Στο θέατρο «Βαφείο - Λάκης Καραλής» (Αγίου Ορους 16, Αθήνα) ανεβαίνει κάθε Σάββατο και Κυριακή, έως τις 30 Απρίλη, η ενδιαφέρουσα παράσταση «Οι Υπάκουοι ή Reunion» της Αννας Ετιαρίδου, σε σκηνοθεσία Κώστα Δελακούρα.

Μετά τους «Επισκέπτες του Δεκαπενταύγουστου», το νέο έργο της Αννας Ετιαρίδου είναι η βαθιά ενδοσκόπηση μιας γενιάς που νιώθει να ζει μονίμως σε αντίστροφη μέτρηση. Οι ήρωες του έργου - γεννημένοι όλοι το 1974 - είναι μια γενιά που προχωράει «αλυσοδεμένη» σφιχτά με την πορεία της χώρας τα τελευταία τριάντα χρόνια... Οι ήρωες αναμετριούνται με τους εαυτούς τους και τους συνομήλικούς τους, ψάχνοντας να βρουν απάντηση στο δύσκολο ερώτημα: Τι θα αφήσουμε πίσω μας...;

Μιλήσαμε με την Αννα Ετιαρίδου για το έργο, για τα ερωτήματα της παράστασης, για την ανάγκη της να γράφει κ.ά.

-- Το νέο θεατρικό σου έργο, «Οι Υπάκουοι ή Reunion», ανεβαίνει στο θέατρο «Βαφείο». Τι είναι αυτό που πραγματεύεται;

-- Είναι ένα έργο που μιλάει για τη γενιά μου, τους γεννημένους τη δεκαετία του '70. Διανύοντας πλέον τη μέση ηλικία, ένιωσα μια βαθιά ανάγκη να κοιτάξω πίσω, να κάνω μία ανασκόπηση των δεκαετιών που πέρασαν, αλλά και μία ενδοσκόπηση στην ψυχοσύνθεση μιας γενιάς που ξεκίνησε τη ζωή της απ' τα «εύκολα» και πορεύεται προς την ωριμότητα σαν να την κυνηγάει πάντα μία αντίστροφη μέτρηση.

Η υπόθεση είναι απλή: Κάποιοι παλιοί συμμαθητές - σαρανταπεντάρηδες πλέον - συναντιούνται σ' ένα σπίτι στην Αράχωβα για να γιορτάσουν μαζί την Πρωτοχρονιά του 2020. Το reunion ξεκινά με τις καλύτερες προϋποθέσεις, η χαρά όλων για τη συνάντηση είναι έκδηλη, παρόλο που ο καθένας έχει πάρει διαφορετικό δρόμο στη ζωή. Ομως, έρχεται η στιγμή που ο καθένας θα σταθεί μπροστά σ' έναν καθρέφτη για να δει τι άνθρωπος έγινε, τι έχει ανεχτεί, τι έχει συγχωρήσει, τι έχει επιδιώξει και αν μπορεί να αντέξει τη συλλογική ενοχή κι ευθύνη γι' αυτό που θα αφήσει πίσω του.

-- Τελικά τι αξίζει «να αφήσουμε πίσω μας»;

-- Πιστεύω πως το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή ενός ανθρώπου είναι να προσπαθεί να κάνει τον κόσμο λίγο καλύτερο απ' ό,τι τον βρήκε κι έτσι «επιδιορθωμένο» και βελτιωμένο να τον παραδώσει στις επόμενες γενιές. Η ζωή του καθενός δεν είναι ένα αυτοτελές επεισόδιο, αποκομμένο από τον υπόλοιπο κόσμο. Γεννιόμαστε παραλαμβάνοντας μία νοητή σκυτάλη από τις προηγούμενες γενιές και πρέπει να έχουμε πάντα επίγνωση αυτής της συνέχειας. Παραλαμβάνουμε τον κόσμο ατελή, με λάθη, με αδικίες, με ανισότητες. Εχουμε την υποχρέωση να παλέψουμε λοιπόν, σαν όντα νοήμονα, που την τυχαία τους ύπαρξη την μετατρέπουν σε συνειδητή οντότητα, έτσι ώστε αυτό που θα παραδώσουμε να είναι καλύτερο από αυτό που παραλάβαμε. Εφόσον η ανθρωπότητα ξέφυγε από το «μονοπάτι» των νόμων της Φύσης που ακολουθούν τα υπόλοιπα έμβια όντα κι έχτισε πολιτισμό, ας μείνει πιστή στο όραμά της να βελτιώνει αυτόν τον κόσμο που έφτιαξε για τον εαυτό της κι όχι να τον χαλάει.

-- Είναι το επόμενο έργο σου μετά τους «Επισκέπτες του Δεκαπενταύγουστου» και καταπιάνεσαι πάλι με κοινωνικά θέματα. Αυτό είναι το θέατρο που θέλεις να «υπηρετήσεις»;

-- Δεν έχω σκεφτεί ποτέ τι είδους θέατρο θα ήθελα να υπηρετήσω, απλά γράφω για κοινωνικά θέματα γιατί αυτά με απασχολούν. Συνήθως κάθομαι να γράψω όταν κάποια πράγματα μέσα μου «ουρλιάζουν» και νιώθω ότι πρέπει να ειπωθούν! Αυτό που δεν με κουράζει ποτέ είναι να παρατηρώ τους ανθρώπους και να προσπαθώ να εξηγήσω τι είναι αυτό που τους κάνει να φέρονται με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Και ταυτόχρονα προσπαθώ - παρατηρώντας - να εξηγήσω την κοινωνία, την εποχή, τις συνθήκες μέσα στις οποίες ένα άτομο υπάρχει, αυτοπροσδιορίζεται, πορεύεται, παλεύει, δημιουργεί. Σ' όλα αυτά υπάρχει μια ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης και πραγματικά μερικές φορές δεν ξέρω τι να πρωτογράψω. Επίσης, παρόλο που το έργο ονομάζεται «Οι Υπάκουοι» θεωρώ πως, μ' όλα αυτά που έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, ήρθε η ώρα της ανυπακοής και της δράσης.

-- Η παράσταση έχει κερδίσει τις εντυπώσεις των θεατών... Πώς δουλέψατε ως ομάδα αλλά και πώς είναι να δημιουργείς σε αυτές τις συνθήκες;

-- Η ομάδα ηθοποιών που παίζει στους «Υπάκουους» (Δημήτρης Αντωνιάδης, Κώστας Δελακούρας, Ειρήνη Ευαγγελάτου, Σίμος Κυπαρισσόπουλος, Γιάννης Μιχαλόπουλος, Χριστίνα Μωρόγιαννη, Γιάννα Παπανικολάου) είναι μία από τις πιο ευτυχείς συγκυρίες που μου έχουν τύχει στο θέατρο. Παρόλο που με τους περισσότερους δεν γνωριζόμασταν πιο πριν, «δέσαμε» πολύ γρήγορα, νιώσαμε σύντομα σαν μια παρέα και όλο αυτό το θεατρικό «ταξίδι», ήδη από τις πρόβες κι ακόμη περισσότερο τώρα στις παραστάσεις, ήταν και είναι απολαυστικό! Προσωπικά, ανυπομονώ να έρθει το Σαββατοκύριακο, να ξαναβρεθούμε με την ομάδα και να «γευτούμε μέχρι το μεδούλι» την παράστασή μας!

Οσο για το πώς είναι να δημιουργεί κανείς κάτω από τις συνθήκες που έχει επιβάλει η πολιτεία στους καλλιτέχνες, ένα θα πω: Οσο και να μας δυσκολεύουν, όσο και να μας πολεμούν, δεν θα πάψουμε να παλεύουμε και να δημιουργούμε, γιατί έχουμε απόλυτη συναίσθηση ότι η Τέχνη μπορεί να αλλάξει τη συνείδηση των ανθρώπων, μπορεί να κινητοποιήσει και ίσως, μέσω αυτής, καταφέρουμε να «αφήσουμε κι εμείς κάτι πίσω μας»!