Κινηματογραφική βδομάδα με μέτριες ταινίες να έρχονται στα σινεμά, χειμερινά και θερινά, αφού η πλειοψηφία των θερινών έχει ήδη κάνει την πρεμιέρα της... Η ωραιότερη εποχή του χρόνου, αν και ακόμα κάνει λίγη ψύχρα, έφτασε και αυτή τη χρονιά αναμένεται να δώσει πολλούς κινηματογραφικούς καρπούς, αφού πάνω από 100 ταινίες θα παιχτούν στα θερινά αυτό το καλοκαίρι. Πολλούς καρπούς κατακόκκινους και αγωνιστικούς ευχόμαστε να δώσει και η κάλπη την Κυριακή κι ακόμα περισσοτέρους η επόμενη μέρα για τον λαό μας.

Αυτήν τη βδομάδα η «Νυρεμβέργη» του Νικολάι Λέμπεντεφ, που θα παίζεται στον κινηματογράφο «STUDIO new star art cinema», είναι σχεδόν μονόδρομος. Στον ίδιο κινηματογράφο συνεχίζονται και οι προβολές του «1900» του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι και το «Ταξίδι στα Κύθηρα» για αυτόν τον μήνα, στο πλαίσιο του αφιερώματος «2023 Ετος Θ. Αγγελόπουλου», που πραγματοποιεί η «New Star» σε συνεργασία με την οικογένεια του Θ. Αγγελόπουλου.

To 76ο κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών ξεκίνησε τις προβολές του, με τον εξαιρετικό Ρούμπεν Εστλουντ να είναι πρόεδρος της κριτικής επιτροπής, ο οποίος δήλωσε τα παρακάτω: «Αν κοιτάξετε τον σημερινό κόσμο, θα δείτε ότι ο κινηματογράφος είναι μοναδικός για τον απλό λόγο ότι προσφέρει μια αίθουσα όπου μπορούμε να παρακολουθούμε ταινίες όλοι μαζί. Ολο το άλλο περιεχόμενο, στο οποίο έχουμε πρόσβαση στις συσκευές μας, στα μικρά μας συννεφάκια, καταναλώνουμε κουλτούρα σαν ζόμπι και δεν αντικατοπτρίζουμε αυτό που κοιτάμε. Αρα η μετάβαση στον κινηματογράφο είναι σχεδόν πολιτική στάση. Μαζευόμαστε και συζητάμε για τον κόσμο. Ανακαλύπτουμε ποιοι είμαστε και πού πάμε. Αυτό είναι το ισχυρότερο σημείο πώλησης του κινηματογράφου. Νομίζω ότι οι άνθρωποι θέλουν αυτήν τη συλλογική εμπειρία».

1945. Το Διεθνές Στρατιωτικό Δικαστήριο ξεκινά τις εργασίες του στη Νυρεμβέργη. Η πόλη είναι γεμάτη με δημοσιογράφους, δικηγόρους, μεταφραστές και μάρτυρες. Υπηρετώντας στο γραφείο του Σοβιετικού στρατιωτικού διοικητή στο Βερολίνο, ο αξιωματικός πληροφοριών - μεταφραστής Λοχαγός Ιγκόρ Βόλγκιν έλαβε επιστολές από τον αδελφό του, Νικολάι, ο οποίος χάθηκε το 1942. Οι επιστολές απευθύνονταν στη μητέρα τους, που πέθανε στο πολιορκημένο Λένινγκραντ. Οι επιστολές στάλθηκαν από τη Νυρεμβέργη, που βρίσκεται στην Αμερικανική Ζώνη Κατοχής στη Γερμανία. Ο Ιγκόρ Βόλγκιν μετατίθεται εκεί ως μέρος της σοβιετικής αντιπροσωπείας στη δίκη της Νυρεμβέργης, αναζητώντας παράλληλα τον αδελφό του.

Η ταινία βασίζεται στο βιβλίο του Alexander Zvyagintsev «Για πάντα και για πάντα». Πρόκειται για προσωπικές ιστορίες που «δίνουν διαφορετικές αποχρώσεις» στον τεράστιο καμβά μιας τόσο σημαντικής ιστορικής στιγμής, όπως η Δίκη της Νυρεμβέργης. Ο σκηνοθέτης βασίζεται στα αληθινά ντοκουμέντα της δίκης, αλλά δεν φτιάχνει ένα ντοκιμαντέρ, τα γεγονότα της δίκης είναι γνωστά άλλωστε, επιχειρεί όμως να δείξει ότι στο παρασκήνιο μιας τόσο σπουδαίας δίκης υπάρχουν πολλές παράλληλες προσωπικές ιστορίες, συνωμοσίες, ειδικές επιχειρήσεις, αποκαλύψεις κατασκόπων αλλά και μια ιστορία αγάπης. Μια πολύ μεγάλη παραγωγή, με πιστότητα στα σκηνικά, στα κοστούμια, στην ατμόσφαιρα της εποχής, με εκατοντάδες βασικούς και βοηθητικούς ηθοποιούς, που είναι πραγματικά αξιοπρόσεχτη. Πράγματι, ο σοβιετικός λαός τσάκισε τον φασισμό και η ιστορία του αξίζει να ακούγεται σε όλους τους χρόνους στα πέρατα του κόσμου.

Ενα παντρεμένο ζευγάρι με οικονομικά προβλήματα αίφνης αντιμετωπίζει ένα μεγάλο δίλημμα που μπορεί να τους αλλάξει τη ζωή: Ενας από τους καλύτερούς τους φίλους τους προτείνει να κάνουν ένα ψυχολογικό τεστ προσωπικότητας, που έχει δημιουργήσει η κοπέλα του, μία επιτυχημένη ψυχολόγος. Το τεστ βασίζεται σε μία και μοναδική ερώτηση: «Τι θα προτιμούσατε; Εκατό χιλιάδες ευρώ τώρα ή ένα εκατομμύριο ευρώ σε δέκα χρόνια;».

Μια ταινία που παρόμοιά της έχουμε ξαναδεί... Το δίλημμα χρήμα ή αγάπη είναι κυρίαρχο και δημιουργεί τις αναμενόμενες περιπλοκές στις σχέσεις μεταξύ των δύο ζευγαριών. Το δε τέλος της ταινίας είναι γλυκερό, σαν να έπρεπε σώνει και ντε όλοι να τα βρουν μεταξύ τους... Κι είναι να αναρωτιέται κανείς μετά από τόση σφαγή, τι είδους χάπι εντ μπορεί να υπάρξει. Τελικά το χρήμα φαίνεται ότι δημιουργεί περισσότερες κάλπικες σχέσεις από τις ήδη υπάρχουσες, αλώνει τα πάντα...

Η Μαντλέν καλεί ένα ταξί. Ο Σαρλ, ένας απογοητευμένος από τη ζωή του οδηγός με τρυφερή καρδιά, δέχεται να την περάσει από τα μέρη που επηρέασαν τη ζωή της. Μέσα από τους δρόμους του Παρισιού, αποκαλύπτεται το εξαιρετικό παρελθόν της. Δεν το γνωρίζουν ακόμα αλλά, κατά τη διάρκεια αυτής της διαδρομής, θα δημιουργηθεί μια φιλία που θα αλλάξει τη ζωή τους για πάντα.

Η ταινία είναι γλυκύτατη, αλλά το θέμα είναι πολυπαιγμένο... Η συγκίνηση σχεδόν εκβιάζεται, γιατί ποιος δεν θα συγκινηθεί από την εξομολόγηση μιας ολόκληρης ζωής, και το τέλος επίσης αναμενόμενο. Η μοναξιά των ανθρώπων δεν είναι μονόδρομος, ακόμα και στο τέλος, μπορεί κανείς να μοιραστεί αγάπη ακόμα και με έναν άγνωστο... Να επισημάνουμε βέβαια ότι η ιστορία της Μαντλέν είναι αποκαλυπτική της γυναικείας καταπίεσης στη δεκαετία του '50 στη Γαλλία, αλλά είναι αυτό αρκετό να μας κρατήσει;

Η Ελίζ νόμιζε ότι είχε την τέλεια ζωή: Τον ιδανικό σύντροφο και μια καριέρα ως μπαλαρίνα. Ολα γκρεμίζονται όταν τραυματίζεται στη σκηνή, αφού όλα δείχνουν ότι δεν θα μπορέσει να χορέψει ξανά. Ο δρόμος για ανάκαμψη θα την οδηγήσει μακριά από το Παρίσι, όπου οι φίλοι, ένας νέος έρωτας και η ελευθερία του σύγχρονου χορού θα την βοηθήσουν να επανασυνδεθεί με τον πατέρα της, αλλά πιο σημαντικά, με τον ίδιο της τον εαυτό.

Εάν κάποιος δεν είναι χορευτής αποκλείεται να συγκινηθεί με την ταινία, είναι αργή, υποτονική έως και κουραστική. Φωτεινή εξαίρεση αποτελούν οι εκπληκτικές χορογραφίες που παρακολουθούμε κατά τη διάρκειά της. Ομως το να επιλέξει μια μπαλαρίνα να χορεύει σύγχρονο χορό αντί για κλασικό μπαλέτο είναι άραγε τόσο ενδιαφέρον, για να το δούμε στο σινεμά για δυο ώρες;

Η ιστορία της ζωής της Σιμόν Βέιλ μέσα από κομβικά γεγονότα του εικοστού αιώνα. Τα παιδικά της χρόνια, οι πολιτικές της μάχες, οι τραγωδίες της.

Αδιαμφισβήτητα υπάρχουν και αστοί πολιτικοί, νομικοί κ.λπ. που πάλεψαν από το μετερίζι τους για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για το περίφημο «κοσμικό» κράτος. Η Σιμόν Βέιλ πάλεψε για τα δικαιώματα των γυναικών, μέσα στα πλαίσια της εποχής της. Ηταν εκείνη που έφερε στη γαλλική Βουλή το νομοσχέδιο για τη νομιμοποίηση των αμβλώσεων το 1975. Ηταν εκείνη που άλλαξε το σωφρονιστικό σύστημα και την πρωτοβάθμια φροντίδα για παιδιά και εξαρτημένους. Ηταν η πρώτη γυναίκα επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Η ταινία έχει μεγάλο ενδιαφέρον, κυρίως για να δει κανείς πώς και πόσο αργά άλλαξαν επιμέρους ζητήματα στην «πολιτισμένη» καπιταλιστική Ευρώπη, την ίδια στιγμή που στον σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, όλα αυτά είχαν ήδη γίνει σε τελείως άλλο πλαίσιο, αφού μιλάμε για ένα διαφορετικό συνολικά κοινωνικό σύστημα, πολλά χρόνια πριν. Ο υπόλοιπος καπιταλιστικός κόσμος άργησε κατά πολύ να «καταργήσει την μπάλα στο πόδι» στους λαούς και όταν το έκανε, έγινε μετά από την πίεση των πρώην σοσιαλιστικών χωρών... Για κάποιον που δεν γνωρίζει τις κατακτήσεις του σοσιαλισμού, η ταινία θα φανεί αποκαλυπτική. Για εμάς όμως είναι απλώς μια πολύ καλά γυρισμένη προπαγάνδα τόσο για τον φεμινισμό της εποχής όσο και για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση... Από την ταινία αντιλαμβανόμαστε ότι η Βέιλ ήθελε να μην ξεχαστεί το Ολοκαύτωμα και να πρωτοστατήσει στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα ώστε να μην επαναληφθεί κάποιος παγκόσμιος πόλεμος, δηλαδή οι πρωτεργάτες των πολέμων να μην τους επαναλάβουν. Ασχολίαστο.