Στον κινηματογράφο «STUDIO New Star art cinema» συνεχίζεται η προβολή της ταινίας «Ο Μεγαλέξαντρος» του Θόδωρου Αγγελόπουλου μέχρι το τέλος Απριλίου. Παράλληλα στον ίδιο κινηματογράφο θα προβάλλονται το ντοκιμαντέρ του Θωμά Σίδερη «Ο Γάμος στο Αφρίν» και η επανέκδοση «Το Τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι» του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, ενώ στις 24, 25 και 26 Απριλίου θα διεξαχθεί αφιέρωμα στον Σταύρο Ψυλλάκη με την προβολή πέντε ταινιών του, παρουσία του σκηνοθέτη.

Από το Λούβρο μέχρι τα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ, από τις τρώγλες του Παρισιού μέχρι την πολιορκία της Λα Ροσέλ... σε ένα βασίλειο διχασμένο από τους θρησκευτικούς πολέμους και υπό την απειλή της εισβολής από την Αγγλία, μία χούφτα αντρών και γυναικών θα διασταυρώσουν τα ξίφη τους και θα ενώσουν το πεπρωμένο τους με τη μοίρα της Γαλλίας...

Το πρώτο κεφάλαιο από το δίπτυχο της γαλλικής υπερπαραγωγής μεταφέρει τους «Τρεις Σωματοφύλακες» του Αλέξανδρου Δουμά στη μεγάλη οθόνη. Το πρώτο μέρος έχει τίτλο «Ντ' Αρτανιάν», ενώ το δεύτερο που αναμένεται τον Δεκέμβρη θα έχει τίτλο «Μιλαίδη». Πληρέστερη άποψη μπορεί να έχει κανείς αφού ολοκληρωθεί η παραγωγή, τόσο για την πιστότητα στο λογοτεχνικό έργο, όσο και για το εάν κατάφερε να μεταφέρει την ατμόσφαιρα του μυθιστορήματος.

Η μεταφορά της λογοτεχνίας στον κινηματογράφο είναι ένα από τα δυσκολότερα εγχειρήματα που συχνά δεν καλύπτεται τόσο από την τεχνική αρτιότητα, όσο από το εάν κατάφερε ο σκηνοθέτης να μεταφέρει τους θεατές στην εκάστοτε εποχή και να τους κάνει κοινωνούς του μηνύματος του έργου, κι αυτό απαιτεί μεγάλη σκηνοθετική μαεστρία και γνώση του έργου σε βάθος.

Κατά τ' άλλα, ως υπερπαραγωγή είναι αρτιότατη. Πλούσια σκηνικά, εξαιρετική φωτογραφία, ένα μοντάζ που δεν σε αφήνει να κουραστείς ούτε στιγμή και ένα καστ που απαρτίζεται από μερικούς από τους σημαντικότερους νέους Γάλλους ηθοποιούς (Φρανσουά Σιβίλ, Βενσάν Κασέλ, Ρομάν Ντουρίς, Πίο Mαρμάι, Εύα Γκριν, Λουί Γκαρέλ, Βίκι Κριπς, Λινά Κουντρί, Τζέικομπ Φόρτιουν-Λόιντ, Ερίκ Ρουφ). Η σκηνοθετική ματιά, μέχρι στιγμής, διαποτίζεται από το πνεύμα του Χόλιγουντ. Είναι πομπώδης και γρήγορη, δεν φαίνεται να έχει τη διεισδυτικότητα και να αφήνει την ανάσα που χρειάζεται στην αφήγηση, στοιχεία, δηλαδή, του ευρωπαϊκού σινεμά. Ομως είναι νωρίς για να εκτιμήσουμε τις προθέσεις του. Ενδεχομένως το δεύτερο μέρος να έχει τα στοιχεία που λείπουν απ' το πρώτο και να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στις ιστορικές συνθήκες.

Εάν αξίζει τον κόπο για τη μεγάλη οθόνη; Βεβαίως και αξίζει τον κόπο, γιατί δεν βλέπουμε συχνά τόσο άρτιες ταινίες εποχής.

Βρισκόμαστε στο δικαστικό μέγαρο στην πόλη Σεντ Ομέρ. Η νεαρή συγγραφέας Ραμά παρακολουθεί την πολύκροτη δίκη της Λοράνς Κολί, μιας νέας γυναίκας αφρικανικής καταγωγής που κατηγορείται ως υπεύθυνη για τον θάνατο της δεκαπέντε μηνών κόρης της σε μια παραλιακή πόλη της Βόρειας Γαλλίας.

Είναι η πρώτη μυθοπλασία της ντοκιμαντερίστριας Αλίς Ντιόπ, που αναφέρεται στην αληθινή ιστορία της Φαμπιέν Καμπού που συντάραξε τη Γαλλία. Η σκηνοθέτης (από τη Σενεγάλη επίσης) παρακολούθησε τη δίκη και ως Ραμά (στην ταινία) προσπάθησε να δείξει μέσα από ένα άλλο πρίσμα την Φαμπιέν Καμπού. Το πρίσμα της μετανάστριας που γεννάει το παιδί της σε ξένη χώρα και τις δυσκολίες που περνάει.

Ουσιαστικά από τη μια πλευρά ρίχνει μια ανθρώπινη ματιά στο αποτρόπαιο έγκλημα, που χωρίς να το δικαιολογεί, εξηγεί, όμως ότι ακόμα και σε αυτό υπάρχουν βαθύτερες αιτίες. Αιτίες που συνήθως η κοινωνία αρνείται να κοιτάξει κατάματα και έτσι κρίνει με «ευκολία», ενδεχομένως και ρατσιστικά, τον θύτη. Από την άλλη πλευρά, θέτει τον «προβληματισμό» ότι όλες οι γυναίκες θα μπορούσαν να είναι εν δυνάμει Μήδειες... Αυτό όχι μόνο αποδυναμώνει την ταινία, αλλά γκρεμίζει και την κοινωνική ματιά που μέχρι εκείνη τη στιγμή προσπαθεί να χτίσει... Περνάει από το ένα άκρο στο άλλο, ακροβατώντας σε επικίνδυνα μονοπάτια... Ξεκινάει με ένα απόσπασμα της Μαργκερίτ Ντυράς για τη διαπόμπευση των γυναικών και τελειώνει με τη «Μήδεια» του Πιερ Πάολο Παζολίνι, προσπαθώντας να αναδείξει ότι αυτός ο μύθος είναι διαχρονικός. Η ταινία αφήνει τον θεατή διχασμένο σχετικά με τα ίδια του τα συναισθήματα. Το ερώτημα που ρητορικά τίθεται, είναι εάν στη θέση της γυναίκας ήταν ένας άντρας, θα τον αντιμετώπιζε με ίδια οπτική; Αγνωστο. Η ερμηνεία της Γκουσλαζί Μαλαντά στον ρόλο της Λοράνς Κολί είναι συγκλονιστική.

Ο Αλί είναι τυφλός και επιχειρεί να αυτοκτονήσει, όταν τον διακόπτει ο θυρωρός του κτιρίου του, που τον πληροφορεί ότι η αστυνομία αναζητά μια γυναίκα που έχει δραπετεύσει και έχει κρυφτεί κάπου στο κτίριο. Σιγά σιγά, ο Αλί ανακαλύπτει ότι η δραπέτης, η Λέιλα, βρίσκεται μέσα στο διαμέρισμά του. Αφού συμμετείχε σε μια διαμαρτυρία εργαζομένων που οδήγησε σε συλλήψεις, έχασε τον τετράχρονο γιο της όταν την συνέλαβαν. Ο Αλι βοηθάει την Λέιλα να ξεφύγει...

Ιρανικός κινηματογράφος, δυστυχώς όχι μεγάλων αξιώσεων όπως η προηγουμένη ταινία του Τζαλιλβάντ, «Περίπτωση Συνείδησης». Εδώ δεν καταφέρνει ο θεατής να διαχωρίσει την πραγματικότητα από τη φαντασία. Ο σκηνοθέτης αφήνει τον θεατή στο κενό μέχρι το τελευταίο μισάωρο, που μπαίνουν τα πράγματα κάπως στη θέση τους. Το σενάριό του δεν βοηθάει στην εξέλιξη της πλοκής, αντιθέτως την υπονομεύει. Αν και έχει τις «καλύτερες προθέσεις», δηλαδή να θίξει την αστυνομοκρατία του Ιράν, μπλέκεται σε μια άσκηση ατμόσφαιρας που δεν βοηθά τον θεατή να συλλάβει το μήνυμά του. Το συγκλονιστικό τέλος θα μπορούσε να είναι ολόκληρη η ταινία...

Από τους σκοτεινούς τεκέδες στα χρόνια της παρανομίας, στα μεγάλα σαλόνια της ελληνικής μουσικής βιομηχανίας. Από το ρεμπέτικο στο λαϊκό τραγούδι. Από το τρίχορδο στο τετράχορδο όργανο. Από το περιθώριο στο προσκήνιο... Το μπουζούκι κατέχει επάξια τη θέση του στην αιωνιότητα.

Παρακολουθώντας τη μουσική εξέλιξη του μπουζουκιού, ο «Σπασμένος Ηχος» επιχειρεί μια ιστορική επισκόπηση, καθώς και μια πολιτιστική και κοινωνική αποτύπωση της εξέλιξης της ελληνικής κοινωνίας, μέσα από συνεντεύξεις σπουδαίων οργανοπαιχτών του μπουζουκιού, σε συνδυασμό με σπάνιο αρχειακό υλικό από σπουδαίους συνθέτες του λαϊκού τραγουδιού. Ζαμπέτας, Βαμβακάρης, Παπαϊωάννου, Χιώτης, Τσιτσάνης περνούν από μπροστά μας...

Παρότι η ταινία επικεντρώνεται περισσότερο στον άρρηκτο δεσμό του μπουζουκιού με τη λαϊκή μουσική και στην ψυχή που χρειάζεται να δώσει κανείς στο παίξιμό του για το ανάγει σε τέχνη και να μην είναι απλώς τεχνική, ξεχωρίζουμε τα λόγια του Τσιτσάνη... «Εγώ έγραψα τραγούδια για την Ελλάδα, για τη λευτεριά, για τη φτώχεια, για τον πόνο, για την αδικία, για την ελπίδα. Εγραψα τραγούδια για τη γυναίκα, για την ξενιτειά, για την εργατιά, για τη μάνα, για το ανικανοποίητο». Η θεματολογία της ταινίας μάς οδηγεί στην αναζήτηση της πρόσφατης έκδοσης, από τη «Σύγχρονη Εποχή», της μελέτης του Στέφανου Λουκά «Ανιχνεύοντας το ρεμπέτικο», που πραγματεύεται το ρεμπέτικο τραγούδι που τόσο πολύ έχει αγαπηθεί από τον λαό, αλλά και τόσο πολύ έχει κυνηγηθεί από την άρχουσα τάξη.

Η Τόβα και ο Μέιρ είναι ένα ζευγάρι στα 60 που αγαπιούνται ακόμα, αλλά τους έχει καταπιεί η ρουτίνα της μικροαστικής ζωής τους στα προάστια. Οταν ένας κοσμοπολίτης εργένης μετακομίζει στο ρετιρέ της πολυκατοικίας τους, η μαγνητική του παρουσία και οι βραδιές καραόκε στο διαμέρισμά του μετατρέπονται σε εμμονή για το φιλήσυχο ζευγάρι.

Ισραηλινή κομεντί χωρίς ιδιαίτερες αξιώσεις, που μεταφέρει σε άλλο τόπο μια πολυπαιγμένη θεματολογία. Δεν μας λείπει αυτός ο κινηματογράφος από το Ισραήλ, μας λείπει ο κοινωνικός προβληματισμός, που δυστυχώς έχουμε να συναντηθούμε πολλά χρόνια μαζί του...

Στην τελευταία του αποστολή στο Αφγανιστάν, ο Λοχίας Τζον Κίνλι συνεργάζεται με έναν τοπικό διερμηνέα, τον Αχμέντ. Μετά από μια επίθεση με μοναδικούς επιζώντες τους δύο άντρες, ο Αχμέντ θα μεταφέρει τον τραυματισμένο Τζον σε ένα ασφαλές μέρος, χιλιόμετρα μακριά. Οταν ο Τζον γυρίζει στην Αμερική και μαθαίνει πως ο Αχμέντ βρίσκεται σε κίνδυνο, αποφασίζει να επιστρέψει πίσω, για να βοηθήσει τον φίλο του.

Δεύτερη ταινία φέτος για τον Γκάι Ρίτσι, που φαίνεται να έχει χάσει τη σπιρτάδα που τον διέκρινε παλιότερα. Εδώ αναλαμβάνει το πρόγραμμα πλύσης για λογαριασμό των ΗΠΑ. Τα προγράμματα βέβαια κυμαίνονται από τους 40 βαθμούς έως τους 90, αλλά η προπαγάνδα δεν έχει αδιέξοδα. Ξεπλένει σε υψηλές θερμοκρασίες ή δεν ξεπλένει καθόλου. Να πει κανείς ότι παρά το ξέπλυμα θα απολαύσει έστω μια τυπική αμερικανιά δράσης... ούτε αυτό καταφέρνει να μας δώσει. Η σκηνοθεσία είναι άνευρη και το σενάριο παρωχημένο και πολυπαιγμένο. Για το ποιος όπλισε το χέρι των Ταλιμπάν ούτε λόγος φυσικά.