταφίδας, αλλά ανέβηκε πολύ περισσότερο το κόστος παραγωγής, οι τιμές στα λιπάσματα, στα φυτοφάρμακα, στο ηλεκτρικό ρεύμα.

Μια χρονιά ανεβαίνει η ζήτηση - η τιμή π.χ. της σταφίδας γιατί σε κάποια χώρα, π.χ. στην Ισπανία, δεν υπήρχε αντίστοιχα καλή παραγωγή, ανεβαίνει η παραγωγή στην Ελλάδα, αλλά την επόμενη μένει αδιάθετη στις αποθήκες.

Το ίδιο γίνεται με τη βιομηχανική ντομάτα, με κάθε αγροτικό προϊόν που η καλλιέργειά του χρειάζεται νερό, χρειάζεται τη λειτουργία του ΤΟΕΒ, δηλαδή χρειάζεται κατανάλωση ηλεκτρικού ρεύματος.

Αναμφίβολα η αγροτική παραγωγή είναι συνδεδεμένη με τη βιομηχανική, αλλά οι σχέσεις του αγροτοπαραγωγού με τα ενεργειακά, τα άλλα βιομηχανικά, τα τραπεζικά μονοπώλια δεν είναι σχέσεις αμοιβαίου οφέλους, είναι σχέσεις εκμετάλλευσης. Δεν είναι σχέσεις βοήθειας του αγρότη, γι' αυτό συνεχώς πνίγεται στα χρέη, γι' αυτό είναι σε συνεχή αμφισβήτηση η όποια ιδιοκτησία ή ιδιοχρησία γης έχει, άλλοτε απειλούμενη από τα χρυσόβουλα της τάδε Μονής κι άλλοτε απευθείας από τα χρέη στις βιομηχανίες αγροεφοδίων, στον ΕΛΓΑ κ.λπ.

Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που ανεπιφύλακτα υποστηρίζει ότι ο ΕΛΓΑ πρέπει να αποζημιώνει στο 100% απ' όλες τις καταστροφές, τις αρρώστιες και την ακαρπία, με την απαραίτητη κρατική χρηματοδότηση και την ταυτόχρονη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών για τους βιοπαλαιστές αγρότες.

Σκεφτείτε, όμως, γιατί κόμματα που λένε ότι είναι φιλολαϊκά, αριστερά ή κεντροαριστερά, που λένε ότι θα βοηθήσουν τον αγρότη, ότι θα περιορίσουν την ασυδοσία των μονοπωλίων, δηλαδή κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, κόμματα που κυβέρνησαν, γιατί δεν έκαναν το απλό, ο ΕΛΓΑ ν' αποζημιώνει για όλες τις απώλειες.

Δεν το έκαναν γιατί δεν ταιριάζει, δεν χωράει στη λειτουργία της καπιταλιστικής αγοράς, του ανταγωνισμού, της ΕΕ, της ΚΑΠ. Δεν θα μπορούσαν να έρθουν σε σύγκρουση με στρατηγικές τους επιλογές.

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και για 5 χρόνια πρωθυπουργός ήρθε στην Ηλεία και έδωσε υποσχέσεις, π.χ. επιστροφή του ΕΦΚ στο πετρέλαιο, που όμως την έκοψε όταν ήταν κυβέρνηση, την έκοψε με το 3ο μνημόνιο. Με το μνημόνιο όμως δεν κόπηκε το αφορολόγητο στους εφοπλιστές.

Και πώς εγγυάται σήμερα ο κ. Τσίπρας ότι δεν θα υπάρξει νέα οικονομική κρίση, στ' όνομα της οποίας η Ευρωζώνη θα απαιτήσει νέους δημοσιονομικούς περιορισμούς;

Μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση δεν υπέγραψε τη "μεταμνημονιακή εποπτεία", που θα πάρει νέα μορφή μνημονίων διαρκείας από το φθινόπωρο; Μήπως δεν σχετίζεται με αυτήν την πολιτική επιλογή το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και ως αντιπολίτευση, που ζητά καθημερινά να γίνουν εκλογές για να φύγει η δεξιά ΝΔ, δεν στήριξε τα μπλόκα των αγροτών;

Επομένως, για ποια "εδώ και τώρα πολιτική αλλαγή" μιλά ο κ. Τσίπρας; Μιλά γι' αλλαγή κυβέρνησης, όχι γι' αλλαγή πολιτικής.

Οι αντιπροσωπείες του πήγαιναν κι έσπερναν τη διχόνοια, π.χ. "τα λεφτά τα παίρνει η Θεσσαλία ή η Μακεδονία", τις αποζημιώσεις τις παίρνουν τα ροδάκινα και όχι οι ελιές κ.λπ.

Γιατί και ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ δεν θέλανε, φοβόντουσαν να σας βρουν πανελλαδικά ενωμένους στον αγώνα σας απέναντι στον κοινό σας ταξικό αντίπαλο, τα μονοπώλια, τις κυβερνήσεις τους, την ΕΕ τους».

«Μπροστά στον κτηνοτρόφο και τον αγρότη δεν ανοίγεται ένα μέλλον έστω παρόμοιο μ' εκείνο στο παρελθόν, που ζούσε καλύτερα από άποψη εισοδήματος, κατόρθωνε να σπουδάσει παιδιά, να τους δώσει κι ένα σπίτι.

Τώρα άλλαξαν οι συνθήκες, προχώρησε η βιομηχανοποίηση, η εκμηχάνιση και της γεωργικής και της κτηνοτροφικής παραγωγής, είναι επόμενο να μην μπορεί να στηριχτεί ο εκσυγχρονισμός της σ' ένα αγροτικό νοικοκυριό.

Ολο και περισσότερο επεκτείνεται η άμεση σύνδεση της βιομηχανικής με την αγροτική παραγωγή στις ιχθυοκαλλιέργειες, στην κτηνοτροφία, λιγότερο ακόμα στα αιγοπρόβατα.

Τα βιομηχανικά και εμπορικά μεγαθήρια, μαζί με τα μεγαθήρια στην Ενέργεια - πετρέλαιο, ηλεκτρισμό κ.λπ., αλλά και στα λιπάσματα, φυτοφάρμακα, στους σπόρους, στους νεοσσούς, στα υβρίδια κ.λπ., η στενή σχέση όλων αυτών με τις τράπεζες, με τα κρατικά και ευρωενωσιακά προγράμματα επιδοτήσεων είναι που καθορίζουν αν, πώς και τι θα παραχθεί, όχι μόνο από τον μικρό αλλά και τον λίγο μεγαλύτερο, τον μεσαίο αγρότη, γεωργό ή κτηνοτρόφο.

Αυτό δεν γίνεται ούτε με κριτήριο τα εδαφικά - κλιματικά πλεονεκτήματα, την τεχνογνωσία ούτε τις διατροφικές και βιομηχανικές σε πρώτη ύλη ανάγκες της χώρας.

Γίνεται αποκλειστικά και μόνο με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος, τις συναλλαγές των εγχώριων μονοπωλίων μέσα στην ΕΕ για τη μοιρασιά των αγορών, τις συναλλαγές τους με τις τρίτες προς την ΕΕ χώρες και ανάλογα με τη δύναμη του κάθε κράτους.

Εδώ και δεκαετίες, απ' όλων των κομματικών ειδών τις κυβερνήσεις στην Ελλάδα, κοινοβουλευτικά ή πραξικοπηματικά προερχόμενες, οι φοροελαφρύνσεις ήταν σταθερά προσανατολισμένες στους εφοπλιστές, ώστε να είναι 1η δύναμη στην Ευρώπη, συχνά 2η παγκόσμια.

Ολες οι κυβερνήσεις, όταν τα βρίσκουν σκούρα από αγροτικές κινητοποιήσεις, από εργατικές απεργίες, λένε "δώσαμε, δίνουμε παραπάνω απ' όσα έχουμε". Και σε κάποιους φαίνεται λογικό, αλλά δεν είναι. Είναι κυρίως ζήτημα επιλογής στη διαχείριση πόρων, πλούτου δημιουργημένου σε προηγούμενη χρονική περίοδο, είναι ζήτημα ταξικής επιλογής από ποιον παίρνουν και πόσο, σε ποιον δίνουν και πόσο».

«Αναγκαστικά μπροστά σας ανοίγονται δύο δρόμοι: Από τη μία μεριά είναι ο προθάλαμος της συγκέντρωσης κτηνοτροφικής - γεωργικής παραγωγής και γης σε ολοένα λιγότερα καπιταλιστικά χέρια με εκτοπισμό του σημερινού αγρότη είτε τη μετατροπή του σ' εργάτη εκμεταλλευόμενο απ' το κεφάλαιο. Από την άλλη μεριά είναι η συμπόρευση με το επαναστατικό εργατικό κίνημα για την κατάργηση των καπιταλιστών, για την εργατική - λαϊκή εξουσία, την εξουσία στην οποία οι αγροτοπαραγωγοί θα έχουν λόγο μέσα απ' τους συνεταιρισμούς και τα αγροτικά συμβούλια, από κάτω μέχρι πάνω, θα εκπροσωπούνται στο Πανελλαδικό Συμβούλιο Διακυβέρνησης.

Δεν μπορούν να λυθούν αλλιώς μεγάλα προβλήματα από τα οποία εξαρτάται η ποιότητα της ζωής, ο φαύλος κύκλος: "Χρειάζομαι σύγχρονα εφόδια, ζωοτροφές, λιπάσματα, μηχανική υποστήριξη στο τάισμα ζώων για να είναι πιο παραγωγικό, άρα χρειάζονται υποδομές σε Ενέργεια, πότισμα κ.λπ., αλλά όλ' αυτά φτηνά, ώστε το κόστος παραγωγής να μην είναι ίσα ή και πάνω από τις τιμές παραγωγού", π.χ. αυξήθηκε η τιμή στο γάλα, αλλά περισσότερο το κόστος παραγωγής.

Το ΚΚΕ λέει καθαρά ότι τίποτα δεν έχετε να φοβάστε απ' αυτό που υποστηρίζουμε: Κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, οικονομία που θα στηρίζεται στην κοινωνική ιδιοκτησία, στον επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό. Τίποτα δεν έχετε να φοβηθείτε επειδή σήμερα είστε ιδιοκτήτες γης, τρακτέρ ή έχετε ζωικό κεφάλαιο.

Ναι, το εργατικό κράτος θ' απαγορεύσει την αγοραπωλησία της γης, την εμπορευματοποίησή της, αλλά μη φανταστείτε ότι θα σας ξεκληρίσει ή θα σας πάρει τα τρακτέρ, ότι θα σας καταργήσει ως κτηνοτρόφους ή καλλιεργητές.

Αλλά θα δώσει άλλη προοπτική στα παιδιά σας, να μπορούν αν θέλουν να έχουν κι άλλη επιλογή κι εσείς να ζείτε καλύτερα, όχι δέσμευση από το πρωί έως το βράδυ. Θα σας διατηρήσει με πολύ καλύτερες συνθήκες εργασίας και ζωής στην κατεύθυνση της συνεργατικότητας, σε συνεργασία με την επιστημονική γνώση και την ολοένα και σε μεγαλύτερο επίπεδο μηχανοποίηση, τον κεντρικό σχεδιασμό που θα εξειδικεύεται κατά περιφέρεια, κλάδο, προϊόν κ.λπ.

Η αλήθεια είναι ότι όλ' αυτά απαιτούν συνεργατισμό με σκοπό το γενικό καλό και μέσα σ' αυτό θα ικανοποιείται και το ατομικό καλό, πολύ περισσότερο απ' ό,τι σήμερα σ' επίπεδο μιας σχετικά καλύτερης κατάστασης μεσαίου κτηνοτρόφου ή γεωργού.

Αυτός ο συνεργατισμός, ο παραγωγικός συνεταιρισμός σε συνθήκες εργατικού - σοσιαλιστικού κράτους δεν έχει κάποια σχέση με τον σημερινό συνεταιρισμό στο έδαφος του καπιταλισμού».

«Εμείς καταλαβαίνουμε ότι ακόμα κι αν βλέπετε την αλήθεια σ' αυτό που προτείνουμε ως οικονομία και κοινωνία, μπορεί έντονα να σκέφτεστε ότι δεν είναι της ώρας, αφού και το ίδιο το ΚΚΕ δεν λέει "δώσ' μου την ψήφο να γίνω αύριο κυβέρνηση".

Εμείς δεν λέμε ν' αδιαφορείτε για τις σημερινές πολιτικές εξελίξεις, π.χ. τις επόμενες βουλευτικές εκλογές. Λέμε ότι η επιλογή συσπείρωσης με το ΚΚΕ, στήριξης του ΚΚΕ και στις εκλογές - βουλευτικές, ευρωκοινοβουλευτικές, τοπικές, περιφερειακές - είναι ο μόνος δρόμος που εξυπηρετεί τόσο το παρόν όσο και το μέλλον του εργαζόμενου και του αγρότη.

Εμείς λέμε ότι ο λαός έχει δύναμη, δεν πρέπει να στέκεται παθητικά απέναντι στο σημερινό εκμεταλλευτικό σύστημα που γεννά ιμπεριαλιστικούς πολέμους, καπιταλιστικές κρίσεις, ακρίβεια, ανεργία, μη διαχειρίσιμες καταστροφές στο περιβάλλον.

Με τον στοχευμένο αγώνα μας, με την πολιτική μας στάση να πολεμήσουμε όλα τα εμπόδια για να καταργηθεί η εξουσία των εκμεταλλευτών μας, να ξεριζωθούν οι εκμεταλλευτικές οικονομικές και νομικές σχέσεις».

«Το κριτήριο της ψήφου πρέπει να είναι με βάση την πολιτική πρακτική των κομμάτων. Το ΚΚΕ διαθέτει όσες αγροτικές δυνάμεις έχει για να υπάρχει ζωντανό, μαχόμενο αγροτικό κίνημα, με συλλόγους και ομοσπονδίες, να συντονίζεται πανελλαδικά, να έχει τη δύναμη να ασκεί πίεση σε οποιαδήποτε κυβέρνηση, γιατί πρέπει να το έχετε καθαρό: Καμιά κυβέρνηση δεν δίνει με την καρδιά της, δεν χαρίζει, όχι μόνο στον αγρότη, στον κτηνοτρόφο βιοπαλαιστή, αλλά και στον μισθωτό, στον μικρομαγαζάτορα και μικροβιοτέχνη, στον μικροεπαγγελματία, που είναι δίπλα, ίσως και μέσα στην οικογένεια των αγροτών.

Το ΚΚΕ σας καλεί, λοιπόν, να μη βλέπετε τα πράγματα στατικά, τη δύναμη, τη θέλησή σας, την ψήφο σας μην την ανταλλάσσετε με ψίχουλα, πότε στον έναν, πότε στον άλλον.

Το ΚΚΕ καλεί σε άλλο δρόμο: Μέσα σ' αυτόν τον αρνητικό συσχετισμό, με το ΚΚΕ μπορούμε να ενισχύσουμε τον δρόμο διεκδίκησης, απόσπασης, να βάλουμε φρένο, όπως με το αφορολόγητο το 2016, πολύ περισσότερο ν' ανοίξουμε δρόμο σύγκρουσης κι ανατροπής».

«Η αγροτιά, η εργατιά, γενικότερα οι εργαζόμενοι, οι γυναίκες και η νεολαία τους, τουλάχιστον οι πιο προβληματισμένοι, δεν μπορούν να στέκονται παθητικά απέναντι στις συνέπειες μιας νέας κρίσης, απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία. Αδικο πόλεμο και από τις δύο πλευρές, και της καπιταλιστικής Ρωσίας και της αστικής τάξης των αυτόνομων περιοχών που συμμαχούν μαζί της, αλλά κι απ' την πλευρά της καπιταλιστικής εξουσίας στην Ουκρανία, την επιλογή τους να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ.

Το διαχρονικό συμπέρασμα είναι ότι οι λαοί πρέπει να διαχωριστούν από τις στοχεύσεις των αστικών τάξεων, της εξουσίας τους, είτε είναι ξένες επιτιθέμενες είτε εγχώριες αμυνόμενες».

«Δεν είναι λύση τα καπιταλιστικά κράτη της ΕΕ, ιδιαίτερα η Γερμανία, αλλά και η Ελλάδα, από την αγκαλιά της ενεργειακής εξάρτησης της Ρωσίας να πέφτουν στην αγκαλιά της αμερικανικής ενεργειακής εξάρτησης.

Οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ δεν είναι ασπίδα προστασίας, είναι μαγνήτης πιο άμεσης εμπλοκής, όπως έγινε στο παρελθόν με τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με την ιμπεριαλιστική Μικρασιατική Εκστρατεία.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα σε κάθε χώρα έχει ευθύνη να οργανώσει την πάλη του λαού αυτοτελώς ως προς τα αστικά κόμματα ή κυβερνήσεις, να καλλιεργήσει την ανάγκη του προλεταριακού διεθνισμού, της αλληλεγγύης των λαών, που σημαίνει οι λαοί να μη στρέφουν τα όπλα μεταξύ τους, αλλά ενάντια στους εκμεταλλευτές τους, ντόπιους και ξένους, για ν' ανοίξουν τον δρόμο της ανατροπής, της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, της φιλίας και συνεργασίας στη βάση του αμοιβαίου οφέλους, αξιοποιώντας ό,τι θετικό - δημιουργικό έχει φτιάξει ο ανθρώπινος πολιτισμός σε οποιαδήποτε άκρη της Γης και σε οποιαδήποτε περίοδο της Ιστορίας.

Η οικονομική και πολιτική κρίση του καπιταλισμού δεν είναι η αναπόφευκτη μοίρα, μπορεί να μετατραπεί σε λαϊκή ενδυνάμωση. Ετσι αλλάζει ο συσχετισμός.

Μπορούμε να σηκώσουμε το ανάστημά μας, να επαγρυπνούμε, ν' αγωνιζόμαστε, να φτιάχνουμε το εργατικό - αγροτικό - λαϊκό ορμητικό ποτάμι που θα σαρώσει τα ιμπεριαλιστικά κάστρα στη χώρα μας και έξω απ' αυτήν».