«Ευχαριστώ τον Θεό που με αξίωσε να ακούσω έναν τέτοιο καλλιτέχνη», έγραψε, ίσως λίγο διαφορετικά, πριν πολλές δεκαετίες ο βιολονίστας και μαέστρος Γεώργιος Ευστ. Λυκούδης, για τον βιολοντσελλίστα Ενρίκο Μαϊνάρντι. Το ίδιο λέω κι εγώ για τον Κυπριανό Κατσαρή, παρ' όλο που συνεργάζομαι μαζί του, αλλά ως ακροατής είχα να τον παρακολουθήσω ζωντανά από μικρός.

Μικρή αποδείχτηκε η αίθουσα «Μητρόπουλος» για το σόλο ρεσιτάλ, με πουλημένα τα εισιτήρια προ δεκαημέρου, που έδωσε ο παγκόσμιας κλάσης Ελληνοκύπριος Γάλλος πιανίστας, ο οποίος με παράπονο, όταν πρωτοβγήκε στη σκηνή, αφού ευχαρίστησε τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Οργανισμού Γιάννη Βακαρέλη και την ατζέντισσά του που τον κάλεσαν, τόνισε ότι έχει να εμφανισθεί ως ρεσιταλίστ στην Αθήνα, πάνω από 20 χρόνια. Γιατί δεν έπαιξε όμως στη μεγάλη αίθουσα;

Από την πρώτη νότα της σονάτας «Χάυδν» που έπαιξε, έδωσε το στίγμα του και το τι θα επακολουθήσει. Μια μαγευτική βραδιά με νότες λαμπερές και πεντακάθαρες σαν ολλανδικές πορσελάνες, με μεγάλη μουσικότητα, δεξιοτεχνία και ακαριαία συγκέντρωση. Αλλωστε, αυτός είναι ο κύριος λόγος που η δουλειά του επαγγελματία «κλασικού» μουσικού στη σκηνή παρομοιάζεται εύστοχα ως ισάξια με του νευροχειρουργού.

Ακολούθησαν πασίγνωστα έργα της αυστροουγγρικής περιόδου και του Σοπέν, κάνοντάς μας να ξεχωρίσουμε μια «Τσάρντας» του Λιστ σε διασκευή του Κατσαρή, που μας έδωσε με το μοναδικό του ιδιαίτερο ουγγρικό στυλ, αλλά και τα χιλιοπαιγμένα «Βαλς» σε ντο δίεση ελάσσονα και την «Ηρωική Πολωναίζα» του Σοπέν, τα οποία ερμήνευσε με συνειδητά συγκρατημένη ευαισθησία, χωρίς μανιέρες ατελείωτων γλυκανάλατων ελευθεριών, που χάνεται η φόρμα. Στη δε «Πολωναίζα» έδωσε και μια πιο εύθυμη διάθεση - μην ξεχνάμε πως πρόκειται για χορό - και έναν χαρακτήρα περισσότερο ρομαντικό.

Κατόπιν ακούσαμε το πολυαναμενόμενο «αφιέρωμα στην Ελλάδα» ξεχωρίζοντας τα «Εξι Σκίτσα για τον Μεγάλο Μωλν» (1959, 2003) σε Παγκόσμια Πρώτη του Λεωτσάκου και τα «τρία πρελούδια» του Γ.Α. Παπαϊωάννου από το CD με ελληνική μουσική που ηχογράφησε ο Κατσαρής στη γαλλική MelismRec. Το έργο του Λεωτσάκου ήταν έξι μινιατούρες γραμμένες πριν τον έπαινο που έλαβε στον μουσικό διαγωνισμό που οργάνωσε ο Μάνος Χατζιδάκις με το Αθηναϊκό Τεχνολογικό Ινστιτούτο στα 1962, όπου το πρώτο βραβείο μοιράστηκαν οι Ξενάκης και Ανέστης Λογοθέτης, το δεύτερο έλαβε ο Νίκος Μαμαγκάκης και έπαινο πήρε και ο μετέπειτα ακαδημαϊκός, Θόδωρος Αντωνίου. Τα «Εξι Σκίτσα» ήταν σε απλή γραφή, χωρίς εξάρσεις, με ιμπρεσιονιστικές αναφορές και κάποιες ελληνικές φολκλορικές θύμησες. Ο Κατσαρής καθήλωσε το κοινό που όλοι μαζί χειροκρότησαν θερμότατα και παρατεταμένα τον 88χρονο συνθέτη. Τα υπόλοιπα έργα των Μάντζαρου, Γιάννη Κωνσταντινίδη, Ρένας Κυριακού, Φαίδρου Καβαλλάρη, Μπετόβεν και Λιστ τίθενται εκτός συναγωνισμού, επιβεβαιώνοντας πως οι καλύτεροι πρεσβευτές των εθνικών τους σχολών και άγνωστων έργων τους για να ακουστούν όπως πρέπει, είναι οι μεγάλοι καλλιτέχνες.

Τη συναυλία παρακολούθησαν επίσης η Ελένη Μπέλλου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, και η Αλέκα Παπαρήγα, μέλος της ΚΕ του Κόμματος.