Κινηματογραφική βδομάδα που ξεκινάει με μια πρόταση και ένα πολύ σημαντικό Φεστιβάλ. Η Επιτροπή Πολιτισμού του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ, μετά από την ιδιαίτερα μεγάλη ανταπόκριση στο ανοιχτό κάλεσμα συμμετοχής που απηύθυνε σε νέους δημιουργούς, διοργανώνει διήμερο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους, στο πλαίσιο του 49ου Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή», στις 15 και 16 Σεπτέμβρη, στον ιστορικό κινηματογράφο «Τριανόν» (Κοδριγκτώνος 21), με ώρα προσέλευσης στις 7.30 μ.μ. Το Σάββατο 16 Σεπτέμβρη στις 8 μ.μ. χαιρετισμό θα απευθύνει ο Νίκος Σοφιανός, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και υποψήφιος δήμαρχος Αθήνας με τη «Λαϊκή Συσπείρωση». 30 ταινίες από διακεκριμένους Ελληνες δημιουργούς πλαισιώνουν το πρόγραμμα του Φεστιβάλ, ενώ και τις δυο μέρες θα έχουμε τη δυνατότητα να συζητήσουμε μαζί τους για τις ταινίες τους.

Αυτή η βδομάδα φέρνει δυο πολύ διαφορετικές επανεκδόσεις στους κινηματογράφους. Το «Μανχάταν» («Manhattan», 1979) του Γούντι Αλεν, μια από τις σημαντικότερες ταινίες του Αμερικανού δημιουργού, εμπνευσμένη από τη μουσική του Τζορτζ Γκέρσουιν, που αποτελεί φόρο τιμής στη Νέα Υόρκη, και την επετειακή επανέκδοση για τα 20 χρόνια από την κυκλοφορία του «Oldboy» του Παρκ Τσαν - Γουκ. Το «Oldboy» είναι μια από τις ταινίες που έφεραν έντονα στο προσκήνιο το κορεάτικο σινεμά και θεωρείται πλέον ένα κλασικό κινηματογραφικό αριστούργημα. Κομμάτι της «Τριλογίας της Εκδίκησης», ίσως το σημαντικότερο, με υποδειγματικό σενάριο (που έπρεπε να διδάσκεται για την πλοκή του) και εξαιρετική σκηνοθεσία, βασισμένο στο ομώνυμο manga, δεν «έχει ούτε μια ρυτίδα» παρά τα 20 του χρόνια και τις πολλές επανεκδόσεις του, παραμένει ένα απίστευτα σπουδαίο και φρέσκο θρίλερ - νουάρ, που βλέπεται με την ίδια αγωνία ξανά και ξανά. Από τις νέες ταινίες της βδομάδας ο «Γάμος αλά Ελληνικά 3» («My Big Fat Greek Wedding 3») της Νία Βαρντάλος είναι γεμάτος ανόητα κλισέ και ιδιαίτερα βαρετός, σε σημείο που νοσταλγείς την πρώτη ταινία από τα πρώτα κιόλας πλάνα. Η δε ταινία «Ηρωας Κανενός» («Viens je t'emmene»), του Αλέν Γκιροντί, προσπαθεί να πει πολλά (τρομοκρατικές επιθέσεις, ρατσισμός, ερωτισμός κ.λπ.) αλλά τα θέτει όλα τόσο άτσαλα, χωρίς ειρμό και χωρίς καμιά αιτιολόγηση, που το παρακολουθείς μόνο και μόνο για να δεις πού θα καταλήξει τελικά... Μην ανησυχείτε, έχει θετικό πρόσημο το τέλος, μην μπείτε στον κόπο.

H ταινία διαδραματίζεται στην απόκοσμη, μεταπολεμική Βενετία την Παραμονή των Αποκριών και αποτελεί την επιστροφή του διάσημου Ηρακλή Πουαρό που καλείται να λύσει ένα τρομακτικό μυστήριο. Συνταξιούχος πλέον και αυτοεξόριστος στην πιο λαμπερή πόλη του κόσμου, ο Πουαρό παρευρίσκεται απρόθυμα σε μια συνεδρίαση σε ένα παρακμιακό, «στοιχειωμένο» παλάτι. Οταν ένας από τους καλεσμένους δολοφονείται, ο ντετέκτιβ βρίσκεται μπλεγμένος σε έναν απαίσιο κόσμο σκιών και μυστικών.

Η προηγούμενη σκηνοθετική απόπειρα του πολυτάλαντου Κένεθ Μπράνα να μας ξανασυστήσει το «Εγκλημα στον Νείλο» της Αγκάθα Κρίστι δεν είχε στεφθεί με επιτυχία. Μεγάλο μερίδιο ευθύνης είχαν τα ψεύτικα σκηνικά, που χτυπούσαν πολύ άσχημα στο μάτι του θεατή. Εδώ ο σκηνοθέτης, που και πάλι κάνει μεγάλο μέρος των γυρισμάτων του σε στούντιο, ακριβώς επειδή μεταφέρει τη δράση στο εσωτερικό ενός παλατιού στη Βενετία, καταφέρνει να στήσει το ιδανικό σκηνικό. Η ταινία βασίζεται στο μυθιστόρημα «Halloween Party» της Αγκάθα Κρίστι και ενώ περιέχει απόκοσμα στοιχεία τρόμου (φαντάσματα π.χ.), δεν υπολείπεται καθόλου μιας καθαρής ταινίας μυστηρίου. Τόσο η σκηνοθετική ματιά του Μπράνα, που εδώ εντρυφεί σε εντυπωσιακές λεπτομέρειες και εκπληκτικά φωτισμένα πλάνα από τον σταθερό συνεργάτη του, Χάρη Ζαμπαρλούκο, όσο και το μοντάζ που δεν αφήνει δευτερόλεπτο αναξιοποίητο, συνθέτουν μια υπέροχη ατμόσφαιρα που σε κρατάει έως το τέλος. Στη συγκεκριμένη ταινία ο Ηρακλής Πουαρό στον γνωστό πλέον απολογισμό της λύσης του μυστηρίου... κρατάει κάτι ακόμα κρυφό για το τελευταίο λεπτό... Είναι μια πτυχή της λύσης του αινίγματος που τη μοιράζεται μόνο με έναν εκ των θαμώνων... Οσο περίεργο κι αν φαίνεται, αυτή η πτυχή βγάζει μια απίστευτη τρυφερότητα. Θα το καταλάβετε βλέποντάς την. Οσο για το πρωταγωνιστικό καστ, είναι υπέροχο. Αλλωστε ο Μπράνα ξέρει να επιλέγει ανάμεσα στους συνάδελφους του. Κένεθ Μπράνα, Καμίγ Κοτέν, Τζέιμι Ντόρναν, Τίνα Φέι, Τζουντ Χιλ, Αλι Καν, τι άλλο να ζητήσει κανείς.

Η Σίγκνε και ο Τόμας διατηρούν μια αρρωστημένη, ανταγωνιστική σχέση, η οποία παίρνει μια άσχημη τροπή όταν ο Τόμας αποκτά ξαφνικά αναγνώριση για το καλλιτεχνικό του έργο. Γνήσια αντιδραστική, η Σίγκνε επιχειρεί απεγνωσμένα να ανακτήσει το στάτους της δημιουργώντας μια νέα, αδίστακτη περσόνα, η οποία τρέφεται από την προσοχή και τη συμπόνια των άλλων.

Μέχρι πού μπορεί να φτάσει κάποιος ώστε να τραβήξει την προσοχή των άλλων και τα φώτα της δημοσιότητας; Τι πρέπει να κρύβει μέσα του για να φτάσει σε ακραία σημεία, ακόμα και με κίνδυνο της ζωής του, για να εισπράξει την αποδοχή; Πόσα ψέματα πρέπει να πει για να ξεγελάσει τους γύρω του, αλλά και τον εαυτό του, και να εκλιπαρήσει για τη συμπόνοια τους. Τούτη η ταινία μοιάζει σαν να περιγράφει κάποιον που βρίσκεται σε ένα πολύ βαθύ πηγάδι στη μέση του πουθενά και φωνάζει απεγνωσμένα... Εδώ είμαι... Κοιτάξτε με... Σώστε με από τον εαυτό μου... Από το μαρτύριο της μοναξιάς... Είμαι άσημος σημαίνει είμαι ασήμαντος... Δώστε μου τα 5 λεπτά δημοσιότητας που δικαιούμαι... Οι σύγχρονες νευρώσεις, φτιαγμένες μέσα στη λαίλαπα και στη βαρβαρότητα που ζούμε, «φωνάζουν» στην ταινία του Μπόργκλι. Ενώ αρχικά φαίνεται σαν μια ανάλαφρη κομεντί, εξελίσσεται σε μια ιδιαίτερα καυστική κριτική των ανθρώπινων σχέσεων, αλλά και της σύγχρονης κοινωνίας που φωτίζει μόνο τα κούφια λόγια και την εικόνα. Εκτίθεμαι άρα «υπάρχω» ή «υπάρχω» και χωρίς να εκτίθεμαι; Από τις καλύτερες ταινίες της φετινής χρονιάς για τη διεισδυτικότητα του θέματός της και τον σκηνοθετικό χειρισμό που βλέπει σχεδόν αποστασιοποιημένα ένα τόσο σημαντικό ζήτημα ώστε να προβληματίσει μεν, αλλά να μη βαρύνει χωρίς λόγο τον θεατή.