Το στερνό «αντίο» στον Μίμη Φεργάδη, που «έφυγε» από τη ζωή σε ηλικία 85 χρόνων μετά από προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε το τελευταίο διάστημα, είπαν χτες στο Νεκροταφείο των Αγίων Αναργύρων συγγενείς, φίλοι, παλιοί συνάδελφοί του και αντιπροσωπεία του ΚΚΕ και του «902.gr».

Αποχαιρέτησαν τον άνθρωπο που με τη δράση και την πένα του έδινε το «παρών» στους κοινωνικούς αγώνες, συμπορευόμενος με το ΚΚΕ «με ελπίδα, με δύναμη, με καρδιά, με μυαλό», όπως είχε γράψει σε κείμενά του που έχουν δημοσιευτεί στο «902.gr».

Στην κηδεία παραβρέθηκε ο Γιάννης Πρωτούλης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Τον αγωνιστή αποχαιρέτησε εκ μέρους του Κόμματος ο Θοδωρής Σκολαρίκος, μέλος του Γραφείου Περιοχής της ΚΟ Αττικής, που σημείωσε: «Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός του ήταν οι εργαζόμενοι, οι άνθρωποι του μόχθου και της βιοπάλης. Για αυτούς τους ανθρώπους συχνά πυκνά επιστράτευε την αιχμηρή, αλλά και ευαίσθητη πένα του, προκειμένου να καυτηριάσει, να προβληματίσει, να μας θυμίσει, με σταθερή πυξίδα ότι το δίκιο θα νικήσει και τα σκοτάδια θα διαλυθούν».

Ο Δημήτρης (Μίμης) Φεργάδης γεννήθηκε στην Κύμη το 1938 με καταγωγή από τη Σκύρο. Στα τέλη της δεκαετίας 1950 έγινε εργάτης, βοηθός πρεσαδόρου, στο εργοστάσιο παραγωγής πλακών γραμμοφώνου της «Columbia» και στη συνέχεια διευθυντικό στέλεχος της ίδιας δισκογραφικής εταιρείας, ενώ από το 1991 στελέχωσε τη «Minos-EMI». Ηταν επίσης απόφοιτος του Παντείου Πανεπιστημίου.

Τα τελευταία χρόνια είχε αναπτύξει συγγραφική δραστηριότητα. Με το βιβλίο του «Με αφορμή την Columbia - Η βιομηχανία της δισκογραφίας στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα», με γλαφυρό και λαϊκό λόγο αποτύπωσε τη δισκογραφία και την εμπειρία μιας ζωής σε αυτήν. Ελεγε ο ίδιος σε συνέντευξη στον «Ριζοσπάστη»: «Το βιβλίο δεν είναι η ζωή, δεν είναι το βιογραφικό ενός νεαρού εργαζόμενου σε εργοστάσιο παραγωγής δίσκων. Που ξεκίνησε εργάτης και ανελίχθηκε, σπουδάζοντας εργαζόμενος, σε δύσκολες εποχές, στην ιεραρχία. Συνηθισμένο μελό, δηλαδή, δεκαετίας του '60. Είναι, όπως και ο τίτλος προϊδεάζει, η ιστορία του μουσικού πολιτισμού της χώρας μας κατά τον 20ό αιώνα. Μέσα από την ...ιστορία ενός εργοστασίου και των ανθρώπων του. Είναι η ιστορία του ήχου, της μουσικής... ενός άυλου... υλικού, δηλαδή, που μετατρέπεται, βιομηχανικά, σε ένα αξιοποιήσιμο, ευκολομεταφερόμενο και εύκολα - σε ένα βαθμό - αποκτήσιμο προϊόν. Που επηρεάζει και επηρεάζεται από το εξελισσόμενο, κάθε φορά, οικονομικό - κοινωνικό - πολιτικό περιβάλλον. Καταγεγραμμένη, μάλιστα, από έναν νεαρό, τότε, που υφίστατο - ζούσε από τα μέσα - όλες αυτές τις μεταλλάξεις. Και είχε, όμως, την ευαισθησία ή την τυχαία υποψία πως κάτι σοβαρό συνέβαινε στη μουσική πολιτισμική ιστορία του τόπου».