Με την παρουσία πλήθους κόσμου και ένα ολόθερμο χειροκρότημα πραγματοποιήθηκε την Τρίτη το απόγευμα η τιμητική εκδήλωση για τον σπουδαίο Γιάννη Θεοδωράκη. Στην εκδήλωση παρουσιάστηκαν οι δυο πρόσφατες εκδόσεις από τον Μετρονόμο, με τις ποιητικές συλλογές του Γιάννη Θεοδωράκη «Λιποτάχτες» και «Πλημμύρα», ενώ προβλήθηκε για πρώτη φορά στην Αθήνα το ντοκιμαντέρ των Αντώνη και Στέλιου Διαμαντή, «Γιάννης Θεοδωράκης - Ναι... μπορούμε και πάλι να ελπίζουμε».

Εκ μέρους του ΚΚΕ το «παρών» έδωσε η βουλευτής του Κόμματος, Σεμίνα Διγενή.

Για τον Γ. Θεοδωράκη μίλησαν οι Στάθης Σταυρόπουλος και Σπύρος Αραβανής, ενώ οι Βασίλης Λέκκας και Νατάσα Μωυσόγλου με μαέστρο τον Τεό Λαζάρου ερμήνευσαν τραγούδια του.

Ενα ντοκιμαντέρ που έσφυζε από την τέχνη, τις απόψεις, τη στάση ζωής του Γιάννη Θεοδωράκη. Μέσα από τις αφηγήσεις των παιδιών του, της Μάρως και της Αννας - Ασπασίας Θεοδωράκη, αλλά και τις αναμνήσεις και σκέψεις των φίλων και συνεργατών του, όπως οι Κώστας Φασούλας, Πάνος Καλουδάς, Δημήτρης Σαπρανίδης και Φώντας Λάδης, σκιαγραφήθηκαν η πολύπλευρη προσωπικότητα και το δημοσιογραφικό και ποιητικό του έργο.

Πρόκειται για μια πολύ αξιόλογη δουλειά, που καλύπτει σημαντικά ένα τεράστιο κενό που υπήρχε σχετικά με τη ζωή και το έργο του σπουδαίου δημοσιογράφου και ποιητή. Με αρχειακό υλικό και πολλές μαρτυρίες ανθρώπων που πορεύτηκαν μαζί του, γνωρίσαμε τόσο τις καταβολές του, τη στάση του στη ζωή, πτυχές του χαρακτήρα του, όσο και ένα ιδιαίτερα μεγάλο κομμάτι της δουλειάς και του έργου του. «Ομορφη πόλη», «Δακρυσμένα μάτια», «Χάθηκα», «Αστέρι μου φεγγάρι μου», «Μενεξεδένια τα βουνά», «Ποτέ ποτέ μαζί» σπουδαία τραγούδια σταθμοί που μας χάρισε, μελοποιημένα από τον αδερφό του, Μίκη.

Ο τρόπος που έγραφε ήταν λιτός, πρωτότυπος, βαθιά λογοτεχνικός. Ο Γιάννης Θεοδωράκης είχε ταυτόσημη κοινωνική και καλλιτεχνική πορεία. Σπούδασε κινηματογράφο κι όπως ο ίδιος έλεγε, μέσω των γραπτών του μεταφέρει την αληθινή ζωή και όχι κακέκτυπα και αντιγραφές της. Εκείνα τα δίσεχτα χρόνια, τα γραπτά του στους «Δρόμους της Ειρήνης» ήταν ποιητικά και αποκαλυπτικά για τα κοινωνικά θέματα της περιόδου. Στη συνέχεια αρθρογράφησε στην εφημερίδα «Αυγή» και όταν κυκλοφόρησε ο «Ριζοσπάστης» το 1974, έγραφε στην εφημερίδα μας μέχρι το τέλος της ζωής του, το 1996.

Ο τίτλος της ταινίας είναι η τελευταία φράση που έγραψε σε κείμενό του με αφορμή το βιβλίο του Β. Αποστολόπουλου για τον ΔΣΕ στη Ρούμελη.

Καλοτάξιδο το ντοκιμαντέρ!