Η οικογένειά του και η ΚΕ του ΚΚΕ διοργανώνουν την τελετή αποχαιρετισμού και καλούν σε αυτήν όλους τους φίλους του, όλο τον κόσμο που τον αγάπησε για την προσφορά του στην Τέχνη και στον Πολιτισμό, στον άνθρωπο και στα ιδανικά του.

Δεν πρόκειται για κηδεία, καθώς όπως σημείωσε το Κόμμα σε ανακοίνωσή του, ο Κώστας Καζάκος «έκανε την τελευταία μεγαλειώδη πράξη του, πριν υποκλιθεί για τελευταία φορά: Πρόσφερε το σώμα του στην Ιατρική Σχολή Αθηνών και στους φοιτητές για την εκπαίδευσή τους».

Με αφορμή αυτήν του την κίνηση, η Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών σε ανακοίνωσή της αποχαιρετά τον Κώστα Καζάκο, συλλυπείται και ευχαριστεί την οικογένειά του, σημειώνοντας ότι «τον τιμά όχι μόνο για την καλλιτεχνική αλλά και για τη μεγάλη ανθρωπιστική προσφορά του», αφού «με μία κίνηση υψηλού συμβολισμού, εκφράζοντας έμπρακτα την αγάπη και την εκτίμησή του στο έργο και την προσφορά της Ιατρικής Σχολής στον Ανθρωπο, δώρισε το σώμα του για την εκπαίδευση των φοιτητών, επιβεβαιώνοντας και με την τελευταία του επιθυμία την πίστη του στην επιστήμη».

Ο Κώστας Καζάκος είχε πάντα μια βαθιά και ουσιαστική σχέση με τη νέα γενιά. «Παντρεύοντας» αυτήν την αγάπη του για τη νέα γενιά και την πίστη του στην επιστήμη, το 2005 είχε παρουσιάσει στο Φεστιβάλ της Οργάνωσης Σπουδάζουσας Αθήνας, μαζί με μια θεατρική ομάδα της ΚΝΕ, αποσπάσματα από το έργο του Μπρεχτ «Η ζωή του Γαλιλαίου» σε μορφή θεατρικού αναλογίου (έργο που σκηνοθέτησε και στο οποίο πρωταγωνίστησε μετά από δέκα χρόνια με μεγάλη επιτυχία στο ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας). Για να θέσει στους φοιτητές τον προβληματισμό: «Μπορούμε να αρνηθούμε τον εαυτό μας στο πλήθος και εντούτοις να παραμείνουμε επιστήμονες; Αποκτήσαμε κάποια εποπτεία πάνω στις κινήσεις των ουράνιων σωμάτων, όμως έξω από κάθε υπολογισμό είναι ακόμα οι κινήσεις των κυρίαρχων πάνω στους λαούς... Θεωρώ πως ο μοναδικός σκοπός της επιστήμης έγκειται στο ξαλάφρωμα της ανθρώπινης ύπαρξης από τον μόχθο».

Για πολλά χρόνια χιλιάδες νέοι και νέες είχαν την ευκαιρία να τον παρακολουθήσουν, πέρα από το πλήθος παραστάσεων στις θεατρικές σκηνές, στις πολλές παρουσίες του στις σκηνές των Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Γι' αυτό και η Οργάνωση, τώρα που η απώλεια του σπουδαίου ηθοποιού τη βρήκε να προετοιμάζει τις εκδηλώσεις του 48ου Φεστιβάλ της σε πολλές πόλεις, ανακοίνωσε ότι η 22α Σεπτέμβρη, πρώτη μέρα των κεντρικών εκδηλώσεων του 48ου Φεστιβάλ στην Αθήνα, θα είναι αφιερωμένη στην πολύτιμη προσφορά και στο έργο του, όπως ήταν και η χθεσινή πρώτη μέρα των εκδηλώσεων του Φεστιβάλ στη Θεσσαλονίκη.

Η σχέση του με τη νέα γενιά σηματοδοτείται επιπλέον από το γεγονός ότι για πολλά χρόνια υπήρξε δάσκαλος θεάτρου. Επί σειρά ετών δίδαξε στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Από τα μαθήματά του πέρασαν γενιές και γενιές ηθοποιών, που μιλούσαν γι' αυτόν με πολλή αγάπη και μεγάλο θαυμασμό.

Το 1995 ίδρυσε τη δική του σχολή, το «Σχολείο Υποκριτικής - Κώστας Καζάκος», που ήταν τετραετούς φοίτησης. Μιλώντας τότε σε συνέντευξή του για αυτήν την προσπάθεια, ξεδίπλωνε το όραμά του για τη Θεατρική Παιδεία λέγοντας: «Εχουμε βάλει σαν στόχο σφαιρική αντιμετώπιση του προβλήματος της προσωπικότητας. Πρέπει να αναπτυχθούν και ο εγκέφαλος και η ευαισθησία. Η ουσιαστική καλλιέργεια, που λέμε. Οπως ένα χωραφάκι. Πρέπει να οργωθεί, να φύγουν οι πέτρες, τα ζιζάνια, για να πέσει ο σπόρος. Αν δεν γίνει σωστή προετοιμασία, πετάς τον σπόρο και δεν βγάζεις τίποτα. Αυτό είναι θέμα παιδείας. Αλλά η παιδεία με το ουσιαστικό περιεχόμενο έχει αποδράσει. Μερικά βασικά ζητήματα της Θεατρικής Παιδείας είναι η γνώση της γλώσσας και της Ιστορίας του τόπου μας. Να ξέρουμε ποιος είναι ο κόσμος με τον οποίο θα συνομιλήσουμε, στον οποίο θα απευθύνουμε το έργο μας. Ο οποίος εκμαιεύει το έργο μας, γιατί ο κόσμος μάς προκαλεί. Οι καλλιτέχνες δεν υπάρχουν αφ' εαυτών, προηγείται η ανάγκη του κοινού για Τέχνη. Αν ο κόσμος δεν χρειαζόταν την Τέχνη, δεν θα υπήρχε η Τέχνη».