Τον Φλεβάρη του 1936 ο Δ. Γληνός γράφει στον «Ριζοσπάστη» το «Πιστοποιητικό της βαρβαρότητας», ένα άρθρο για την κατάντια της Ακαδημίας και των άλλων πνευματικών ιδρυμάτων. Τον επόμενο μήνα, με αφορμή τη συνάντησή του με έναν ακαδημαϊκό, γράφει πάλι επιφυλλίδα στην εφημερίδα με τη συζήτησή τους, αφού έχει δημοσιεύσει το «Πιστοποιητικό» κι εδώ είναι ένα απόσπασμα:

Το παίρνεις σε αστεία αυτό που σου λέω, γιατί δε φαντάζεσαι πόσο είσαι ένοχος, προσωπικά ένοχος και συ και πολλοί άλλοι σαν και σένα, για την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στον τόπο μας. Εσύ το λες και το πιστεύεις κιόλας πως είσαι φιλελεύθερο πνεύμα και κρυφοκαμαρώνεις γι' αυτό. Μιλάς με συγκίνηση στα μαθήματά σου και γράφεις στα βιβλία σου για τους ιερούς αγώνες που έγιναν ως τώρα μέσα στην ανθρωπότητα για τη λευτεριά της σκέψης, για το σπάσιμο της πνευματικής σκλαβιάς. Και λες κάθε βράδυ στον εαυτό σου και στη συνείδησή του πως έκαμες το χρέος σου και κοιμάσαι ήσυχος. Στο μεταξύ, εκεί μέσα στο Πανεπιστήμιο που διδάσκεις, ξέρεις τι κατάσταση έχει δημιουργηθεί: Δίπλα σε κάθε σχεδόν φοιτητή, κάθεται και ένας χαφιές, που πολλές φορές είναι κι αυτός φοιτητής, και πληρώνεται με τα αργύρια της προδοσίας για να κατασκοπεύει και να προδίνει τους συναδέλφους του και μεθαύριο θα γίνει «επιστήμονας» και «καθοδηγητής» της κοινωνίας. Η πρυτανεία συνεργάζεται με την Ειδική Ασφάλεια και το δηλώνει στη δημοσιότητα αυτό και το αναφέρει μ' εγκαύχηση στον πρυτανικό της λόγο, σαν κατόρθωμα, χωρίς ντροπή.

Συνάδελφοί σου κυνηγάνε τα παιδιά με λύσσα για τα φρονήματά τους τα κοινωνικά ή τα πολιτικά ή τα επιστημονικά και τα διώχνουν από το Πανεπιστήμιο. Ενας φοιτητής για που θα τολμούσε καν να κάνει νύξη στον καθηγητή της Ιστορίας της Φιλοσοφίας για διαλεκτικό ματεριαλισμό, θα ήτανε σβησμένος από το πρόσωπο της Γης. Γιατί ο κύριος καθηγητής θα έστελνε το όνομά του στην Ειδική Ασφάλεια και θα έκαμε το παν για να διώξει τον φοιτητή από το Πανεπιστήμιο. Το πανεπιστημιακό άσυλο καταπατήθηκε και συ πολλές φορές, χωρίς ίσως να το ξέρεις, κάνεις μάθημα σε ακροατήριο, όπου περισσότεροι είναι οι αστυφύλακες από τους φοιτητές.

Και μόλα ταύτα εσύ, αγαπητέ φίλε, το φιλελεύθερο πνεύμα, που μισεί κάθε πνευματική τυραννία, κοιμάσαι ήσυχος κάθε βράδυ και ικανοποιημένος. Εκαμες και κοσμήτορας, έκαμες και συγκλητικός μέσα σε όλη αυτή τη φοβερή κατάσταση και δε διαμαρτυρήθηκες ποτές και δεν κίνησες ούτε το μικρό σου δαχτυλάκι για να σταματήσει το κακό. Και νομίζεις πως δεν είσαι ένοχος;

- Μα τι θέλεις, αγαπητέ μου, να κάμει ένας άνθρωπος;

- Να ορθώσεις το ανάστημά σου, την ηθική σου προσωπικότητα, το πνευματικό του κύρος και να διαμαρτυρηθείς. Να κάμεις το χρέος σου απέναντι σ' αυτά που ισχυρίζεσαι πως πιστεύεις. Και μόνος σου αν το 'κανες αυτό, θα είχε τεράστια σημασία. Μα δεν είσαι μόνος. Αν είσαστε μέσα στο Πανεπιστήμιο εκατό καθηγητές, οι μισοί τουλάχιστον είναι σαν και σένα. Ο καθένας χωριστά στις ιδιωτικές τους ομιλίες σου μιλάνε για τη μεριά της επιστήμης, για τη λευτεριά της σκέψης και της έρευνας, και πιστεύουνε κι αυτοί πως είναι φιλελεύθεροι άνθρωποι και μισούνε πάνω απ' όλα την τυραννία την πνευματική. Και υπάρχουνε ακόμα και άλλοι, που προχωρούν ακόμα περισσότερο, συμπαθούνε θετικά τις σημερινές επαναστατικές ιδέες, πιστεύουνε πως είναι σοσιαλιστές ή και μαρξιστές. Και όμως, όλοι κάνουν αυτά που κάνεις και συ. Σιωπούν από δουλοπρέπεια και δειλία. Και δικαιολογούνται όπως εσύ. «Τι να σου κάμω ένας άνθρωπος;». Στο χέρι σας είναι να πάψετε να είστε «ένας». Αρκεί να συνεννοηθείτε αναμεταξύ σας και να ενωθείτε. Το ότι δεν κάνετε τίποτα απολύτως εσείς οι φιλελεύθεροι για να σταματήσετε τη σημερινή ατιμωτική κατάσταση, είναι βαρύ, πολύ βαρύ σημάδι για σας. Γιατί δεν πιστεύετε ειλικρινά στην πνευματική λευτεριά ή δεν τολμάτε από δειλία να την υπερασπιστείτε. `Η ψεύτες ή άναντροι. Ποιο από τα δύο σας αρέσει; Γι' αυτό δεν έκανα καμιά εξαίρεση και στο «πιστοποιητικό της βαρβαρότητας» που σας χάρισα όλων των ακαδημαϊκών.