Είναι επίσης ιδρυτικό μέλος και βασική ερμηνεύτρια του μουσικού σχήματος STELAFI.

Αριστούχος απόφοιτη της σχολής Εθνικού θεάτρου και αγαπημένη μαθήτρια του δασκάλου της Γιώργου Μιχαλακόπουλου, ετοιμάζεται τώρα να αναμετρηθεί με την Ιοκάστη στις «Φοίνισσες» του Ευριπίδη, που θα ανεβάσει ο ΘΟΚ, σε σκηνοθεσία Μαγδαλένας Ζήρα.

- Η ζωή σου ξεκινά στη Γερμανία, με πατέρα Πειραιώτη και μητέρα Ηπειρώτισσα. Πόσο δύσκολα ζήσατε εκεί ως μετανάστες;

- Ο πατέρας μου βίωσε τη μετανάστευση σαν ξενιτιά, με την έννοια της αναγκαστικής απομάκρυνσης από ό,τι αγαπούσε στην Ελλάδα, προσπαθώντας να τη βγάλει καθαρή. Για την μητέρα μου ήταν ένα παράθυρο στην ελευθερία, το οποίο έκλεισε με τον γάμο της και την επιστροφή στην πατρίδα. Οσο για μένα, ποτέ δεν απέκτησα τη γερμανική υπηκοότητα, αν και μου έμεινε μία αξιοσημείωτη αντοχή στα ψυχρά κλίματα.

- Οχι δεν υπήρχε ασφαλές καταφύγιο, ούτε καν η συνειδητοποίηση ότι το χρειαζόμουν, αλλά υπήρχε πάντα η μουσική, τα βιβλία και τα όνειρα και κάποιες παιδικές αναμνήσεις που είχαν να κάνουν με μουσική, βιβλία και όνειρα.

- Παρακολουθώντας την πορεία σου, καταλαβαίνω πόσο σπουδαία δουλειά έκαναν μέσα σου οι δάσκαλοί σου, όπως ο Καστανάς, ο Αρμάος, ο Ψαρράς, η Κονιόρδου και ο Μιχαλακόπουλος. Από τον τελευταίο τι κράτησες;

- Την αγάπη του για τους ανθρώπους γύρω του, για τη δουλειά του, για εμάς τους μαθητές του, την αφοσίωση, το χιούμορ, την αξιοπρέπεια, το απίστευτο ταλέντο του. Οσο για τη μεγαλειώδη παύση του στη σκηνή με το γράμμα, ως Μαλβόλιο στη «12η νύχτα» του Shakespeare, θα τη θυμάμαι για πάντα.

- Μετά από τριάντα χρόνια στο θέατρο, εκατό παραστάσεις και συνεργασία με τον ΘΟΚ αποφασίζεις να κάνεις τηλεόραση. Γίνεσαι στη σειρά «Η γη της ελιάς» η Μανιάτισσα Χάιδω Στεφανέα. Πώς αισθάνεσαι γι' αυτό το βήμα;

- Μάλλον ήταν ο καιρός του να γίνει, ήρθε σε μία πολύ δύσκολη εποχή για το θέατρο και η εμπειρία της τηλεόρασης ήταν κάτι που έλειπε εντελώς από το βιογραφικό μου.

- Το ότι συνέβη πολύ νωρίς η πλατιά αναγνωρισιμότητα - λόγω σειράς - πώς το διαχειρίστηκες;

- Η αναγνωρισιμότητα μου έφερε πολλές συναντήσεις με ανθρώπους, που δείχνουν τρυφεροί και ενθουσιασμένοι. Είναι πολύ συγκινητικό να βλέπεις κάποιους που ενώ είναι ολοφάνερα ντροπαλοί, να το ξεπερνούν για να έρθουν να μιλήσουν στην άγνωστη φίλη. Κάποιες φορές είναι σοκαριστική αυτή η οικειότητα. Είναι μία περίεργη ευθύνη να ξέρεις ότι ένα κομμάτι του εαυτού σου είναι καθημερινή συντροφιά σε πάρα πολλούς ανθρώπους. Οπως και να 'χει, η αναγνωρισιμότητα έχει να κάνει με τη «Χάιδω» και όχι με εμένα και την προηγούμενη δουλειά μου των 30 χρόνων. Ακόμα ξαφνιάζομαι όταν με φωνάζει κάποιος με το όνομά μου.

- Συμφιλιώθηκες άραγε με την ιλιγγιώδη ταχύτητα που γίνονται όλα στην τηλεόραση;

- Το τελευταίο εξάμηνο ζωγραφίζω πάνω σε όστρακα σαλιγκαριών (που πέθαναν όλα από φυσικά αίτια) με προσοχή και τρυφερότητα, δίνοντας σημασία στη λεπτομέρεια και λαμβάνοντας πάντα υπόψιν τη δύναμη της σπείρας και τις ιδιαιτερότητες του κάθε όστρακου. Τα αποτελέσματά μου είναι από μέτρια μέχρι ευφάνταστα! Ελπίζω να απάντησα στην ερώτηση... (γέλια)

- Τι είδους βιβλία διάβαζες μικρή;

- «Οι κερασιές θ' ανθίσουν και φέτος», ήταν το πρώτο βιβλίο του Μενέλαου Λουντέμη που έπεσε στα χέρια μου εντελώς τυχαία. Μετά τα διάβασα όλα. Ημουν ένα παιδάκι που δεν άντεχε την αδικία και ήταν πολύ ευαίσθητο στον πόνο και τον αγώνα των άλλων. Ανθρώπων και ζώων. Από την «Πολυάννα» και το «Μυστικό της Ευτυχίας», προτιμούσα τους «Αθλιους» του Ουγκώ και τον Παπαδιαμάντη, οπότε το έδαφος ήταν πρόσφορο για τον Λουντέμη, και όταν μεγαλώνοντας έκανα τη σύνδεσή του με την πραγματικότητα, ένας καινούργιος - για μένα - άσχημος κόσμος ξεδιπλώθηκε μπροστά μου, τον οποίο θα έπρεπε πάση θυσία να αλλάξουμε!

- Σήμερα που κάνουμε αυτήν τη συνέντευξη, κυριαρχεί στην επικαιρότητα η δολοφονία μιας ακόμα γυναίκας από τον πρώην σύντροφό της, ένα μόλις μέτρο από το Αστυνομικό Τμήμα Αγίων Αναργύρων. Πώς σχολιάζεις το γεγονός ότι οι γυναίκες είναι καθημερινά έρμαια της κρατικής αδιαφορίας, αφού η προστασία της ζωής τους θεωρείται κόστος για το κράτος;

- Ενα κράτος που προσλαμβάνει κατά δεκάδες, εκπαιδεύει και πληρώνει αστυνομικούς για να εκφοβίζουν και να δέρνουν (κάποιες φορές μέχρι θανάτου και ατιμώρητα) τους πολίτες, να χλευάζουν και να αδιαφορούν στις εκκλήσεις γυναικών που υφίστανται βία, αντί να βοηθάνε, να φροντίζουν και να προστατεύουν, είναι ένα κράτος που δεν μπορεί να κατηγορηθεί μόνο για αδιαφορία.

- Ομως η εγκληματική συμπεριφορά της κρατικής μηχανής απλώνεται παντού, και στη συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών και στα θέματα εμπορευματοποίησης της Υγείας, της Παιδείας κ.λπ. αλλά και στην εμπλοκή μας σε πολεμικούς σχεδιασμούς. Πόσο σημαντική θεωρείς την οργανωμένη αντίστασή μας σε όλο αυτό;

- Κάποτε πίστευα πολύ απλοϊκά ότι αρκούσε να είναι κάποιος καλός άνθρωπος και να ζει τιμώντας τα πιστεύω του για να επηρεάσει και άλλους, όπως δηλαδή μεταδίδεται το χαμόγελο και η καλημέρα.

Τώρα ξέρω ότι αυτό δεν είναι αρκετό, το κακό ανθίζει στον κόσμο, όταν οι καλοί και συνειδητοποιημένοι άνθρωποι δεν κάνουν τίποτα. Και αυτό πρέπει να το θυμίζω συνέχεια - καταρχάς - στον εαυτό μου

- Αλήθεια, κατάφερες, πιστεύεις, να ζεις σύμφωνα με τις αρχές σου, όπως είχες ονειρευτεί;

- Οχι, αλλά θα το παλεύω πάντα.

- Μίλησέ μου για τον αγαπημένο φίλο σου, τον Αλκίνοο Ιωαννίδη. Τι σας συνδέει, τι του οφείλεις, τι αγαπάς και τι δεν αντέχεις σ' αυτόν;

- Για 3 χρόνια μέσα στη σχολή του Εθνικού, ακουγόμαστε οι συμμαθητές του να φωνάζουμε από όλες τις αίθουσες, «Αλκίνοε ξέχασες τα γυαλιά σου, το κείμενό σου, τα κλειδιά σου, ξέχασες το τσιγάρο στην κιθάρα σου, το κράνος σου». Ακόμα και «Αλκίνοε ξέχασες το πτυχίο σου»!

Η μουσική μάς ένωσε από την πρώτη στιγμή, τον αγαπώ για πολλούς λόγους και ιδιαίτερα για εκείνο το παλαιστινιακό μαντήλι που φορούσε, όταν εμείς ακόμα δεν είχαμε ιδέα... Του οφείλω ένα μεγάλο «ευχαριστώ» για μία από τις πιο συγκινητικές στιγμές μου πάνω στη σκηνή, συμμετέχοντας στο μουσικό έργο που έφτιαξε πάνω στα τελευταία κεφάλαια της «Φόνισσας» του Παπαδιαμάντη. Με νευριάζει που καθυστερεί να με πάρει τηλέφωνο.

- Πώς αντιμετώπισες τον θάνατο της μητέρας σου; Τι ένιωσες ότι θα πρέπει να περιμένεις από εκείνο το σημείο και μετά;

- Νομίζω ότι ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα τη δική μου θνητότητα, μια αλλόκοτη αίσθηση ελευθερίας που δεν ξέρεις τι να την κάνεις.

- Σε έχω ακούσει να λες πως αν έχεις γίνει καλή ηθοποιός, αυτό το κατάφερες μέσω των ζώων. Εννοείς ότι ο τρόπος που εμβαθύνεις στη δουλειά σου, οφείλεται στα ζώα και, αν ναι, σε ποια συγκεκριμένα;

- Σε αυτά που δεν τρώω και αυτό σημαίνει πολλά. Τα σέβομαι για την αθωότητα, την αναπνοή, την προσαρμοστικότητα, την αγριάδα, την ελευθερία, το παιχνίδι, την ομορφιά, τη ζωή, το θαύμα, την αγάπη, για όλα. (Τις γάτες ίσως λίγο περισσότερο, αλλά και τους σκύλους, τα έντομα, το πουλιά, τα ερπετά, όλα).

- Εχεις την πολυτέλεια - όπως έχεις δηλώσει - να ασχολείσαι μόνο με αυτά που είσαι ερωτευμένη. Μεγάλη υπόθεση. Με τι είσαι ερωτευμένη αυτήν την περίοδο;

- Με τα σχολικά και μη αναγνώσματα της παιδικής μου ηλικίας. Με αυτά ως βάση, μαζί με τον φίλο εξαιρετικό μουσικό Κλέωνα Αντωνίου φτιάξαμε την παράσταση «Τα μήλα της Λόλας» ή «Πώς γεννιέται η αγάπη για τα βιβλία, σε ένα παιδί που μεγαλώνει στη δεκαετία του '70».

- Είσαι - λες - ένα καλό αποτέλεσμα των πράξεων και των αποφάσεών σου;

- Είμαι ένα ανάλογο αποτέλεσμα των πράξεων και αποφάσεών μου, όχι απαραίτητα καλό.